به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، وفات سوزناک نادر طالب زاده، اهل قلم انقلابی را بر آن داشته تا درباره ی این فرد رسانه ای انقلابی مطالب ارزشمندی به تقریر برسانند. در این ضمینه از محمد رستم پور یادداشتی در فضای مجازی منتشر شده که در ادامه مطالعه می فرمایید.
ساعاتی است که نادر طالب‌زاده از دنیا رفته. هنوز به خاک سپرده نشده، در وصف او مطالب، اظهارنظرها و محتواهایی ویژه شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که همگی قابل تأمل و ارزشمند است. نادر طالب زاده در دوره‌ای که افراد به محض باز کردن یک حساب کاربری، «فعال رسانه‌ای» می‌شوند، اعتباری فراتر از یک فعال رسانه‌ای داشت.
اگرچه او به همراهی و همکاری با شهید آوینی شناخته می‌شود، اگرچه او به دلیل ساخت آثار مکتوب، سینمایی و تصویری، یک چهره ممتاز و درخشان رسانه‌ای است، اگرچه او نگاهی فراتر از مسائل و رویدادهای جامعه امروز ایران را داشت، اگرچه و اگرچه و اگرچه، اما نادر طالب‌زاده ویژگی ممتازی داشت که هر چه می‌گذرد، مثل خود نادر، نادرتر و دست‌نیافتنی‌تر می‌شود.
مرور عالم و اصحاب رسانه‌ای غرب نشان می‌دهد باهوش‌ترین و مبتکرترین و خلاق‌ترین چهره‌ها و افراد در عالم رسانه که کارکرد هدایت و تدبیر جامعه دارد، مشغول می‌شوند. هنر، فرهنگ، ارتباطات و هر آنچه به جامعه مربوط می‌شود، بایستی توسط تیزبین‌ترین، عاقل‌ترین و فهیم‌ترین انسان‌های آن جامعه اداره شود.
رسانه از جنس موضوعاتی است که هوشمندی و فراست بالایی می‌طلبد. چون با ذهن و زبان سر و کار دارد، باید پیام تولید کند، باید ارتباط بگیرد و باید اقناع کند. اقناع پیش‌شرط‌ها و اقتضائاتی دارد که از جمله آنها توانایی طراحی راهبرد و همچنین قدرت برقراری گفت و شنود است. از سنخ کارهایی که معلم‌ها و روحانیون میکنند. در نتیجه رسانه، برخلاف آنچه مشهور شده، کار نخبگان است.
نادر طالب زاده تا آخر به لوازم آموختن پایبند بود
درخشندگی و تمایز و ارزشمندی نادر طالب زاده، نه به آثار سینمایی اوست و نه به دیدگاههای مترقی و پیش‌برنده او. نادر طالب‌زاده، هیچ‌گاه خود را بی‌نیاز از مطالعه ندید. هیچ‌گاه کتاب را کنار نگذاشت و هیچ‌گاه تیم و دفتر و تشکیلات نساخت که برای او بنویسند و گزیده کنند و پاورپوینت بسازند. او هیچ‌گاه از تجربه فاصله نگرفت و هیچ‌گاه به بهانه ذخیره زمان، برای خود صندلی و درجه و پاویون نتراشید. نادر طالب‌زاده، از ابتدا تا انتها دست از دوربین و قلم و گچ و ماژیک نگرفت. او تا پایان به لوازم آموختن پایبند بود.
یک بار دیگر برنامه «عصر» او را ببینیم. او در جریان تهیه برنامه قرار دارد. او مدیریت و اجرا را جدا از تهیه و تدوین نمی‌بیند. تو گویی خودش رفته و پلی‌بک‌های برنامه را ضبط کرده، دست به تدوین برده، کت و شلوار پوشیده و رو به دوربین نشسته، سؤالات مصاحبه با مهمانان را نوشته و در نهایت خودش است که سه، دو، یک می‌گوید و کات می‌دهد. اینها همه به این معنا نیست که نادر طالب زاده تشکیلات نمی‌دانسته یا تیم‌داری نکرده، به این معناست که هیچ یک از اجزای کار رسانه‌ای را بازیچه و سرگرمی نمی‌دانسته و خود در متن هر یک از آنها حضور داشته.
از همه پیشینه و سابقه نادر طالب زاده، تهیه‌کنندگی برنامه‌های تلویزیون مهم‌تر است. برنامه‌سازی، کاری از جنس و سنخ مدیریت، هدایت و تدبیر اذهان است و اتفاقاً باید باهوش‌ترین و نخبه‌ترین افراد را جامعه به گونه‌ای سامان و سازمان داد که برنامه‌سازی و تهیه‌کنندگی کنند. نادر طالب‌زاده با همه هوش و سابقه و اسم و رسمی که داشت، از مطالعه، نوشتن و خط زدن و یاد گرفتن و تجربه کردن دست نکشید و این مهم‌ترین درس او برای فعالان رسانه‌ای است. فعالان رسانه‌ای که دیگر مطالعه را در شأن خود نمی‌بیند یا برایش وقت نمی‌گذارند. خدایش بیامرزد.
