به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، سید مهدی طالبی در کانال ایتای زمانه نوشت: لبنان به دماسنج منطقه مشهور است و حالا دمای تحولات در این کشور به‌شدت بالا رفته است. هر درگیری منطقه‌ای می‌تواند از این کشور آغاز شده و به سرعت دیگر نواحی غرب آسیا را نیز تحت‌تاثیر قرار دهد.
روز پنجشنبه درحالی‌که امیدواری برای تشکیل دولت لبنان بالارفته بود، به ناگاه سعد حریری، نخست‌وزیر مکلف لبنان استعفا داد. او در اکتبر ۲۰۲۰ به تشکیل دولت مامور شده بود تا براساس طرح فرانسه برای حل مشکل لبنان بتواند لبنان را از بن‌بست کنونی خارج کند.
حریری می‌گوید عون خواستار تغییر در فهرستی شده که او روز چهارشنبه به‌عنوان اعضای کابیه جدید به وی تحویل داده بود. مشکل اصلی در تشکیل دولت لبنان به اصرار حریری برای تشکیل دولت مطابق خواست جبهه غربی-عربی مرتبط است.
لبنان کشوری با طوایف مختلف است و در آن باید رئیس‌جمهور از میان مسیحیان، نخست‌وزیر از میان اهل سنت و رئیس مجلس از بین شیعیان انتخاب شود.
حریری که خود به دلیل لزوم انحصار مسئولیت نخست‌وزیری در میان اهل سنت و ریاستش بر بزرگ‌ترین ائتلاف سیاسی سنی در پارلمان به نخست‌وزیری رسیده است، اصرار دارد تا دولتی به‌زعم خود غیرسیاسی تشکیل دهد و وزرا تنها باید طبق خواست او تعیین شوند و نه رایزنی با احزاب پارلمانی. این درحالی است که دولت سیاسی تنها حربه جبهه غربی-عربی بود تا از این طریق قدرت برخلاف دموکراسی و پارلمان در دست متحد آنها یعنی سعد حریری به شکلی مطلق جمع شود.
این موضوع خشم بسیاری را در لبنان برانگیخت و به‌ویژه میشل عون، رئیس‌جمهور مسیحی لبنان که جریان متبوعش در پارلمان دارای قدرت است با آن مخالفت کردند. جبران باسیل که مورد تحریم امریکا قرار گرفته و رهبر جریان آزاد مسیحی و متحد گروههای مقاومت لبنان که داماد میشل عون است ازجمله مخالفان اقدامت حریری است. حریری حزب او را که بزرگ‌ترین حزب سیاسی مسیحیان در پارلمان به حساب می‌آید را به‌طور کلی از دولت کنار گذاشته و می‌خواهد خود وزرای مربوط به سهمیه مسیحیان را تعیین کند.
لبنان از سال ۲۰۱۹ به دلیل مشکلات اقتصادی و اعتراضات مردمی دچار بحران شده است.
در آن دوره آمریکا به دنبال ساقط کردن دولت‌های لبنان و عراق بود تا در این دو کشور خلأ قدرت رخ دهد. این اقدام با مجبور کردن عادل عبدالمهدی، نخست‌وزیر سابق عراق به کناره‌گیری از قدرت و استعفای حریری تا حدی رخ داد.
با گره خوردن اوضاع سیاسی و اقتصادی لبنان در ۲۱ ژانویه ۲۰۲۰ (اول بهمن ۱۳۹۸) احزاب مقاومت و متحدانش حسان دیاب، نماینده مستقل پارلمان از اهل تسنن را به نخست‌وزیری رساندند اما انفجار مشکوک بیروت که به کشته شدن ده‌ها تن انجامید و میلیارد‌ها دلار به لبنان آسیب زد، باعث شد دولت او نیز بالاجبار استعفا دهد.
حالا در آستانه نخستین سالگرد انفجار بیروت جبهه غربی-عربی تلاش دارد بار دیگر پروژه ناتمام خود برای قبضه قدرت در لبنان را پی‌گیری کند. طرحی که مانند گذشته از استعفای حریری آغاز می‌شود.
