به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، سیدصابر رضایی در کانال نویسندگان حوزوی نوشت:
از شما خواهش میکنم، دست شما را می بوسم، بنویسید..بنویسید.. امروز اعتبار علمی هر شخصی به نوشته های اوست..شما را به خدا بنویسید.
این بخشی از سخنان یکی از مدیران دلسوز حوزه علمیه و معاونت پژوهش همان حوزه علمیه است که خطاب به طلاب بیان شده است.
این عبارات هرچند کاشف از دلسوزی تحسین برانگیز و شناخت دقیق مشکل طلاب امروز حوزه علمیه است اما توجه به نکاتی چند لازم توجه است.
اول آنکه مگرچند درصد مخاطبین شما در کلاسی تلمذ کرده اند که شیوه تدریس استاد آنها را مسئله مند کرده و از پس هر کلاس دغدغه پاسخ به سوالات خواب را از چشم آنها ربوده است؟
یا آنکه چند درصد اساتیدی که این طلبه در نزد آنها تلمذ کرده، خود اهل نوشتن اند و مقالات ارائه شده قابل توجهی دارند؟
خلاصه آنکه آیا ساختار علمی شما نویسنده پرور است که نیازی به سوگند دادن و التماس نباشد؟ نویسندگی دغدغه ای درونی میخواهد اما این دغدغه درونی نیازمند ساختاری است تا او را ترغیب کند و خروجی های آنها را ارج نهد.
چگونه انتظار داریم در فضای بی الگویی و فقدان محرک های ساختاری، التماس و سوگند محرک نویسندگی باشند؟!!!
هرچند سنت مکتوب تا حدود قابل توجهی در دانشگاه رواج یافته است اما متاسفانه این سنت آنگونه که باید هنوز در حوزه علمیه رواج نیافته است.
منطور نگارنده از ساختار نویسنده پرور، استعاره ای است از کارخانه انسان سازی که رهبر معظم انقلاب درباره جامعه اسلامی به کار برده اند.
خلاصه آنکه باید به سمتی رفت فرهنگ نگارش در میان اساتید و طلاب به حدی برسد که ننوشتن قبیح تلقی شود. به عبارت روشن تر فرهنگ سنت مکتوب در حوزه احیاء شود.
