به گزارش خبرنگار صدای حوزه، شرق در شماره ۴۱۵۶ روزنامه خود (دوشنبه ۸ آذر) طی یادداشتی با عنوان “رئیس جدید تیم مذاکراتی ایران را بیشتر بشناسیم” به بررسی و نقد تیم جدید مذاکره‌کننده خصوصا باقری‌کنی پرداخته است.
زینب اسماعیلی علاوه بر تحلیل تیم جدید و مواضع مذاکره کنندگان در بخشی از یادداشت خود درمورد باقری کنی می‌نویسد: “خصوصیات اخلاقی و رفتاری‌اش شبیه جوانان مذهبی دهه ۵۰ و ۶۰ است؛ مردانی که خانم‌ها را مستقیم نگاه نمی‌کنند و حتی در جلسه کاری آنها را خواهر صدا می‌کنند. اگرچه برای شناخت شخصیت یک فرد این مصادیق اصلا کافی نیست، اما می‌توان تا حدودی متوجه نوع برخورد افراد شد و احتمال داد که این جنس رفتار در طرف مقابل می‌تواند فضای بسته‌ای ایجاد کند.”
او با اشاره به خاطرات مذاکره‌کنندگان برجام ادامه می‌دهد: ” کم نبود مواردی که آنها از اینکه توانستند یخ رابطه با ایرانی‌ها را بشکنند و به زبان رابطه نزدیک شوند، چقدر احساس نزدیکی می‌کردند … تیم جدید چه میزان از این هنر ارتباط دیپلماتیک بهره خواهد برد، از امروز و در ماراتن وین خواهیم دید.”
علی رغم منصفانه بودن بخش هایی از یادداشت شرق اما نوع نگاه آن، چکیده‌ای از نوع تفکر حاکم بر فضای مذاکرات در ۸ سال گذشته است.
رفتار تیم مذاکره کننده قبلی با هدایت ظریف و روحانی، نشان از غلبه یک فضای فرمیک دیپلماسی بر محتوا و اهداف مذاکره است. از دقت در سِت دکمه سردست جناب ظریف و بادی لنگویچ (Body language) مذاکره‌کنندگان گرفته، تا لبخند‌های مکرر و بعضا بی‌معنی روحانی و صدازدن طرف مذاکره کننده با اسم کوچک و یا ارسال پیام تبریک و شادباش ایام به یکدیگر…
این غلبه فرمت بر محتوا، تا جایی پیش رفت که ظریف و دیگر اعضای تیم مذاکره کننده در یک عقب‌گرد آشکار عنوان کردند که هدف از مذاکرات رفع تحریم‌ها نبوده و می‌خواستیم عزت و توانمندی‌های فنی کشور حفظ شود و قطعنامه‌های شورای امنیت لغو شود!
در هر مذاکره‌ای به قول خانم اسماعیلی ” پس‌گرفتن بخشی از خاک باشد یا حق ماهیگیری در فلان رودخانه مرزی “، بخشی از فنون مذاکره، همین رفتارهای متداول دیپلماتیک می‌باشد؛ از لبخند به موقع تا رنگ لباس و شیوه نشستن بر صندلی؛ اما نمی‌توان به مجموعه این رفتارها نام دیپلماسی نهاد؛ نهایتا این رفتارها “ماکتی از دیپلماسی” و مجموعه‌ای از حرکات نمایشی‌ست.
هدایت مذاکره در ۸ سال گذشته به دست جریانی بوده که به قدری غرق در حفظ پرستیژ مذاکرات بودند که اهداف اصلی مذاکره را فراموش کرده و نه تنها تحریمی رفع نشد بلکه به قدری در رعایت آداب دیپلماتیک، افراط صورت گرفت که رفتار عراقچی دستمایه تمسخر شرمن شد!
اما یک سوال؛ آیا اینکه فردی در ایران به خانم‌ها مستقیما نگاه نمی‌کند و در جلسه کاری آنها را خواهر صدا می‌کند برایش یک نقطه ضعف در مذاکرات سطح بین‌المللی است؟! هدف اصلی از مذاکره رفع تحریم‌هاست و مذاکره‌ای که به نتیجه مطلوب نینجامد، به هدف خود نرسیده؛ امیدواریم با مذاکراتی که با کلیدواژه “نتیجه‌گرایی” همراه شده است به اهداف واقعی از مذاکره دستیابیم و مردم از منافع آن بهره‌مند گردند.
