به گزارش صدای حوزه، یک قاعده کلی درباره فاصله سنی بین دو فرزند وجود دارد و آن این که از نظر تربیتی باید فاصله سنی دو بچه به اندازه‌ای باشد که بتوانند همبازی هم شوند و همدیگر را درک کنند.
کسانی که فاصله ی زیادی بین فرزندانشان می‌گذارند دردسرهای خاصی را باید بپذیرند که شاید خیلی بیشتر از مسائلی باشد که معمولاً در هنگام تولد بچه نخست ایجاد می‌شود.
بچه‌هایی که تفاوت سنی بالائی دارند (۶ و ۷ سال با هم تفاوت سنی دارند) نمی‌توانند همبازی همدیگر شوند، به همین دلیل در سنین بالاتر نیز این پدر و مادرند که باید جور همبازی بودن با بچه دوم یا سوم را بکشند یعنی پدر و مادری که ۲ تا ۳ بچه با فاصله سنی ۶ و ۷ سال دارند، در اصل باید گفت سه تا تک فرزند دارند!
اگر فاصله بین فرزند اول و دوم به گونه‌ای باشد که بتوانند وقت همدیگر را خوب پر کنند، تربیت به شدت آسان می‌شود البته اوایل به دنیا آمدن فرزند دوم یا مثلا اوایل به دنیا آمدن فرزند سوم، طبیعتاً وقت پدر و مادر کمی گرفته می‌شود اما در غیر آن زمان، واقعاً در وقت پدر و مادر صرفه‌جوئی می‌شود.
اگر بچه‌ها نتوانند در محیط خانه همبازیهای خوبی برای همدیگر باشند مشکلات زیادی پیش می‌آید مثلاً یکی از مشکلات این است که بچه‌ها به‌شدت تمایل به بیرون از خانه پیدا می‌کنند، همه پدر و مادرها می‌دانند که تمایل شدید بچه به محیط بیرون از خانه چقدر مضر است!
یکی دیگر از مضراتش این است که گرایش زیادی به تلویزیون، فضای مجازی و بازیهای کامپیوتری پیدا می‌کنند البته اینها برخی از مشکلاتی است که برای بچه‌ها با فاصله سنی زیاد ایجاد می‌شود.
