به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام محسن رضایی، طی یادداشتی به بررسی توصیفی حقیقی و واقع نماز از اجتماعات مردمی در ایران پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:
برخی برای اجتماعات مردمی در کشور ارزش و اهمیت اندکی قائلند و بر همین اساس تمایل دارند و یا حتی تلاش می‌کنند این اجتماعات در صحنه‌های مختلف کمرنگ جلوه داده شود، برخی دیگر این اجتماعات را «حکومتی» و «غیر مردمی» تفسیر می‌کنند تا حمایت و پشتیبانی مردم از نظام اسلامی را تقلیل دهند، برخی نیز بسیاری از این اجتماعات مردمی را صرفا «عبادی و دینی» تفسیر می‌کنند و آنها را فاقد رویکرد «سیاسی» و «حمایت از نظام اسلامی» می‌دانند.
برخی دیگر هم با نگاه و رویکردی سکولار تاکید دارند نهادهای حاکمیتی نباید به این عرصه‌ها ورود کنند و شرایط لازم برای برپایی این اجتماعات را فراهم نمایند بلکه خود مردم باید صفر تا صد این برنامه‌ها را به عهده بگیرند تا آمیخته با سیاست نشوند.
به روشنی می‌توان گفت همه این دیدگاهها و تحلیل‌ها، ناتمام و فاقد واقع‌بینی‌اند و در حقیقت به جای «واقع‌نمایی»، بیانگر «نیّات درونی» این افراد هستند.
انقلاب اسلامی با محوریت «ولایت فقیه»، موفق به ارائه الگویی کارآمد و موثر از «حضور میدانی مردم» شده که بر اساس آن، «عبادت» با «سیاست» عجین شده و مردم نیز با درک این واقعیت، سعی می‌کنند نقش پر رنگ و قابل توجهی در این زمینه برای خود به تصویر بکشند.
بر اساس آیه شریفه «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ»، نصرت دین خدا، موجب «نصرت و عنایت الهی» و «ثبات قدم» می‌شود. نصرت دین الهی، مصادیق بسیار فراوانی دارد؛ از «جهاد» گرفته تا «تبلیغ دین» تا هر عملی که موجب تقویت و گسترش دین خدا و تضعیف دشمنان شود.
اجتماعات مردمی، یکی از مصادیق نصرت الهی
حضور میدانی که مردم ایران در طول حیات انقلاب در راهپیمایی‌ها و اجتماعات مذهبی و انقلابی تا کنون داشته‌اند، یکی از مصادیق نصرت دین خداست و عمدتا از سنخ «عبادت جمعیِ سیاسی» محسوب می‌شود که در حفظ نظام و استحکام پایه‌های حاکمیت اسلامی و ناامیدی دشمنان، تاثیر بسیار فراوان داشته است.
سهم مردم در «مقاومت»، «تاب‌آوری»، «پیشرفت»، «قدرت»، «اقتدار» و «حرکت رو به جلویِ» نظام اسلامی اگر بیشتر از برخی مسوولین نباشد، قطعا کمتر نیست.
اگر میزان و شاخصی کمّی و مادی وجود داشت که می‌توانست تاثیر حرکت‌های جمعی مردم را در معادلات سیاسی و محاسبات بین‌المللی به تصویر بکشد، مشخص می‌شد آثار کاری که مردم ایران با «درک سیاسی» و «زمان‌شناسیِ» خود و با کمترین هزینه و تنها با حضور در اجتماعات انجام می‌دهند، چقدر فراوان است. این را باید «قدر» دانست و برای «تقویت» آن تلاش کرد. (همانطور که رهبر معظم انقلاب بارها از حضور مردم قدردانی کرده‌اند.)
همانگونه که «معصیت جمعیِ» یک ملت در سرنوشت آنان تاثیر دارد و موجب عقوبت و عذاب الهی می‌شود، «عبادت جمعی» نیز در سرنوشت یک جامعه بسیار موثر است و موجب جلب رحمت و برکات الهی می‌شود به خصوص اگر این عبادت، «سیاسی» باشد یعنی برای «حفظ حاکمیت اسلامی» و «علیه نظام استکبار» صورت گیرد، در اینصورت بر اساس آموزه‌های دینی، «رضایت خداوند» دو چندان شده و «امداد الهی» افزایش می‌یابد. همه ما این امداد را در طول حیات انقلاب اسلامی، بارها دیده‌ایم.
