به گزارش صدای حوزه، قزوین مهد علم و ادب و همواره از صدر اسلام تا کنون شهدای بسیاری را تقدیم نموده است که تاریخ خونبار شیعه گواهی صادقی بر آن می باشد و در مقطع حساس و تاریخی ۸ سال دفاع مقدس نیز حوزه علمیه قزوین مانند سایر حوزه های علمیه سراسر کشور طلاب و روحانیون زیادی را در قالب مبلغ و رزمی به سراسر جبهه های نبرد اعزام کرد تا در کنار سراسر رزمندگان و با نثار خون خود تداوم بخش راه سرخ و ماندگار شهدای صدر اسلام تاکنون و موجب فخر اسلام و قرآن باشند
در این بخش با طلبه شهید سید نورالدین ابراهیمی آشنا می شویم:
شهید سید نورالدین ابراهیمی یکی از ستارگان پرفروغ آسمان عشق و سرزمین مقدس ایران است. این طلبه شهید در ششمین روز تیرماه سال ۱۳۴۱ در روستای کماجین قاقازان قزوین در یک خانواده مذهبی وعاشق ولایت چشم به جهان گشود.
او پنجمین فرزند خانواده کشاورز و زحمتکش بود و بعد از رسیدن به شش سالگی عازم مدرسه شد و تا پنجم ابتدایی در روستای محل تولدش تحصیل کرد و پس از طی دوران ابتدایی وارد حوزه علمیه قزوین شد و طلبه شده و در مدرسه علمیه صالحیه شروع به تحصیل علوم دینی کرد.
ورود او به حوزه علمیه همزمان با دورانی بود که مردم ایران یکپارچه علیه رژیم شاهنشاهی اعتراض و راهپیمایی می کردند و در این دوره نیز با پخش اعلامیه ها و نوارهای سخنرانی حضرت امام خمینی (ره) خود در این اعتراضات سهیم کرده بود
او به درخواست و اصرار و الدینش بر سر سفره عقد نشست و طی مراسم سنتی و کم هزینه ای در روستا با دختری پاک و مومنه ازدواج کرد که حاصل این پیمان مقدس یک دختر و یک پسر است.
سیدنورالدین با شروع جنگ تحمیلی و غائله کردستان به همراه خانواده راهی مهاباد شد و در آن جا سکنی گزید و در سپاه پاسداران این منطقه مشغول انجام وظیفه شد و به همراه نیروهای مردمی و پاسداران سلحشور به دفاع از کردستان و مردم مسلمان این منطقه پرداخت.
شهید ابراهیمی به خوبی می دانست در کردستان چه خبر است و عاقبت کارش چیست. قبل از شهادتش منزل او مورد اصابت خمپاره ضدانقلاب قرار گرفت و همسرش مجروح شد و گروهک های ضد انقلاب به وضوح می دانستند که شهید ابراهیمی چه نقشی در سرکوبی آنها دارد، بر همین اساس تمام اهداف آنها از بین بردن فرماندهان سپاه اسلام بود، تا بتوانند سپاه را تضعیف کنند، اما دریغ از اینکه هر پرچمی که از دست سرداری می افتاد، سردار دیگری بر می داشت تا پرچم اسلام برای همیشه برافراشته شود
شهید ابراهیمی سرانجام اول شهریور سال ۱۳۶۱ در حین ماموریت و انجام وظیفه و حفاظت از دستاوردهای انقلاب اسلامی به فیض شهادت نائل آمد.
او که آرزوی شهادت داشت و از همه درخواست دعا برای شهادت می کرد به خواسته اش رسید.
