به گزارش خبرنگار صدای حوزه، در دل محله‌ای قدیمی در قم، زنی ایستاده است که قصه‌اش فراتر از یک فعالیت ساده اجتماعی است. خانم سونا سادات موسوی‌مجد، بانوی فعال در مسجد اهل‌بیت(ع)، سال‌هاست که رنج‌های شخصی خود را به چراغی برای روشن کردن راه دیگران بدل کرده است.
او، که در زندگی‌اش با سخت‌ترین آزمون‌ها از جمله پرستاری کودکی بیمار مواجه بوده، آموخته است که خدمت به مردم تنها راه آرامش است. به همین دلیل، مسجد و مرکز نیکوکاری را خانه دوم خود ساخته؛ جایی که صدای زنان تنها، مادران نگران، دختران نوجوان و خانواده‌های گرفتار مشکلات اقتصادی را می‌شنود.
خانم موسوی از اعتیاد و پیامدهایش به‌عنوان یکی از زخم‌های عمیق محله یاد می‌کند. او می‌داند که همیشه نمی‌توان ریشه را درمان کرد، اما می‌شود سنگ صبور زنان آسیب‌دیده شد، گوش داد، گریه‌ها را شنید و آرامش داد.
اما آنچه داستان او را متفاوت می‌کند، خاطراتی است که رنگی از ایمان و امید دارد. از شبی که در بی‌پولی به امام زمان(عج) متوسل شد و ساعتی بعد بسته‌های معیشتی و گوشت قربانی برای مددجویان از راه رسید، تا روزی که به واسطه عنایت حضرت معصومه(س) جهیزیه‌ی کامل یک عروس جوان فراهم شد. یا روایت زنی زباله‌جمع‌کن با سه فرزند که بی‌هیچ امیدی از درِ مسجد وارد شد و حالا سال‌هاست با پشتیبانی مرکز، روی پای خودش ایستاده است.
در مرکز نیکوکاری که او و همراهانش بنا کرده‌اند، صندوق قرض‌الحسنه‌ای شکل گرفته که بی‌هیچ سودی، تنها با نیت گره‌گشایی، به نیازمندان و حتی کاسبان محله وام می‌دهد. او باور دارد که «بهترین جا برای آرامش، همین مراکز نیکوکاری است»؛ جایی که آدم با دیدن مشکلات دیگران، رنج‌های شخصی‌اش را فراموش می‌کند.
ده‌ها زن و مرد از این صندوق قرض‌الحسنه و کمک‌های معیشتی آن ارتزاق می‌کنند؛ توانمندسازی بانوان محله و برگزاری بسیاری از دختران و خانواده‌ها در کلاس‌های آگاهی‌بخشی و مشاوره، همگی از برکات مسجدی است که به نام اهل‌بیت(ع) است و مأمن همه اهالی محله.
خانم موسوی مجد، وقتی از پسرش، علی‌اصغر، یاد می‌کند، اشک و لبخند در هم می‌آمیزد. بچه‌ای که پس از تحمل دوازده سال رنج و درد بیماری پروانه‌ای، پر کشید و رفت؛ او خود را مدیون فرزندش می‌داند و می‌گوید: «علی‌اصغر نور زندگی من بود. خدا با امتحان سختی که از من گرفت، درِ خدمت به خلق را به رویم گشود.»
امروز، این بانوی کنشگر مسجدی نه تنها به‌عنوان یک فعال اجتماعی، که به‌عنوان الگویی از صبری آمیخته با عمل شناخته می‌شود؛ زنی که از دل تلخی‌های زندگی، شیرینی خدمت به مردم را چشیده است.
