به گزارش صدای حوزه، اخلاق و اخلاق‌مداری در میدان‌های گوناگون توسط اصناف و افراد مختلف معنا و مصداق می‌یابد. ترویج اخلاق هم چیزی نیست که منحصر به انتشار چند کتاب، برگزاری جلسات موعظه و یا محافل خصوصی باشد؛ هرچند که مطالعه و شرکت در جلسات اخلاقی مقدمه و راهکاری جهت ارتقای اخلاق و کیفیت آداب اجتماعی در جامعه است.
اما آیا میدان اخلاق را می‌توان توسعه داد و آن را به عرصه سیاست کشاند؟ چرا که ادعای «سیاستِ ما مثلِ دیانتِ ما» را به یدک کشیده‌ایم و همواره از آن سخن گفته‌ایم؛ البته که در اصل خود سخنی درست و بجاست؛ اما واژه‌ها و عناوین اخلاقی همچون تهمت نزدن، سخن چینی نکردن، دروغ نگفتن، برای هر هدفی از هر راهی نرفتن و هر حرفی را نگفتن، آن‌گاه تحقق حقیقی می‌یابد که پلان‌ها و سکانس‌های رسانه‌ای بتوانند آن را به تصویر بکشانند.
مناظرات و گفتگوهای سیاسی که چند سالی است قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران جایگاهی پیدا کرده، می‌تواند یکی از میدان‌های بسیار مهم و اثرگذار در پیشرفت اخلاق‌مداری و توسعه فرهنگ اجتماعی در جامعه باشد.
صحبت‌های یک نظام اسلامی آن‌گاه در بین مردم جایگاه خواهد یافت، که خودش و داعیانش بتوانند جلوه‌گاهی از اخلاق باشند.
آن زمان که یک کاندیدا قضاوتی را نسبت به یک رقیب انتخاباتی در رسانه‌ای ملی مطرح می‌نماید در حالی که آن قضاوت و نسبت‌دهی ثابت نشده و هنوز جایگاهِ قضایی و اثباتی خود را پیدا نکرده است، باید بداند که در همان حین و با طرح آن گفتار، رشته‌های اخلاق‌مداری در جامعه از هم گسسته و مانند یخی آب می‌شود.
مناظره یا دروغ پراکنی؟
آن زمان که یک نامزد انتخاباتی با دو چشم خود به دوربین زُل زده و در منظر میلیون‌ها مخاطبِ رسانه‌ای دروغ پراکنی می‌کند باید بداند که در همان حین جامعه اسلامی را چند درجه از رتبه اخلاقی خود به زیر آورده است.
اینکه هر چهار سال در رسانه ملی شاهد دروغ‌ها، تهمت‌ها، بدصحبتی، تندصحبتی و تخریب‌هایِ بی‌دلیل باشیم، فارغ از اینکه چه فردی یا چه جناحی پیروز انتخابات باشد، اما این جامعه اسلامی است که پس از اتمامِ مناظرات دچار «تنزّل اخلاقی و بازندگی» خواهد شد؛ در صورتی که نظام اسلامی در هر حال، بایستی الگو و پیروز انتخابات باشد.
بی‌تردید مناظرات چهره‌ای از یک نظام اسلامی است که تلاش برای زیبا نشان دادن این چهره، تلاش برای زیبایی قامت یک نظام اسلامی است.
فارغ از پیروزی هر جناح یا گفتمانی در انتخابات ۱۴۰۰، پیروزی اخلاق و اسلام در اولویت قرار دارد و صحنه‌ی مناظرات باید به صحنه‌ی مودت، وحدت، سبقت برای خدمت و تلاش برای تزریق امید باشد و از آن طرف نباید انتخابات را به صحنه‌ای خلوت، سبقت برای ریاست و ناامیدی مردم تبدیل نماییم.
بنابر‌این نامزدهای انتخاباتی و طرفداران آن‌ها باید به دنبال ایجاد حس نشاط و امید در مردم باشند، به این سبب باید به صحبت‌ها و انگیزه‌های تبلیغاتی خودشان بیش از پیش دقت نمایند؛ تا مناظرات را به مخاطره‌‌ای علیه نظام اسلامی تبدیل نکنند؛ بلکه مناظرات بتواند شیوه‌ای از نشان دادنِ جمعی از خادمان ملت برای سبقت در خدمت باشد.
