به گزارش خبرنگار صدای حوزه، حجت الاسلام علیرضامحمدلو طی یادداشتی با موضوع آسیب‌شناسی وضعیت معیشتی، آموزشی و تبلیغی طلاب نوشت:
شورای عالی حوزه‌های علمیه در یک نظرسنجی، مطالبات طلاب و روحانیون نسبت به این مرکز حوزوی را جمع‌آوری و منتشر کرد.
در این گزارش آمده است؛ طلاب و روحانیون نسبت به مسائل آموزشی، معیشتی و همچنین تبلیغ، بیشترین مطالبات را داشته‌اند که به ترتیب ۲۵۰، ۱۶۰ و ۱۰۰ پیام خطاب به دبیر شورای عالی حوزه‌های علمیه ارسال شده است.
چنین نظرسنجی هایی که ناظر بر وضعیت شناسی طلاب و حوزه علمیه باشند بسیار حیاتی و راهبردی تلقی می شوند. صنفی که قرار است نرم افزار انقلاب را تدارک ببینند و همچنین سطح فرهنگ و دینداری مردم را بهبود ببخشند بایستی از یک وضعیت شفاف و روبه رشدی در ساحت های فکری و آموزشی و ساختاری برخوردار باشند.
جامعه نسبت به وضعیت حوزه علمیه حکم نتیجه و خروجی را دارد که البته پرواضح است که در کنار سایر علل و عوامل ساختاری و زمینه ای باید این مساله را به شکل پازل منسجم و یکپارچه تحلیل نمود. از طرفی نیز وضعیت جامعه در یک نسبت دیالکتیکی و البته بازهم در یک ارتباط وثیق با ساختارهای اقتصادی و سیاسی، حوزه و روحانیت را درگیر کرده و تحت تاثیر قرار می دهد.
با این اوصاف آنچه که از این گزارش پیداست، سه مقوله آموزش و معیشت و تبلیغ، نقاط محوری برای ترمیم و توسعه ساختاری حوزه و روحانیت در نسبت با حل مسائل خرد و کلان هستند.محورهایی که اگر رسیدگی و برنامه ریزی فوری اتفاق نیفتد و در مارپیچ تعارفات و غفلت ها و بروکراسی ها گرفتار شود، مساله تهذیب و معنویت و مرجعیت طلاب و حوزویان در نگاه عموم جامعه را دچار دست اندازهای جدی خواهد کرد.
اینکه آموزش حوزه در بحث روش شناسی و طی مقدمات ، روزآمد شده و تسهیل بیشتری را دنبال کند تا فرصت بیشتری برای طلاب جهت درگیر شدن با متون اصلی در دوره انرژیک و جوانی خود ایجاد شود و پرداخت مطول به دروس مقدماتی باعث هدررفت انگیزه ها و انرژی ها و استعدادها نشود.
همچنین در رابطه با دروس حوزه می توان به کاربردی شدن آموزش حوزوی و رفتن به سمت موضوعات کاربردی دین از جمله تربیت و فرهنگ و اقتصاد در کنار موضوعاتی که تابحال بوده اند و هیچ شکی در ضرورت و اهمیت آن ها نیست می توان اشاره و تاکید نمود.
در موضوع تبلیغ نیز ضعف آشنایی حرفه ای با موقعیت های امروزی تبلیغ را می توان به عنوان پاشنه آشیل طلاب نام برد. مساله ای که به عدم آشنایی با پلتفرم ها و سکوهای انتشار مجازی و فرایند اثربخشی و تاثیرگذاری عمیق و در یک کلام سوادرسانه ای برمی گردد.
اینکه طلاب در فن بیان قوی باشند و محتواهای قوی دینی داشته باشند، قدرمتیقن و کف کار است و برای شکستن مقاومت های برساخته ناشی از فضای مجازی و فرهنگ مدرن، نیاز به مهارت های سایبری و محتواهای نزدیک به ذهنیت های عمومی لازم است.
در موضوع معیشت نیز که یک چالش اپیدمیک برای جامعه حوزوی بوده و با جهش تورمی در یکی دوسال اخیر به اوج خود رسیده است، نیازمند یک حرکت انقلابی از طرف نظام تصمیم ساز حوزوی است تا این ویروس اقتصادی، سایر حوزه های آموزشی، معنوی و پژوهشی را تحت الشعاع قرار نداده و بر بازدهی خدمات تبلیغی، فکری و معنوی طلاب، بیش از این سایه نیندازد.
این ضرورت با اتخاذ راهبردی که بتواند سه حوزه آموزش و تبلیغ و معیشت را باهم گره بزند قابل پیگیری و حل و فصل است. اگر نظام حوزه به روزآمد شدن ریل درسی طلاب ضریب اهمیت بیشتری دهد و گره خوردن آموزش را با مهارت های تبلیغی جدی بگیرد اتفاقات خوبی در کوتاه مدت امکان وقوع دارد.
تاکتیک های زودبازده با چاشنی هماهنگی نسبی با ساختارهای مرتبط در سطح کلان همچون وزارتخانه های علوم، آموزش و پرورش، فرهنگ و ارشاد و حمایت از ساختارهای خودجوش، پارتیزانی و غیررسمی طلاب در قالب طرح های فرهنگی اقتصادی اجتماعی الگویی است که می تواند این صنف راهبر جامعه را از خطر کمرنگ گشتن و کم اثر شدن برهاند.
