به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، یکی از مخاطبان صدای حوزه، نسبت به نحوه ثبت نام طلاب در برنامه نهضت ملی مسکن انتقاداتی مطرح کرد که در ادامه مطالعه می نمایید:
چند روز پیش ، مرکز خدمات شرایط حمایتی خود را برای نهضت ملی مسکن اعلام کرد. در این اطّلاعیه آمده بود، مرکز خدمات برای ساخت مسکن در قم، فقط طلّابی را زیر چتر حمایتی خود قرار می‌دهد که یکی از این سه طیف باشند: افرادی با کد ملّی صادرۀ از قم، اساتید سطوح عالی و نخبگان و استعداد‌های برتر.
با این توضیح، چند سؤال و نکته در این‌باره مطرح مرکز خدمات در ارتباط با نهضت ملی مسکن است:
این تصمیم بر چه اساس و منطقی گرفته شده است؟ مسکن مهم‌ترین دغدغۀ همۀ طلّاب است و بدیهی است که تبعیض در آن قابل اغماض نیست! البتّه به نظر می‌رسد پشت این تصمیم، رازی نهفته باشد. حوزه با هر سیاستی می‌کوشد تا از انباشت طلّاب در قم جلوگیری کند. این کار هر چند در جای خود نیکوست؛ امّا سؤال دیگری را در برابر ما قرار می‌دهد: آیا زیرساخت‌های لازم برای برگشت طلّاب به شهرستان‌ها فراهم است؟ هرگز!
نکتۀ دیگر، کلاف سردرگم شرایط تدریس در قم و شهرستان‌ها است. ظاهراً فقط «دور و تسلسل» در کلاس‌های فقه و اصول و عقاید باطل است؛ وگرنه در بیرون، نه تنها باطل نیست؛ بلکه به کاربستنی نیز هست! شرط مدارس برای تدریس، داشتن مجوّز است و شرط مجوّز گرفتن، داشتن مکانی برای تدریس! چنان دایرۀ تدریس تنگ گرفته شده است که « حَتَّی یَلِجَ الْجَمَلُ فی سَمِّ الْخِیاطِ » را به ذهن تداعی می‌کند.
علاوه بر اینها، نخبه کیست؟ به چه کسی استعداد برتر می‌گویند؟ عرصه‌های برتر بودن چیست؟ اینها نیز سؤالات بی‌پاسخی است که هیچ‌گاه به آنها پاسخ‌های کارشناسی داده نشده است. بر اساس گفتۀ روانشناسان بیش از ۸۰ درصد مردم هوش متوسط و بالاتر از میانه دارند و فقط ۲ درصد از هوش بیشتری برخوردارند. با وجود این، شناسایی استعدادها چه معنا دارد؟
آیا طلّابی که در شهرستان تحصیل کرده‌اند از عدالت تحصیلی بهره‌مند بوده‌اند که سخن از غربال استعدادها به میان بیاید؟ با نگاهی به گذشته و حال به نظر می‌رسد بسیاری از بزرگان حوزه، در همان طیف عمومی استعدادها قرار داشته و دارند. شاید بتوان این ادّعا را ثابت کرد که یکی بزرگترین ضربه‌ها به استعداد و اعتماد به نفس طلّاب از نگاه‌هایی از این دست بوده است. شرایط و ضوابط شناسایی استعدادها هم که بماند!
در هر حال، چه ما بخواهیم و چه نخواهیم ، طلّابی که بنای ماندن در قم دارند، خواهند ماند و آنهایی هم که تصمیم به رفتن دارند، خواهند رفت. پس با تصمیمات غیرکارشناسی بارهای سنگینی را به دوش طلّاب نگذاریم و آخرین روزنه‌های امید را برای خانه‌دار شدن آنها نبندیم!
