• امروز : سه شنبه - ۲۳ بهمن - ۱۴۰۳
  • برابر با : Tuesday - 11 February - 2025
کل اخبار 6378

صدای حوزه امروز

نقد شیوه برگزاری کرسی علمی ترویجی استاد اسلامیان با استاد علیدوست از سوی برخی از اساتید و فضلای حوزوی وزیر ارشاد باید اعتراض می‌کرد و بیرون می‌رفت! ترویج پرشتاب همزیستی با حیوانات خانگی حتی برای اقشار مذهبی مبانی حکمرانی در آموزه های علوی از منظر آیت‌الله مکارم شیرازی کم و کیف ارتباط حوزه و جامعه در صد سال اخیر؛ اگر از حکومتی شدن می ترسیدیم اصلا چرا انقلاب کردیم؟! نشست مشترک مدیران بین الملل حوزه های علمیه با مدیران حوزه های علمیه استان سیستان و بلوچستان برگزار شد واقعیت فیلم درگیری در فرودگاه مهرآباد چه بود؟/ تصاویری از مشاجرۀ خانوادگی زن جوان بی‌حجاب، قبل از حمله به روحانی حاضر در فرودگاه!/ واکنش ها به رفتار روحانی حاضر در صحنه مروری انتقادی بر بایدهای آرمانی که معاون آموزش حوزه بیان کرد! لازم است مشوق‌هایی برای جذب طلاب به حوزه‌های علمیه ایجاد شود همچنان برای تبلیغ نقشه جامعی وجود ندارد / تحولات عظیم و شگرفی در دنیا رخ داده و نهاد تبلیغ دین را دچار سختی کرده است! پوکر کی حلال میشه؟! حل و فصل جن عاشق توسط طلبه بلاگر! “رقص” در سینمای قبل و بعد از انقلاب به روایت یک طلبه! ابتکار عمل آیت الله حائری یزدی در بازسازی حوزه علمیه قم در شرایط رو به اضمحلال حوزه

8
یادداشتی در ثنای استاد محمدعلی اسلامی ندوشن؛

مهم‌ترین گله‌ اش این بود که چرا سیاه می‌نویسیم و نومیدانه

  • کد خبر : 42185
  • 12 اردیبهشت 1401 - 21:30
مهم‌ترین گله‌ اش این بود که چرا سیاه می‌نویسیم و نومیدانه
«مهم‌ترین گله‌ای که داشت این بود که چرا سیاه می‌نویسیم و نومیدانه. باور داشت که نسل جوان باید پر از شادابی و امید و روشنی باشد.»

به گزارش صدای حوزه، زهرا محمدی عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات روسی دانشگاه تهران در پی درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده، شاعر، پژوهشگر، مترجم و استاد زبان و ادبیات فارسی، در یادداشتی نوشته است:

«مهر ۷۶ وارد دانشگاه تهران شدم و ساکن کوی دانشگاه. دکتر محمدکاظم کوهی و آقای علی غیاثی ندوشن، بهترین فضا را برای فعالیت فرهنگی دانشجویان در کوی دانشگاه تهران فراهم کرده بودند. پخش فیلم هفتگی، شب شعرهای پیوسته با حضور شاعران بزرگی چون قیصر امین‌پور، عبدالجبار کاکایی، بهروز یاسمی و …. حتی فریدون مشیری که نتوانست بیاید، ما را در خانه‌اش در توانیر به گرمی به حضور پذیرفت و هنوز شیرینی آن دیدار در کام همه‌ ما که حاضر بودیم باقی مانده است.

