به گزارش خبرنگار صدای حوزه، در ادامه پرونده «سینما و فرامتن» به بهانه اکران و فروش بالای فیلم اکشن زمانی برای مردن نیست (No Time To Die 2021)، در یک یادداشت کوتاه به سراغ ژانر پر مخاطب اکشن رفتیم.
قطعا برای مردم، صنعت سینما یک سرگرمی بزرگ است و می‌توان در آخر هفته و یا هر وقت دیگری، برای پر کردن اوقات فراغت‌ها، روی یک یا چند فیلم حساب کرد. ما فیلم می‌بینیم تا سرگرم شویم و اوقات خوش و مهیجی را تجربه کنیم. این، اولین و دم دست‌ترین خاصیت هر فیلم و سریالی‌ست چرا که اساسا بنای سینما بر سرگرمی استوار است و فیلم‌های اکشن، پلیسی، جاسوسی و …، از پرطرفدارترین فیلم و سریال‌ها به شمار می‌روند که البته بسیار پرهزینه و در مقابل بسیار پولسازند.
فیلم‌های اکشن، خود دارای انواعی هستند که در اینجا به یکی از نمونه هایی که فراتر از یک موضوع ساده (مثل گروگانگیری و یا دزدی‌های کوچک) هست می‌پردازیم مثل همین فیلم جدید زمانی برای مردن نیست یا جیمز باند ۲۵
مواردی از این دست که زمین بازی بزرگی دارند و داستان درسطح بین المللی روایت می‌شود، با داستان‌های فریبنده خود یک حاشیه امن برای نظام سلطه به شمار می‌روند. در این آثار، شخصیتِ بد داستان که همه چیز زیر سر اوست و یک نفر و یا نهایتا یک تیم ناراضی از وضعیت موجود است. هیچ وقت دولتی مثل امریکا با سابقه جنگ افروزی در چندین کشور از جمله عراق و افغانستان، بمباران اتمی و کشتار ۲۲۰ هزار نفری، جنگ ویتنام و … متهم ردیف اول نیست. اصلا داستانی از این دست موضوعات در فیلم‌های اکشن شکل نمی‌گیرد.
هیچ وقت دولت‌های ظالم طرف اصلی نیستند؛ دولتی که یک سلاح کشتار جمعی دارد و نقشه برای نابودی دشمنانش می‌کشد و این وسط عده‌ای آدم بی‌گناه کشته می‌شود، گویی اصلا دولت‌های استعماری اهل این اقدامات نیستند و اتفاقا در برابر ظلم می‌ایستند!
احیانا در برخی موارد دولتمردانی پیدا می‌شوند که آدم بدجنسی هستند که آنها را هم، «سیستم» و یا همان دولت‌ها حذفشان می‌کنند؛ ظاهرا این دولت‌های استعمارگر اساسا ظالم نیستند.
انگلیس با سابقه جنایت و استعماری کم نظیر در طول تاریخ، از جمله اشغال هند و قحطی‌های کشنده، جنگ بوئر در آفریقای جنوبی، نسل کشی ایرانیان در سال‌های ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹، جنگ اول افغانستان، قتل عام مردم آلمان در جنگ جهانی دوم، کشتار مردم ایرلند شمالی، کشتار مردم یمن در دهه ۶۰ میلادی، همکاری با امریکا در جنایات بشری متعدد از جمله در حمله به عراق و بمباران شیمایی این کشور، همکاری با امریکا در حمله به افغانستان و… هیچ وقت مواخذه نمی‌شود و نخواهد شد.
همانگونه که این روزها، همچنان ترروریسم دولتی این کشور ادامه دارد، در تحریم‌های ظالمانه علیه دیگر کشورها (از جمله علیه ایران) مشارکت جدی دارد، بر جنایات بشری علیه فلسطین، یمن، نیجریه، میانمار و… چشم می‌بندد و باز در فیلم‌ها هیچ وقت به عنوان یک جایتکار حضور ندارد.
فیلم‌های مثل No Time To Die کارویژه‌شان، تامین حاشیه امن برای دولت‌های استعماری است؛ فیلم‌های که تبهکاری و جنایت را، یک جانیِ نخبه و یا یک تیم خلافکار انجام می‌دهد.
نظام سلطه هم عاشق این فیلم‌هاست! (بازید ولیعهد انگلیس از پشت صحنه فیلم No Time To Die)
فیلم و سریال‌ها جذاب هستند و مفرح؛ اگر به تماشای آنها می‌نشنیم، علاوه بر لذتی که از دیدن یک اثرِ باکیفیت می‌بریم، توجه به پیام‌های فرامتنی، ما را از تأثیرات ناخودآگاه فیلم در امان نگه می‌دارد.
