به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، علی کردانی در کانال ایتای نویسندگان حوزوی نوشت:
زمانی که گریه از حالت عادی و احساسات صِرف خارج گردد، نماد یاری مظلوم و فریاد علیه ظالم خواهد شد.
همین چیزی که امروز در مجالس سیدالشهداء صورت می‌گیرد؛ بی‌تردید گریه یاری مظلوم و رسوایی ظالم است.
بنابراین گریه بر امام حسین (ع) قرار نیست در گریه خلاصه شود؛ گریه علامت و نشانه بود تا راه گم نشود.
گریه بر امام (ع) موجب شروع و فتح سرفصل‌های جدید است؛ سر‌فصل‌هایی مثل؛ آزاده‌خواهی، مبارزه با طاغوت و اینکه امامت و حکومت حق ائمه (ع) است.
گریه ما گریه ذلت نیست؛ گریه ما، گریه حرکت و برکت است؛ حرکتی که آغازش گریه است اما پایانش، جهاد و رسوایی ظالمان جهان است.
شیعیان جهان در طول سالیان متمادی با برقراری رابطه عاطفی با جریان امام حسین (ع) که مصداق بارزش همین گریه‌ها بود، توانستند تا به امروز مکتب و پرچم را حفظ کنند و استمرار ببخشند؛ چرا که هر مکتبی منهای احساسات و عاطفه پایدار نخواهد ماند.
از این رو امام راحل (ره) در بیانات خودشان فرمودند:
«بچه‌ها و جوان‌های ما خیال نکنند که مسأله، مسأله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که بگویید «ملتِ گریه»! آنها از همین گریه ها می‌ترسند، برای اینکه گریه‌ای است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته‌هایی که بیرون می‌آیند، مقابل ظالم هستند؛ بازی‌تان ندهند این قلم‌فرساها! بازی‌تان ندهند این اشخاصی که با اسماء مختلفه و با مرام‌های انحرافی می‌خواهند همه چیز را از دستتان بگیرند.»
باید دانست؛ قطره‌‌اشک‌هایی که در تمام مجالس سیدالشهداء جاری می‌گردد، هرگاه که به هم برسند، دریایی خواهد شد که فرعونیان و ظالمان را در خود غرق خواهد کرد؛ در این هنگام فقط موسی و سپاهش از دریا عبور میکنند و فقط کشتی حسین (ع) و یارانش در دریای اشک‌های روضه پرچم‌دار است.
امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
«لِکُلِّ شَیءٍ ثَوابٌ إلاَّ الدَّمعَهَ فینا»
براى هر عملى، پاداشى [معیّن] است، جز اشک ریختن براى ما [که پاداش آن، حدّ و اندازه ندارد]
—————————————————–
منابع:
۱: صحیفه امام؛ ج ۱۰، ص ۲۶
۲: کامل الزیارات، باب سی و سوم، روایت ششم
خوب بود