به گزارش خبرنگار صدای حوزه، حجت الاسلام علیرضا محمدلو، سردبیر صدای حوزه،طی یادداشتی به بررسی تحولات عراق و جنگ نیابتی امریکا علیه دیپلماسی منطقه ای دولت رئیسی پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:
شکست جریان الفتح و شعبه سیاسی جریان مقاومت را در نسبت با اتفافات اخیر منطقه نیز می توان تحلیل نمود. هرچند این مساله فی نفسه نیز یک سوژه مطالعاتی می تواند باشد اما در دومینوی رخدادهای ژئوپلتیک در همسایگی ما نیز معنادار بوده و ظرفیت بازخوانش دیپلماتیک و راهبردی را داراست.
شروع این بازخوانی را به دوسه ماه گذشته می توان رجعت داد که با شکست گفتمان برجامی و نماینده های اعتدالی و اصلاح طلب در انتخابات ریاست جمهوری ایران و روی کارآمدن حجت الاسلام رئیسی با رویکردی تحول‌خواه، اقدام گرا و انقلابی، اعلام شد که دیپلماسی کشور از غرب گرایی یا به تعبیر دقیق تر، غرب زدگی خسارت‌بار به سمت دیپلماسی منطقه ای سوق پیدا خواهد کرد.
هدف خیلی ساده و شفاف بود. دول غرب در دیپلماسی، سلطه گر و باج‌خواه بودند و طی هشت سال، قدمی برای تحقق منافع ایران برنداشتند و با یکطرفه کردن مسیر دیپلماسی، ترمز پیشرفت هسته ای کشور را جهت تامین انرژی های راهبردی کشیدند و نظام را در دست‌یابی به منافع حقه اش، دست‌خالی رها کردند.
از اسب تروایی که جریان غرب در دیپلماسی استفاده کرد و جاسوس هایی که وارد بازی نمود و بازی برد_ برد را به پیچیدگی های عجیب و فرسایشی کشاند تا اعتراف تلخی که وزیرامورخارجه سابق جناب ظریف مبنی بر عدم اشرافش به متن برجام داشت، نتیجه اش چیزی جز هدر رفتن بخشی از امید و اعتماد مردم و در نهایت پس زدن گفتمان برجامی بود.
حال و پس از این تجربیات خسارت بار که کام مردم را تلخ نمود و بخشی از نتایجش را در میزان مشارکت در انتخابات نشان داد، دولت جدید، عزم راسخ بر تغییر راهبرد دیپلماتیک داشت و دارد.
از آنجایی که دست چدنی و نامرئی آمریکا را در پس بسیاری از اتفاقات منطقه و جهان شاهد بوده ایم و بر اساس تئوری بازی‌ها، رقیب هیچگاه از موقعیت برنده دست برنمیدارد و هرگونه زیرمیز زدن از جانب ما را باخت خود تلقی می‌کند، پس برای ادامه دادن به بازی، با اتخاذ روشی نوین، به ذهنیت و راهبرد جایگزین، حمله می‌کند تا همچنان گزینه پیشین یعنی “مذاکره به هرقیمت” را تقویت کرده و تنها گزینه پیش روی ما جلوه دهد.
تحلیل درستی می‌تواند باشد که اندیشکده های تابع وزارت خارجه آمریکا تصمیم گرفته اند که بر مغز تصمیمات رئیسی و دولت انقلابی اش حمله کنند و راهبرد ارتباط کشور با منطقه را مخدوش کرده تا دوباره برجام بی‌خاصیت را احیا نمایند.
خروج ناگهانی از افغانستان و به چالش کشیدن ارتباط ایران با همسایه شرقی که البته با تدبیر درست نظام، از دوقطبی پنجشیر_طالبان، طرفی نبستند را نیز می توان از این زوایه تفسیر کرد.
تحریک آذربایجان با حمایت ترکیه در غرب نیز چالش بعدی بود که در اینمدت خیلی کوتاه اتفاق افتاد و در ادامه نیز اتفاقات انتخابات پارلمانی عراق و شکست جریان الفتح و جریان مقاومت را نیز می‌توان در همین راستا تحلیل نمود. پیروزی جریان صدر در انتخابات که حشدالشعبی را شبه نظامی و لایق خلع سلاح می‌داند و ایران را مخالف استقلال عراق و مصداق دخالت خارجی در امورات کشورش می‌خواند، یعنی شکست سیاسی جریان مقاومت که هرچند شائبه هایی مبنی بر تقلب در اخذ آرا مردمی در برخی استان های عراق شنیده می‌شود، اما نشان از تفوق رسانه ای و عملیات روانی آمریکا برای بالا بردن هزینه دیپلماسی در منطقه برای ایران باشد.
این اتفاق تلخ، از مدت‌ها پیش با عملیات رسانه ای ایران اینترنشنال و سعودی با برجسته کردن صدر رقم خورده بود و میوه اش احتمالا و برطبق گمانه زمانب ها به کام الکاظمی و ابقای او و جریان نزدیک به تفکر آمریکایی_لیبرالی چیده خواهد شد.
دومینوی مخالف سازی، تحریک، مخدوش سازی در دیپلماسی منطقه ای ایران توسط آمریکا، راهبردی است که می‌توان از آن به عنوان جنگ نیابتی از جانب آمریکا در ارتباط با ایران یاد کرد. وقتی جریان سلطه‌گر، در رویارویی مستقیم به بن بست می‌خورد، سراغ مدل غیرمستقیم و نیابتی می‌رود تا با فرسایشی کردن مسیر جدید، رقیب را در کوتاه مدت خسته و عصبی کرده و با تحت فشار قرار دادن سیاسی و سرریز آن در میان مدت به سمت افکار عمومی، فشار اجتماعی را بر آن بیفزاید و در درازمدت و با تحمیل فشارهای بین المللی و قطعنامه های مختلف، دوباره میز مذاکره را ریکاوری کند.
شاید در ادامه این سلسله اتفاقات پیرامون کشور، کشورهایی مثل پاکستان و حاشیه خلیج فارس را جهت تحریک و پنجه انداختن های دیپلماتیک در دستور کار رسانه ای آمریکا شاهد باشیم و می‌طلبد که تیم وزارت خارجه دولت محترم، با اقدامات دیپلماتیک موثر، ایده های دشمن را خنثی کرده و ابتکارعمل را در ارتباطات خارجی و ژئوپلتیک منطقه به دست گیرند.
هر اندازه که خدمت به مردم و مبارزه با تورم در داخل واجب است، به همان میزان در سطح خارجی، نیازمند مواجهه هوشمند با دوستان و دشمنان استراتژیک خود هستیم که برآیند این سفرهای سیاسی و اقتصادی، به پیشرفت، امنیت و استقلال کشور بینجامد.