فرانسه پس از استعفای حریری قصد دارد به نمایندگی از غرب کنفرانسی بین‌المللی برای نجات لبنان در ۴ آگوست سال جاری (۱۳ مرداد) برگزار کند؛ تاریخی که منطبق با سالگرد انفجار بیروت است. این کنفرانس که کمتر از سه هفته تا برگزاری آن زمان باقی مانده است نقطه آغازی برای بین‌المللی کردن پرونده لبنان و تشدید فشارها بر مقاومت این کشور خواهد بود.
تحرکات سیاسی و اقدامات رسانه‌ای جبهه غربی-عربی این‌گونه نشان می‌دهد که احتمالا روزهای سخت و خطرناک لبنان فرارسیده است. اما آیا واقعا صحنه‌آرایی شکل‌گرفته خطرناک و ترسناک است؟
درحالی‌که قدرت مقاومت در منطقه طی۴۰ سال اخیر افزایشی خیره‌کننده داشته، توانایی‌های نظامی و سیاسی جبهه غربی-عربی با افت‌وخیزهای فراوان و ناکامی‌های متعددی روبه‌رو بوده است.
در دهه‌های گذشته که محور غربی-عربی با محور مقاومتی کوچک‌تر روبه‌رو بوده، لبنان را صحنه شکست‌های پی‌درپی خود دیده است؛ روزهایی که به‌رغم حضور نظامی آمریکا و فرانسه در لبنان و حملات رژیم‌صهیونیستی که به اشغال نیمی از این کشور منجر شد، نیروهای مقاومت لبنان با کلاشینکف و آرپی‌جی دربرابر آنها ایستادگی کردند، استقامتی که نتیجه آن خروج نیروهای غربی از لبنان در دهه۸۰ میلادی و گرفتار شدن تل‌آویو در باتلاق جنوب لبنان بود.
مقاومت ؛ رژیم را درنهایت در سال ۲۰۰۰ مجبور به خروج کامل از لبنان کرد و پس از آن نیروی «ارتش جنوب لبنان» را که ساخته تل‌آویو بود، در کمتر از ۲۴ ساعت سرنگون کرد.
پس از آن نیز حمله تل‌آویو در جنگ ۳۳ روزه سال ۲۰۰۶ با شکست این رژیم روبه‌رو شد. مدتی بعد نیز جنگ سوریه آغاز شد که مقاومت لبنان نقشی موثر در آن ایفا کرد.
با این‌حال نمی‌توان با خواندن پیروزی‌های گذشته به موفقیت‌های آینده امیدوار بود، مگر آنکه ارتباطی میان این‌دو برقرار باشد. نقطه ارتباط میان گذشته و زمان حال اصلی‌ترین مساله در تعیین نتیجه پیروزی‌های آتی است.
برای فهم این مساله در قضیه لبنان باید پرسید آیا مقاومت لبنان پس از پیروزی‌های خود به راحت‌طلبی عادت کرده و از آمادگی دور شده یا از مبارزه خسته است. بررسی‌ها نشان می‌دهد نیروهای مقاومت لبنان در تمام مدت دهه اخیر از سال ۲۰۱۱ تاکنون درگیر مسائل مبارزه با تروریسم در سوریه و عراق بوده‌اند و همچنان در برخی مواضع نظامی در سوریه مستقر هستند.
ازسوی دیگر کادرهای نظامی و سیاسی مقاومت لبنان همچنان آمادگی‌های پیشین خود را حفظ کرده و به‌سختی در تلاش هستند ضمن حفظ موقعیت سیاسی خود به سلاح‌های جدیدی دست پیدا کنند. در چنین شرایطی که مقاومت لبنان بیش از پیش قدرتمند شده و ارتباط خود را با گذشته‌اش از دست نداده، ورود به درگیری با آن در لبنان می‌تواند تبعات گسترده‌ای را دامن‌گیر متجاوزان کند.
جبهه غربی-عربی باید بداند تا مسابقه‌ای آغاز نشده است، برنده و بازنده‌ای نیز وجود نخواهد داشت، اما اگر رقابتی جدید در سطحی که «درگیری» یا «جنگ» نام بگیرد آغاز شود، آنگاه این درگیری الزاما دارای برندگان و بازندگانی خواهد بود.
