به گزارش خبرنگار پایگاه خبری-تحلیلی صدای حوزه، حجت الاسلام میرمحمدی، رئیس مرکز خدمات حوزه های علمیه در قالب یک کلیپ تصویری، از رسالت های این مرکز سخن گفته است.
وی در کلیپ مذکور عنوان می کند که مرکز خدمات، در حوزه معیشت و درمان طلاب و روحانیون، متناسب با امکانات مرکز، در حد ضروریات و به صورت حداقلی به تامین نیازهای طلاب می پردازد. حجت الاسلام میرمحمدی در ادامه اضافه می کند طبیعی است که بیش تر از این مسئولیت ها به عهده خود طلبه است که در امر تبلیغ، پژوهش یا تدریس در حوزه های علمیه یا مراکز علمی، بتواند تامین اعتبار کند و نیاز های خود را تامین کند.
ابتدا جا دارد از رئیس محترم مرکز خدمات به خاطر صراحت لهجه شان تشکر نمائیم، که در این کلیپ، به صورت شفاف به طلاب گرامی اعلام کردند که بضاعت مرکز خدمات، در حد نیازهای ضروری و حداقلی و حتی نسبت به خدمات دیگر ادارات و ارگان ها به نیروها و کارکنانشان کمتر است و تامین نیازهای بیش تر از این ضروریات، بر عهده خود طلاب است.
اما نکته ای که در این جا باید بدان توجه کرد این است که نیازهای ضروری و اولیه هر انسانی شامل خوراک، پوشاک، مسکن و درمان می شود و تامین چیزی کمتر از آن به معنای پاسخ کافی به ضروریات نیست؛ در مورد مسکن و درمان و مخارج معمول روزانه و ماهانه(خوراک و پوشاک) عموم طلاب با وجود دریافت حمایت های قابل تقدیر مرکز خدمات، در مضیقه قرار دارند!
فرض ما بر این است که مرکز خدمات حوزه های علمیه، در حال حاضر از حداکثر منابع خود، به بهینه ترین صورت ممکن استفاده می کند. با این فرض، در رابطه با این که طلاب برای تامین نیازهای معیشتی فراتر از ضروریات، به دنبال تبلیغ، تدریس و پژوهش بروند و از این رهگذرها نیازهای خود را تامین کنند؛
در مورد امر تدریس، بخش قابل توجه و بلکه غالب طلاب، در رده ی مقدمات و سطوح هستند که هنوز به حدمطلوبی در مدارج حوزوی برای امر تدریس نرسیده اند که بخواهند از این راه کسب درآمد کنند. به علاوه، مگر چه تعداد کرسی تدریس خالی در حوزه های علمیه اعم از قم و شهرستان ها وجود دارد که طلاب واجد شرایط، بتوانند در آن کرسی ها مشغول به تدریس شوند؟
در رابطه با امر پژوهش نیز، اولا لازم است پژوهشگر به سطح علمی قابل قبولی رسیده باشد تا مراکز پژوهشی کار وی را بپذیرند و صد البته بسیاری از طلاب در رده سطح مشغول به تحصیلند و مگر اندکی، این موقعیت را ندارند.
ثانیا، باز هم این سوال باید پرسیده شود که مگر ظرفیت پژوهشی برای اشتغال طلاب به چه میزان است که بخش قابل توجهی به این امر مشغول شوند و ارتزاق نمایند؟
ثالثا آیا اساسا اگر از شهرهای بزرگی مانند قم، تهران و مشهد بگذریم، ظرفیت خاصی برای پژوهش طلاب در شهرستان ها وجود دارد؟
و اما در رابطه با امر تبلیغ، هرچند به نظر می رسد ظرفیت اشتغال طلاب در آن از عرصه پژوهش و تدریس بیشتر باشد؛ ولی مسئله تبلیغ با مشکلات خاص خود همراه است که مجال تفصیل آن نیست و صرفاً به صورت گذرا بدان اشاره می شود:
اولا تبلیغ در دوران پس از کرونا با چالش بسیار جدی مواجه شده است به طوری که با تعطیلی مراسمات مذهبی یا غیرحضوری شدن مدارس، دانشگاه ها و… از فرصت های پیشین تبلیغ به صورت محسوسی کاسته شده است.
ثانیا، بسیاری از ظرفیت های تبلیغی، مقطعی و محدود به ایام محرم و صفر و ماه مبارک رمضان است.
ثالثا، برای درآمد تبلیغی سازوکار مشخصی وجود ندارد و غالبا طلاب نیز حیا دارند که برای امر تبلیغ، نرخ تعیین کنند یا حتی چیزی مطالبه کنند.
رابعا، همان مبالغی نیز که تحت عنوان صله و… به مبلغین می پردازند، در بسیاری موارد حتی به اندازه هزینه رفت و آمد و مخارج سفر تبلیغی نیز کفاف نمی دهد!
اکنون که مرکز خدمات حوزه، صراحتا تامین بخش مهمی از معیشت طلاب را متوجه خودشان می داند و نیز با توجه به موارد گفته شده در بالا، بسیاری از طلاب یا امکان اشتغال به تدریس، پژوهش یا تبلیغ را ندارند یا تامین کافی از این ناحیه ها صورت نمی گیرد و از طرفی تدبیر دیگری نیز برای طلاب صورت نپذیرفته است؛
آیا طلابی که از سر نیاز ناچار به اشتغالات غیر حوزوی می شوند، می توانند بدون ترس از قطع شدن برخی خدمات، برای تامین معیشت و نیاز خانواده هایشان، به امور دیگری بپردازند و ارتزاق کنند یا این که با این تفاصیل نیز، حق ندارند به دنبال رفع نیازهای خود از راه دیگری باشند؟
و در صورت اشتغال به امور غیرحوزوی، آیا مغضوب کسی نخواهند شد یا به کم کاری در انجام تکالیف و وظایف طلبگی متهم نخواهند گردید؟
مطالب مرتبط:
ارائه خدمات به طلاب در آینده بر اساس میزان فعالیت آنان خواهد بود
حاکمیت باید در خدمت دین باشد فعلا که همه چیز و همه کس در خدمت حاکمیت است . در حال درو طوفان هستیم . اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا . امین .