به گزارش صدای حوزه، «امام حسن مجتبی(ع)»در جنگ های مختلف مبارزات شجاعانه‌ای داشتند، اما شاید بزرگ‌ترین و بالاترین شجاعت ایشان این بود که برای دفاع از حریم اسلام و باقی ماندن اسلام حاضر شدند ناسزای اطرافیان را به جان بخرند، اما در صحنه سیاست،کیاست به خرج بدهند.
ایشان زمانی که به معاویه اعلام جنگ کردند، سپاهی چهار هزار نفره را در نخیله (اردوگاه) آماده کردند،ولی معاویه مکر کرد و آن چهار هزار نفر را از امام دور کرد و به سمت خود کشاند.
منفعت و مصلحت اسلام، در امضای صلح‌نامه
امام حسن مجتبی (ع) وقتی تشخیص دادند که در آن شرایط جنگیدن و ریختن خون فایده‌ای ندارد با معاویه صلح‌نامه را امضاء نمودند، مظلومیت امام همین جا است که نمایان می‌شود، برای ایشان تقدیم کردن جان و شهادت راحت‌تر بود،اما ایشان منفعت و مصلحت اسلام را در امضای این صلح‌نامه دیدند و در همان صلح نامه شرایطی قرار دادند که اگر معاویه به آن شرایط عمل می‌کرد آینده به نفع اسلام بود، اما معاویه شرایط را مراعات نکرد.
سیاستمداری و مصلحت اندیشی در عین شجاعت
«امام حسن مجتبی (ع)» نشان دادند چیزی که برای ایشان ملاک است بقای اسلام و زمینه سازی برای تعالی انسان است. «ائمه معصومین(ع)» به دنبال جنجال و کار فریبانه نیستند بلکه به دنبال ،ساخته شدن انسان و کمال او هستند.امام تشخیص دادند در آن برهه موظف به صلح هستند بنابراین طعنه دوستان را تحمل کردند و برای بقای اسلام این کار را انجام دادند.
