به گزارش صدای حوزه، ماه ذی الحجه از جمله ماههای گرانقدر و عظیم الشأنی است که خداوند متعال آن را با بزرگ‌ترین اعیاد مسلمانان از جمله روز عرفه، عید قربان و عید غدیر و ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام زینت بخشیده است. این ماه در بیان روایات، فرصتی جهت تزکیه و پلکانی برای رشد است تا جایی که اهلبیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام احادیثی در فضیلت آن به ویژه ۱۰ روز ابتدایی این ماه نقل فرموده اند.
رسول خدا صلی الله علیه و اله در اهمیت ۱۰ روز ابتدایی ذی‌الحجه فرمود: «مَا مِنْ أَیَّامٍ الْعَمَلُ الصَّالِحُ فِیهَا أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَیَّامِ الْعَشْرِ یَعْنِی عَشْرَ ذِی الْحِجَّه» یعنی اعمال صالحِ هیچ روزی به اندازه روزهای دهگانه یعنی ۱۰ روز ابتدایی ذی‌الحجه نزد خداوند عز وجل محبوب‌تر نیست.»
و در روایتی دیگر فرمود «مَا مِنْ أَیامٍ أَزکَی عِندَ الله تعالی وَ لاَ أعظَمَ أجراً مِن [فی] خَیرٍ مِنْ عَشْرَ اْلأضْحَی قِیلَ وَ لاَ الْجِهَادُ فِی سَبِیلِ اللهِ، قَالَ وَ لاَ الْجِهَادُ فِی سَبِیلِ اللهِ إلاَّ رَجُلٌ خَرَجَ بِمَالِهِ وَ بِنَفْسِهِ ثُمَّ لَمْ یرْجِعْ مِنْ ذَلِکَ بِشَیءٍ؛ پاک‌ترین و پراجرترین روزها نزد خداوند، دهۀ اول ماه ذی حجه است. سؤال می‌شود آیا جهاد در راه خدا به پایۀ آن می‌رسد؟ می‌فرماید: خیر مگر اینکه شخصی به جان و مالش خارج شود و دیگر برنگردد.»
روزهایی که معین شده اند
همچنین بنا بر تفسیر امام صادق، خداوند در قرآن به ماه ذی‌الحجه اشاره کرده است. آن وجود مقدس در تفسیر این بخش از آیات ۲۰۳ بقره و ۲۲ حج که خداوند می‌فرماید «وَ اذْکُرُوا اللَّهَ فی أَیَّامٍ مَعْدُودات؛ و خدا را در روزهایی معین یاد کنید» فرمود «أَیَّامُ التَّشْرِیقِ الثَّلَاثَهُ، وَ الْأَیَّامُ الْمَعْلُومَاتُ الْعَشَرَهُ مِنْ ذِی الْحِجَّه؛ منظور از ایام معدودات سه روز یازدهم تا سیزدهم و ایام معلومات (حج۲۲) ۱۰ روز اول ذی‌الحجه است». (تفسیر قمی، ج۱، ص۷۱)
میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب «المراقبات» خود درباره فضیلت دهه اول ذى‌حجّه می‌نویسد:
یکى از این توقفگاه‌ها ۱۰ روز اول آن است و منظور از «ایام معلومات در این آیه: «و إذکُرُوا اللَّهَ فِی أیّامٍ مَعْدُوداتٍ؛ و خدا را در روزهاى معین یاد کنند.» نیز همین است. و «ذکر» و «غفلت» با هم سازگارى ندارند؛ پس بپرهیز از این که در این ماه دل خود را به نجاسات آلوده کنی، به خصوص با نافرمانى.
ذکر کامل که در آیه بالا آمده این است که با عقل، روح، دل و بدن در ذکر خدا باشى، زیرا هر کدام از آنها ذکر مخصوصى دارند. این فرصت را غنیمت شمار که خداوند به تو اجازه ذکر خود را داده است. در عقل خود این را از نعمت‌هاى بزرگى بدان که عمرت براى اداى شکر آن کافى نبوده، روحت را در مقام حضور حاضر کن که گویا حاضر در نشستگاه صدق نزد پادشاه مقتدر است.
با دل خود به بندگى او و شکر نعمت‌هاى بى‌منتهاى او روى آور و با تمام اعضاى بدنت مشغول انجام عبادات و طاعات شو. اگر خدا را اینگونه ذکر کردى، مژده بده که چنین ذکرى، علامت این است که خداوند تو را در تمام وجودت و با تمام وجودت ذکر نموده و براى بار دوم به‌خاطر پاداش چنین ذکرى، تو را در تمام این موارد ذکر خواهد کرد. زیرا خداى متعال ذاکرین را دوبار ذکر مى‌کند.
ایشان در ادامه به همان دو روایت پیامبر اشاره کرده، می‌نویسد «این دو روایت به خصوص روایت دومى را بنگر. آنچه را خدا بزرگ مى‌داند تو نیز بزرگ بدان. آمادگى کامل پیدا کرده و با تمامى نشاط و شوق و دعا و توسل به نگهبانان امت، به خصوص در شب اول، وارد این میدان شو.
در تضرع خود به درِ کرم آنان بخواه که تو را در قصد، حزب، دعا، حمایت، ولایت، شفاعت و شیعیان خود وارد کرده، به درگاه خداى متعال براى توفیق، قبول، رضایت او از تو، تأیید، اصلاح و تمام خیرهاى دینى و دنیوى و آخرتى براى تو و خانواده‌ات، برادران دینى، همسایگان و کسانى که حقى بگردن تو دارند، تضرع کنند.»
