به گزارش خبرنگار صدای حوزه، حجت الاسلام منصور امامی، مدیرکل تبلیغات اسلامی آذربایجان‌غربی با حضور در زورخانه، همراه دیگران به این ورزش پرداخت و به اصطلاح وارد گود شد. خبری که عبارت “جالب بود” را در ادبیات بینندگانش به همراه داشت و شاید وجهه مردمی بودن طلاب را نشان می داد. جنس زمینی و خاکی روحانیت که از خیلی سالهای قبل تر، بایستی به فکرش بودیم تا نیازی به این حضورهای جست و گریخته و رسانه ای شده نداشته باشیم. زیرا چیزی که در فرهنگ رخنه کرده باشد، نیازی به واعجباهای رسانه زده نخواهد داشت.
این سوژه باعث شد که ساحت و نسبت روحانیت با جامعه را خیلی سریع در ذهنم مرور کنم و اینکه این سبک خاص حضور اجتماعی طلاب را نیز تحلیل کوتاهی کرده باشم:
۱٫ ورود فقهی و تئوریک که همان جنبه مصطلح علمی است و یک ورود خاص و اتاق فکرگونه بوده و علی رغم ضروری بودن و اوج اهمیتش، در شرایط فعلی یک جنبه طبقاتی پیدا کرده و ورود ناقصی در نسبت با جامعه و دردهایش محسوب می شود.
۲٫ ورود منبری و موعظه وار که یک ساحت جلوتر از مقام قبلی است و به حوزه فرهنگ عمومی نزدیک تر به حساب می آید اما در شرایط امروزی به نظر می رسد نسبت جامع و مانعی نمی تواند تلقی شود. به تعبیری دیگر، حل مساله نمی کند و در ذهنیت عموم، همچنان بیرون گود محسوب می شود.
۳٫ ورود جهادی و مردمی که بسیاری از طلاب جوان در موقعیت های خطر و وضعیت های قرمز اجتماعی به عنوان یک مددکار دلسوز عمل می کنند. این سبک نیز اگرچه به ساحت مردمی بودن بسیار نزدیک است اما به دلیل موقعیتی بودن و مبتنی بر شرایط خاص بودن، با حافظه فرهنگی مردم نسبت متصلی پیدا نکرده و همچنان موسمی، مقطعی و منقطع محسوب می شود. باضافه اینکه گاها دیده می شود که از کارکردهای معرفتی خالی می شوند و پیوست تبلیغی و فرهنگی هم ندارند که بعضا قابل توجیه نیست.
۴٫ مدل چهارم ورود طلاب در ساحت اجتماعی را ساختاری، مدیریتی و کارمندی می توان عنوان نمود. این سبک حضور طلاب در جامعه نیز به دلایل مختلف ازجمله کج کارکردی در مقامات بلندپایه از جنس روحانیت در سطح ملی یا بدلیل مسلط نبودن بر روال ساختاری و کاربلد نبودن نتوانسته اعتماد لازم و کارکرد مثبتی را از حضور اجتماعی روحانیت برجای بگذارد. نباید فراموش نمود که همین ساحت به دلایلی که گفته شد، به پاشنه آشیل جدی نهاد روحانیت تبدیل شده است.
۵٫ مدل دیگری که با تعریف جدیدی از تبلیغ و سوارشدن بر مهارت های چون مشاوره، پرده خوانی، سوادرسانه و نقد فرق و ادیان انحرافی و… کارآمدی طلاب در نسبت با جامعه را روح تازه ای دمیده است و از طریق بازتعریف مخاطب و ورود به دانشگاه‌ها و عرصه دانش‌آموزی، واقعیت نوینی از ارتباط و کارآمدی طلاب در جامعه را رقم زده است، بخش امیدوار کننده ماجراست.
۶٫ اما سبک ششمی هم وجود دارد که فارغ از مدل های دیگر، جنبه سرگرمی داشته و ظرفیت اثرگذاری اش چندان قابل توجه نخواهد بود. به عنوان مثال وقتی وزیر ورزش در میان جمعیت با آن سن و سالش طناب می زند یا دیگری در زمین فوتبال پاس عمقی می دهد و آن دیگری حرکت نمایشی دیگری را به ثمر می رساند، جنبه سرگرمی اش بر جنبه مردمی بودنش می چربد. با این توضیح که وقتی جامعه از اقتصادش رنج می برد و در ساحت فرهنگی نیز تشنه معرفت و کلام افق گشاست، حضورهای این چنین آنهم از جانب مسئولین، خیلی توان اثرگذاری را نخواهد داشت. آنچه که اینگونه حضورها را از مرحله تعجب به ساحت امید و اعتماد فراتر می‌برد، پیوست حل مساله ای است.
روحانیت در یک کلام بایستی توان حل مساله و مدیریت زندگی فردی و اجتماعی را برای روزمره مردم ارائه کند. اینکه راهبرد خوب زیستن و زندگی بهتر چیست را ذیل دین و فرهنگ و معرفت در ذهنیت عمومی جامعه تزریق کنند. منبرهایی پر از جزییات و میکرو سبک‌های زندگی در میان تنش های اجتماعی، انتظار جامعه از بدنه روحانیت بوده و در ساحت طلاب مسئول نیز حضور در گودی زورخانه زمانی تلقی مثبت و فارغ از شوآف خواهد داشت که توام با پیوست کارآمدی و دلسوزی در ساحت میدانی و اجرایی داشته باشد.
