به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، محمدایمانی در کانال ایتای خود نوشت:
در چند دهه گذشته، حتی یک نفر از غربگرا ها (و مدعیان اعتدال و اصلاحات) را پیدا نمی کنید که برای دفاع از مرزهای کشور در برابر تهدید های امنیتی و نظامی دشمنان هزینه ای داده باشد، در جنگی حاضر شده باشد، یا خراشی بردارد.
اغلب آنها در دفاع مقدس، اگر کنار آمریکا و انگلیس و فرانسه و صدام نبودند -که بعضا بودند- در کنار رزمندگان جان فشان ما هم نایستادند. پس از آن هم هر جا درگیری نظامی و امنیتی برای کشور پیش آمده، در حاشیه امن ایستاده اند؛ اگر که خود، بخشی از نقشه درگیری علیه ایران نبوده باشند.
وقتی داعش به پشتوانه غرب و دلار های ارتجاع عربی تا پشت مرزهای ما آمد و رسما برای حمله ایران رجز خوانی کرد، حتی یک غربگرا حاضر نشد به جنگ با داعش برود. باز هم نیروهای از جان گذشته مردمی و انقلابی بودند که از عهده اوباش داعش (با همه هیبت و یال و کوپال و عقبه شان) برآمدند.
یادمان نرود در فتنه سبز (سال ۸۸)، گروه های تروریستی مثل گروهک ریگی و رجوی و الاحوازیه و تندر و… رسما در کنار فتنه گران ایستادند و از آن حمایت کردند. آن روز البته شعار دروغین دست اندرکاران فتنه، “نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران” بود؛ چرا که مطلوب آمریکا و انگلیس و اسرائیل، همین بود.
وقتی هم داعش با هدایت آمریکا و ناتو، تا پشت مرزهای ایران آمد و سردار سلیمانی با آمیزه ای از حکمت و تدبیر و شجاعت، به ساماندهی جبهه مقاومت در برابر جنگ نیابتی آمریکا پرداخت، همین ها که عقربه های خود را با غرب تنظیم می کنند، با شانتاژ، از پشت “به مرد میدان” شلیک کردند.
حالا اما همین جماعت سایه نشین و هوچی علیه دفاع از امنیت ملی، ناگهان “جنگ سالار” شده اند و می گویند چرا ایران به جنگ با طالبان نمی رود؟! اما نه داوطلب می شوند برای جنگیدن، و نه درباره دورنمای درگیری کذایی (ور اه افتادن جنگ شیعه و سنی) که مطلوب آمریکاست توضیح می دهند.
افغانستان تله ای بود که آمریکا برای شوروی چید؛ سپس حماقت کرد و خود هم در آن پا گذاشت و هزینه های گزاف از جمله چند هزار کشته داد. برژینسکی مشاور امنیت ملی کارتر، زمانی که گروهی از جهادیون (طالبان بعدی) را در افغانستان علیه شوروی به خدمت گرفتند، گفت “ما این فرصت را داریم که به روس‌‌ها، جنگ ویتنام‌شان را عرضه کنیم. برای ده سال، مسکو مجبور بود در جنگی وارد شود که توانایی پیشبرد آن را نداشت و به فروپاشی انجامید”.
جو بایدن هم چند روز قبل گفت: “ما ٢٠ سال است روزانه ٣٠٠ میلیون دلار در افغانستان هزینه می‌کنیم و نمی‌توانستیم به این هدر دادن ادامه دهیم. دنیا در حال تغییر و تحول است . ما درگیر رقابت جدی با چین و روسیه و حمله سایبری و اشاعه هسته ای (ایران) هستیم… چین و روسیه آرزو دارند که آمریکا ده سال دیگر در افغانستان گرفتار شود”.
عقده ناگشوده آمریکا این است که ایران، خبط شوروی و آمریکا را در افغانستان تکرار کند و مثلا روزانه ٣٠٠ میلیون دلار ( ۹ میلیارد دلار در ماه/ ۱۰۸ میلیارد دلار در سال!) هزینه کند و این البته، غیر از خسارت های مستقیم جنگ است.
رویکرد ایران درباره افغانستان، روشن و حکیمانه است. ما مخالف دخالت بیگانگان یا اداره حکومت بر اساس جا به جایی مبتنی زور قدرت میان دولت غربگرا یا طالبان هستیم. تشکیل دولت ملی بر اساس رای همه اقوام و مذاهب و محترم شمردن همه آنها، مورد حمایت ماست.
جمهوری اسلامی ایران، در عراق هم از همین رویکرد حمایت کرد و اشغالگران را در آفساید گذاشت. وقتی هم که جنگ نیابتی تروریست ها راه افتاد، ما مستقیما درگیر نشدیم، بلکه عمده کمک ما، مستشاری و در جهت بسیج ظرفیت های دفاع مردمی بود؛ همین کار را در لبنان و سوریه و فلسطین هم انجام دادیم.
البته افغانستان از لحاظ ترکیب جمعیتی و قومی و مذهبی، تفاوت های مهمی با عراق دارد. اما در آنجا هم ترجیح ما ، توقف درگیری های نظامی، برگزاری انتخابات و تشکیل دولت ملی است.
