به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام ابراهیم شریفی، پژوهشگر حوزه اخلاق و رسانه طی یادداشتی به بررسی پدیده اشتراک گذاری در عصر رسانه پرداخته است که در ادامه می خوانیم:
اشتراک گذاری
یکی از ویژگی های رسانه ای بودن شور اشتراک گذاری است؛ به عبارتی مردمان عصر ما تب اشتراک زندگی شان را دارند؛ از ضروریات صفحه(پیج) باز کردن در شبکه های مختلفی همچون اینستا، توئیتر و… نیز کانال و گروه این است که محتوا و مطلبی را با دیگران به اشتراک بگذاریم.
تا اینجا امر خطیری را مشاهده نمی‌کنیم، هر آنچه هست تلقی به خوبی میشود ولی چالش از جایی است که ما مردم عصر رسانه، تب اشتراک زندگی خصوصی خود با دیگران را پیدا میکنیم و این امر به نوعی اپیدمی شده که اجتناب ناپذیر شده است.
اتاق شیشه ای
چه بسیار مرد و زن، جوان و پیری که زندگی خود را تبدیل به اتاق شیشه ای کرده اند و تمام جزئیات زندگیشان را نمایان و در معرض همگان قرار داده اند.
خانم ربکا نیوبرگر ، در مقاله ای با عنوان « اگر افلاطون عضو توئیتر بود، آنجا چه می‌نوشت؟» که در سال ۲۰۱۴ در نیویورک تایمز منتشر کرده است (به خوبی میدانیم که این تب در سالهای اخیر ، کاهش نداشته بلکه رو به فزونی بوده است) چنین می نویسد: تلفن‌های همراه مردم، هر دو طرفشان، کنار ظرف‌های شامشان گذاشته شده بود تا بتوانند از غذایشان عکس بگیرند و در صفحۀ فیس‌بوک یا حسابِ اینستاگرامشان به اشتراک بگذارند. من می‌دانستم آن‌ها این کار را میکنند.
مردم این روز‌ها، هر جور که بشود، خودشان را اینجا‌ها در معرض نمایش می‌گذارند و با به اشتراک گذاشتن کلمه‌ها و عکس‌ها و فیلم‌هایشان، داستان‌هایی از زندگی خودشان را تعریف و منتشر میکنند. آن‌ها افکار و اعمالشان را، بزرگ باشد یا کوچک (گاهی هم بسیار کوچک)، بین همه پخش میکنند. چیزی که ممکن است یک تمایل ابدی برای «مورد توجه بودن» به نظر برسد. همه این رخداد ها ریشه در تغییرات فرهنگیِ گسترده‌ای است که در جامعۀ ما رخ داده است.
این اشتراک گذاری های زندگی خصوص وقتی مهم تر می شود که ابعاد اخلاقی پیدا میکند؛ نزاعها، چالش ها، نقض حریم خصوصی، هتاکی، قضاوتها و… از جمله این موارد هستند که در محاکم قضایی ما هم منشا برخی جرایم، همین اشتراک گذاری ها بوده است.
بیشتر بخوانید:
ضرورت حضور فعال در فضای مجازی
