به گزارش خبرنگار صدای حوزه، در نسبت با امام حسین (ع) و اجر و جایگاه نیت های کوچک و بزرگ در مسیر ایشان، یادداشت کوتاهی خدمتتان تقدیم می شود که از جنس تجربه زیسته خبرنگاری است:
پیش از ظهر تاسوعا همراه با خانواده به گلزار شهدای شهر رفتیم؛ همانجا که هر ساله در این روز مملو از جمعیت عزادار سیدالشهدا علیه السلام بود؛ اما امسال نیز مانند سال گذشته، به خاطر اوج گرفتن ابتلا به بیماری کرونا، اجازه تجمع در این مکان داده نشده بود و جمعیت زیادی در آنجا دیده نمی شد.
در این اندیشه بودم که در شرایط فعلی، «مردمِ عزادار چه کاری را به عنوان جایگزین عزاداری های هر ساله ی خود انجام می دهند؟»، که در گوشه‌ای از گلزار شهدا، تعدادی جوان با لباس مشکی، دمام و سنج به دست و بر دوش دیدم که مشغول دمام زنی بوشهری بودند؛ یکی از آن جوان ها چاووشی می خواند و پس از آن شروع به مداحی کرد؛ البته برای سینه زنی که نبود!
پس از پایان دمام زنی جوانان، به زیارت قبور شهدا رفتیم و سپس تصمیم به بازگشت گرفتیم. سر خیابان آمدیم و با تلفن همراه یک تاکسی اینترنتی گرفتم و پس از چند دقیقه تاکسی رسید.
راننده، جوانی بود مشکی پوش به نام «محمد»، با یک پراید نارنجی رنگ که چندان هم سرپا نبود!
سلام کردم و پس از سوار شدن به راه افتادیم؛ گوشی را به دست گرفتم تا برای پرداختن کرایه، حساب خود را شارژ کنم.
راننده نگاهی به من کرد و گفت نیازی به پرداخت کرایه نیست. با تعجب پرسیدم: چرا؟
محمد گفت: نیت کرده ام به مناسبت روز تاسوعا، نذر حضرت ابالفضل علیه السلام، مسافران امروزم را به صورت صلواتی جابجا کنم؛ یک لحظه متعجب و مبهوت ماندم!
پس از هضم کلامش گفتم: خداوند نذرت را قبول کند و حضرت اباالفضل علیه السلام پشت و پناهت باشد.
آری، کار برای خدا و نذر برای امام حسین علیه السلام و… نیاز به سرمایه و پول و امکانات خاصی ندارد؛ کافیست نیت کنی و به دور و برت نگاهی بیندازی؛ هر کسی می‌تواند در حد وسع خود، خادم امام حسین علیه السلام باشد.
اخبار.مرتبط:
شرایط کرونا هر روز بدتر می شود، چرا به خود نمی آییم؟