برگزاری هفته‌های فرهنگی استان‌های ایران با حضور بهترین گروه‌های موسیقی و رقص محلی و حضور دلسوزانه نویسندگان و شاعران و بزرگان هر شهر در این هفته‌ها نقطه اوج حرکت فرهنگی جمعی دانشجویان دانشگاه تهران بود. میرجلال‌الدین کزازی، کیخسرو پورناظری، قطب‌الدین صادقی، سیدجعفر شهیدی، جمشید عندلیبی و بسیاری بزرگان دیگر در برنامه‌های هفته فرهنگی یا سخنرانی و اجرای برنامه داشتند یا برای بازدید و حمایت از دانشجویان به نمایشگاه‌ها می‌آمدند. علی‌اشرف درویشیان نیز ما را به دفتر کارش دعوت کرد.

مهم‌ترین گله‌ی استاد محمدعلی اسلامی ندوشن این بود که چرا سیاه می‌نویسیم و نومیدانه

سال ۷۹ اتفاق مهمی برای من رقم خورد. آقای غیاثی ندوشن اطلاع دادند که دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن به مرکز فرهنگی کوی دختران خواهند آمد. تا آن زمان فقط «آواها و ایماها»یش را خوانده بودم و حالا فرصتی دست داده بود تا صاحب این قلم شگفت‌انگیز را بشناسم. مردی استوار، خوش‌سیما، خوش‌پوش و خوش‌بیان با فروتنی بی‌مانندش از پله‌های مرکز فرهنگی خوابگاه دختران که در زیرزمین یکی از ساختمان‌ها قرار داشت، پایین آمد و چند ساعت را در کنار ما سپری کرد.

صبورانه به نوشته‌های ما – که امروز به نظرم چقدر کودکانه می‌آید – گوش داد و به هر کداممان توضیحاتی داد و راهنمایی‌هایی کرد و بعد ما میهمان اندیشه‌ روشنش شدیم. مهم‌ترین گله‌ای که داشت این بود که چرا سیاه می‌نویسیم و نومیدانه. باور داشت که نسل جوان باید پر از شادابی و امید و روشنی باشد. به ما اطمینان داد که ایران با پیشینه پرفراز و نشیبش ثابت کرده که جاودانه خواهد بود و اگر ما امیدوارانه گام برداریم بر این جاودانگی اثر خواهیم گذاشت.

غزلی را که برایش خواندم تحسین کرد.

من سنگ نیستم ولی از کوه زاده‌ام
فرزند ایستادگی‌ام، کوهزاده‌ام

چشمان بی ریای مرا خوب بنگرید
تایید می‌کنند چه اندازه ساده‌ام

من خسرو زمانم و داغی همیشگی
بر زاگرس، به هیئت طاقی نهاده‌ام

چون بیستون عشق، سترگ و صبور و سخت
در تندباد حادثه‌ها ایستاده‌ام

سرشارم از غرور نیاکان عاشقم
در دامنی مقدس و بی‌باک زاده‌ام

شهر شگفت من که همیشه به خاطرت
آواره تداوم بی حد جاده‌ام

سوگند می‌خورم که دوباره بسازمت
این را به دست‌های خودم قول داده‌ام

طاقت ندارم از تو بگویم و بشکند
بغضی که هیچ‌گاه امانش نداده‌ام

من سنگ نیستم، ولی از کوه زاده‌ام
فرزند ایستادگی‌ام، کوهزاده‌ام

گمان می‌کنم در عصری که از هر سو زمزمه «رخت بربستن از این خاک غریب» به گوش می‌رسد و نومیدی از اصلاح نابسامانی‌ها، بیش از همیشه به محمدعلی اسلامی ندوشن نیاز داریم و به اینکه «ایران را از یاد نبریم».

لینک کوتاه : https://v-o-h.ir/?p=42185
  • منبع : ایسنا

مطالب مرتبط

09اسفند
«یوتیوبر»شدن شغل موردعلاقه جوانان جهان!
درباره معضلات شبکه‌های اجتماعی؛

«یوتیوبر»شدن شغل موردعلاقه جوانان جهان!

02اسفند
آیا شبکه های اجتماعی مزایایی هم برای جوانان دارند؟

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰
قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.