به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، یکی از اساتید حوزوی در کانال ایتای مناهج نوشت:
بزرگواران! ایتام آل محمد (صلوات الله علیهم اجمعین) که به توفیق الهی، تدبیر همه‌ی نظام آموزشی و تربیتی و حتی معاششان در دستان شماست، چشم امیدشان به نظارت و قاطعیت شماست. امیدشان این است که اگر جایی تبعیض و عدم عدالتی هست شما بزرگواران قاطعانه ورود کنید و کوچکترین تبعیضی را به عدالت تبدیل کنید.
امیدشان این است اگر بودجه‌ای هست، اولویت با طلاب و اساتید گرفتار در چنگال بی‌رحم تورم و گرانی‌های نجومی باشد.
والله والله والله آجر و سیمان و ساختمان اداری، ارزشی به ارزش‌های حوزه اضافه نمی‌کند؛ دارایی حوزه به طلاب و مغزهای متفکری است که اگر به جای طلبگی و درس‌خواندن، وادار به کارگری شوند و از درس بمانند، حوزه ناخواسته آتش به سرمایه‌های خود زده است.
دارایی حوزه به عدالت و مواسات است؛ به این است که فی المثل، قوانین و اولویت‌های اسکان شهرک مهدیه، بدون کوچکترین نقصی رعایت شود. افتخار حوزویان به همان بازه زمانی است که مسؤولین حوزه مقابل سکونت‌های غیر مجاز ایستادند؛ به مسؤولین حوزوی و افرادی که خانه داشتند و حتی به نورچشمی‌های سفارش‌شده اعتنا نکردند و مجوز اسکان به آنها ندادند.
امید طلاب به این است که در حوزه علمیه که صاحب اصلی‌اش امام زمان (ارواحنا فداه) است و امانتی در دستان با کفایت شما بزرگواران است «مدیریت تعارف» حاکم نباشد. حوزه اگر از دولت‌ها، طلب شفافیت و مبارزه با تبعیض دارد خود باید الگوی شفافیت باشد؛ تا جای شبهه‌ای برای احدی باقی نماند (که البته بحمدالله در خیلی موارد حوزه الگو بوده و هست).
نظارت قوی و برخورد جدی، جای خود؛
ای کاش شورای محترم عالی برای برخی مسؤولینی که مسؤولیت آنها با معاش طلاب گره خورده است جلسات مستمر اخلاق بگذارد. مثلا آیت الله خاتمی برای برخی از تقسیم عادلانه مسکن بگویند یا در گذشته از تقسیم عادلانه بن کتاب می‌گفتند. از اولویت‌دهی بودجه به منازل تعمیری و بی‌اهمیتیِ ساختنِ ساختمان اداری بگویند. از رسیدگی به طلبه‌ی مستضعفی که جز خدا پناهی ندارد و منزلی متناسب با شهریه‌اش برای اجاره زیر آسمان و زیر زمین قم نمی‌یابد و….
طلاب و اساتید نمی‌گویند حقوق مسؤولین کم شود؛ اما لااقل مثل زمانهای قدیم که همه با طلاب، گعده و رفت و آمد داشتند و در متن طلاب بودند، بد نیست گاهی برنامه ما این باشد که با طلاب، حشر و نشر داشته باشیم و در جریان کیفیت زندگی آنها قرار بگیریم؛ حتی به خانه آنها یا به محله‌های آنها برویم.
یا مثلا بد نیست اول هر ماه، به اندازه شهریه‌ی رتبه یک یا دو طلبه معیل، مبلغی را کنار بگذاریم و ببینیم تا چند روز کفاف مخارج زندگی را می‌دهد؛ شاید پس از مدتی، اولویت‌های مخارج حوزه، اندکی بالا و پایین شد.
لکن تا برخی مسؤولین با حفظ فاصله از طلاب در مسؤولیت باشند، شاید درک دقیقی از معیشت سخت این روزهای طلاب و اساتید نخواهند داشت.
بشخصه دست یکایک اعضای محترم شورای عالی را می‌بوسم و از همه آنها بخاطر این چند سطر بی‌ادبی عذرخواهی می‌کنم.
امید است آنچه بیان شد مرضی رضای حق تعالی و صاحب واقعی حوزه‌های علمیه (عجل الله تعالی فرجه الشریف) واقع شود.
