به گزارش خبرنگار پایگاه خبری صدای حوزه، حجت الاسلام حمید برزگار در یادداشتی به بررسی آسیب های شیوهای تبلیغی برای ثبت نام در حوزه پرداخته اند که در ادامه می توانید مطالعه بفرمایید.
حتما دیده اید که این روزها برای جذب دانش آموزان و دانشجویان به حوزه های علمیه تلاش هایی اعم از پخش کلیپ، موشن گرافی، نصب بیلبوردهای تبلیغاتی و … صورت می گیرد و این برای ما عجیب است!
عجیب است چون یادمان می آید در دورانی که ما طلبه شدیم، بسیاری از بچه های مسجد (مسجد جامع شهانق شهرستان خوی) آرزوی طلبه شدن داشتند و حالا بعد از گذشت بیست سال که از آن روزها می گذرد، همان جمع مسجدی شهرستان حالا در قم دوباره با هم هستند و نزدیک سی نفر طلبه فاضل و اهل کار فرهنگی و به روز از همان جمع همچنان مشغول کار تبلیغی و تشکیلاتی و علمی می باشند!
مشاهده آثار هنری تولید شده به قصد جذب دانش آموزان به حوزه های علمیه برای ما عجیب است، چون زمانی در مسجدی که محل قرار هر روز ما با جمع دوستانمان بود با بچه هایی که میخواستند طلبه بشوند، بحث های مفصلی داشتیم تا مانع رفتنشان شویم!
تست تاب آوری داوطلبان ثبت نام در حوزه
دلیل کار ما نوعی مقاومت سنجی و بررسی تاب آوری داوطلبان ورود به حوزه های علمیه در برابر انتقادات و موانع ذهنی و روانی حوزه رفتن بود. معتقد بودیم سربازی امام عصر عج لیاقت می خواهد و نباید خدای نکرده روزی به جای سرباز، سربار امام علیه السلام باشیم و باید در حد خودمان بکوشیم تا از جمعی که داریم بهترین ها و مقاوم ترین ها را به حوزه بفرستیم
علاقه به طلبه شدن از کجا ناشی شده بود؟
در واقع بچه های مسجد به شکل غیر مستقیم با تماشای مشی و دیدگاه های فکری و دینی عمیق طلاب حاضر در مسجد، که گاه از قم به شهرستان می آمدند، علاقمند به حوزه شده بودند. اما وقتی اعلام می کردند که میخواهند طلبه بشوند با مخالفت همان طلاب مواجه می شدند و اصلا فضا اینطور نبود که بگویند خب شکر خدا توانستم سه نفر را به سمت حوزه جذب کنم!
این روزها وقتی تبلیغات حوزه های علمیه برای جذب را می بینم کمی تا قسمتی می ترسم که نکند این هایی که تحت تاثیر این قبیل تبلیغات می خواهند طلبه شوند بعد چند صباحی سرخورده شوند و فیلشان یاد هندوستان کند؟!
دانش آموزی که آن روزها بعد از پاسخ دادن به کلی نقد و مخالفت های طلاب رفیقش و همچنین بعد از اینکه غالبا به زحمت می توانست والدینش را راضی کند راهی حوزه می شد مهیای تحمل انواع سختی ها نیز بود، شاید بتوان تشبیهشان کرد به رزمندگان نوجوانی که مثل آ”ن ۲۳ نفر” با هزار زحمت و حتی کلک می توانستد خودشان را به جبهه ها برسانند و لذا هر سختی را با اشتیاق تحمل می کردند.
اما آیا دانش آموزی که سطح اطلاعاتش از ماهیت حوزه های علمیه بسیار ناقص و انگیزه هایش هم نه چندان معنوی هست، می تواند این رسالت سخت را تاب بیاورد؟!
راهکارهای کاهش انصرافی های حوزه/ دانستن در عین دلگرمی گرفتن، حق طلبه است!
حالا که بنا شده تبلیغات ادامه پیدا کند، از جمله راهکارهای کاهش دهنده میزان کج روی ها و انصراف ها و …، تزریق حداکثری آگاهی و روشن بینی و رشد انگیزه های معنوی در ایام قبل ثبت نام و یا همان سه ماه نخست ورود به حوزه های علمیه می باشد. همان اول کار باید همه حقیقت را اعم از ناراستی ها و کاستی ها به آنها گفت و در عین حال در جهت استحکام تصمیمشان همراهی روحی و روانی لازم را انجام داد.
یادمان نمی رود که در اوایل تحصیلمان در حوزه همین که استادی از خوبی های طلبگی می گفت دلمان قرص می شد و خوشحال می شدیم که تصمیم درستی گرفته ایم، اما هرگز دوست نداشتیم برای اینکه بمانیم حقیقت و نواقص را از ما پنهان کنند!
حق رفاقت نوجوان و جوان ایرانی برای رفاقت با یک طلبه
دانش آموزانی که هنوز تصمیم نگرفته اند و یا حتی طلبه های تازه وارد حق دارند با منش و سبک زندگی طلاب جوان و خوش اخلاق و خوش بیان از نزدیک آشنا شوند، تا گزینه “حوزه های علمیه” در کنار گزینه های دانشگاه و بازار کار دیده شود، تا بتوانند انتخاب معقولی داشته باشند. حضور طلاب جوان با عناوین مختلف در مدارس و مساجد محله و … می تواند در صورت عملکرد خوب، تاثیر مستقیم روی بالا آمدن گزینه حوزه در کنار دانشگاه و موارد دیگر باشد.
بهترین تبلیغ برای جذب در حوزه های علمیه
بهترین مسیر تبلیغ، همزیستی چهره به چهره و مستمر با دانش آموزان، بدون هیچگونه تبلیغ مستقیم برای ثبت نام در حوزه های علمیه می باشد، تا جذب های ماندگار و موثری اتفاق بیافتد. از طرفی تبلیغات فراگیر برای حوزه های علمیه پیام پنهان و تلخی را به همراه دارد و فاش می کند که تقاضا برای ثبت نام پایینتر آمده و ما مجبور به تبلیغ شده ایم و الا تا قبل این بدلیل استقبال خوب از پذیرش حوزه ها، نیازی به تبلیغ و جذب نبود!
طلابی که نمی خواهند عامل جذب به حوزه باشند!
حال اینها را بگذارید کنار این حقیقت تلخ که این روزها بخشی از همین طلاب حوزه های علمیه نیز حاضر نیستند نقش میانجی یا مشوق برای طلبه شدن کسی را ایفا کنند، چرا که می ترسند عامل سردرگمی همان فرد شوند به دلیل آن که خودشان نیز سردرگم مانده اند، نه وضعیت معیشتی درستی دارند، نه منزلت اجتماعی مثال زدنی، نه آینده شغلی مشخص و نه نقشه راه علمی قابل اتکا.
البته می دانیم که همه این مشکلات موردی و نسبی می باشند و با تلاش فرد می توانند حداقلی شوند اما ساختار حوزه های علمیه و جامعه پیرامونی به گونه ایست که فعلا چاره موثر و فراگیری برایشان تدارک دیده نشده است!