از جانب دیگر به‌نظر نمی‌رسد بتوان در منطقه به‌شکل جعبه‌ای وارد جنگ شد؛ به این معنا که نیروهای آمریکایی و اروپایی به‌شکل مستقیم و غیرمستقیم لبنان را به جنگ بکشانند و تنها انتظار پاسخ از جانب لبنان را داشته باشند؛ پاسخ از داخل این کشور قطعی است، اما این قطعیت شامل کشورهای دیگری نیز می‌شود.
کشیده شدن لبنان به جنگ به‌سرعت نیروهای آمریکایی در عراق و سوریه را وارد مدار درگیری کرده و ازسوی دیگر پایگاه‌های آمریکایی نیز در منطقه مورد حملات گاه‌وبیگاه پهپادی یا موشکی قرار خواهند گرفت؛ چیزی‌که البته در شرایط فعلی نیز در سطوح پایین جریان دارد.
اگر آمریکا، اروپا و رژیم‌صهیونیستی بخواهند پس از پاسخ‌های مقاومت دست به اقدامات مستقیم‌تر و بزرگ‌تر بزنند، چرخه خشونت نتیجه‌ای جز «جنگ منطقه‌ای» را به‌بار نخواهد آورد؛ جایی‌که آمریکا، متحدانش و مواضعش در منطقه زیر ضربات ناشناس و شناس قرار خواهند گرفت.
رسانه‌های ضدمحور مقاومت درحال پررنگ‌سازی نقش مصر در لبنان هستند. این نکته مشخص است که هرگاه دست‌های قاهره برای مانور سیاسی از سوی اعراب باز شود، نیروی ذخیره یا سرکوب‌شده‌اش می‌توانند قدرتی بزرگ را تدارک ببینند. اعراب و متحدان غربی آنها به‌دنبال استفاده از انگیزه‌های مصر برای برعهده گرفتن نقش‌های عمده منطقه‌ای هستند، موضوعی که سال‌ها توسط خود آنها سرکوب شده بود.
یکی از خط‌های رسانه‌ای و سیاسی درحال اجرا، بین‌المللی کردن بحران لبنان است تا از این طریق نیروهای خارجی را وارد این کشور کرد. برخی از ورود نیروهای آمریکایی و فرانسوی به لبنان بر اساس این طرح صحبت کرده بودند، طرحی که قرار است در ادامه به فاز برخورد نظامی رسیده و مقاومت لبنان خلع سلاح شود. روندهای کنونی اما نشان می‌دهد احتمال دارد به‌جای نیروهای غربی، این‌بار نیرویی عربی به لبنان اعزام شود که بیشتر نیروهای آن سربازان مصری خواهند بود.
بررسی رسانه‌ها نشان می‌دهد جبهه غربی-عربی سعی خواهد داشت با حفظ تحریم‌ها، وضعیت لبنان را همچنان متشنج اما قابل کنترل نگه دارد تا به‌نوعی مردم لبنان را به‌خاطر انتخابات سال ۲۰۱۸ -که مقاومت و متحدانش پیروز شدند- تنبیه کند. لبنان در سال ۲۰۲۲ باید شاهد برگزاری انتخابات پارلمانی باشد و غرب امید دارد با چنین وضعیتی و تنبیه مردم لبنان آنها را وادار به انتخاب متحدان غرب کند.
در سناریوی نخست اگر مردم به متحدان غرب رای دادند، پس از آن در زمینه ایجادشده، نیروهای عربی وارد درگیری با مقاومت خواهند شد تا با خلع سلاح این گروه، نگرانی‌های رژیم‌صهیونیستی را برطرف کنند.
در سناریوی دوم اگر مردم بار دیگر به متحدان مقاومت رای دادند، تحریم‌ها همچنان علیه لبنان باقی مانده و در سایه هرج‌ومرج نیروهای عربی به مقاومت لبنان حمله خواهند کرد.
این طرحی است که احتمالا جبهه غربی- عربی در سر دارد اما باید دید واقعیات حاکم بر میدان اجازه شکل‌گیری چنین نقشه‌هایی را می‌دهد یا خیر.
مقاومت لبنان روزهای بدتری را پشت‌سر گذاشته و حملات مختلف ازجمله اشغالگری ۱۸ساله صهیونیست‌ها در جنوب نتوانسته است از قدرت آن بکاهد اما باید دید مصر چگونه به وادی‌ای قدم خواهد گذاشت که بازیگران بزرگ‌تر از قاهره شکست‌خورده از آن بیرون رفته‌اند.
