به گزارش صدای حوزه، حجتالاسلام والمسلمین سیدعلیرضا تراشیون، کارشناس حوزه کودک و نوجوان در گفتوگویی، با اشاره به اینکه در نظام تربیتی چیزی بهعنوان تنبیه و تحقیر نداریم، اظهار کرد: در تربیت، تنبیه بدترین حالت ممکن است، خواه این تنبیه کلامی باشد و خواه تنبیه بدنی باشد؛ فرزندانی که تنبیه بدنی میشوند با سه آسیب جدی جسمی، روحی و روانی و رفتاری و آسیب جنسی تهدید میشوند که بستر آسیب جنسی برای آنان فراهمتر است.
وی ادامه داد: در آسیبهای روحی و روانی ناشی از تنبیه بدنی، فرزندان دروغگو شده و یکی ازدلایل دروغ گویی ترس از تنبیه است و یکی دیگر از آسیبهای روحی ناشی از تنبیه بدنی پنهانکاری است که به مراتب از دروغگویی خطرناکتر است؛ یعنی به جای درمان، بیماری کودک را تشدید میکنیم، پنهانکاری در برخی سنین هوشمندانه شده و حتی والدین متوجه آن نمیشوند.
کارشناس حوزه کودک و نوجوان تصریح کرد: یکی دیگر از آسیبهای روحی تنبیه بدنی، بروز روحیه انتقامگیری در فرزندان است؛ بهعنوان مثال صدمهای به ماشین پدر یا وسایل منزل وارد میکند؛ در انجام رفتارهای غیرمنطقی و نامطلوب حرفهایتر شده و تنبیه در حد یک مسکن کوتاهمدت عمل میکند و عامل بازدارنده نیست در حالی که اگر درمان صورت نگیرد این مسکن شدت درد را بعدا افزایش میدهد.
وی افزود: بچههایی که تنبیه بدنی میشوند، شرور میشوند و به دیگران آسیب میرسانند. طبق فرموده امام هادی(ع) کسی که احساس خواری کند از شرش در امان نیستید؛ بچههایی که مکرر تنبیه بدنی میشوند در نوجوانی بزهکار خواهند شد و دچار مشکلات جنسی میشوند و به هیچ وجه پدر و مادر خود را قبول ندارند و به حرف آنها گوش نمیدهند.
تراشیون گفت: یکی دیگر از آسیبهای روحی بدبین شدن فرزندان نسبت به والدین است. برخی معتقدند که کودکان در گذشته با تنبیه پدر و مادر تربیت شدند و خوب هم تربیت شدند اما ما اعتقاد داریم که مشخص نیست نسلهای قبلی ما خوب تربیت شده باشند، اینها یک تربیت بیرونی دارند اما مشکلات داخل زندگی آنها فراوان بوده ولی چون در آن زمان علم، روابط اجتماعی و رسانهها به این شکل گسترده نبوده این مشکلات پراکنده نمیشد، حتی بعضی از این افراد در سنین میانسالی دچار بیماریهایی شدید روحی و روانی شدند که دلیل آن نوع برخوردهای کودکی و اوایل زندگی آنان است.
استاد حوزه علمیه قم کاهش آستانه تحمل و مشکلات عصبی را از علتهای تنبیه کودکان از سوی والدین عنوان کرد و یادآور شد: والدین به جای تنبیه کودکان باید مشکلات روحی و روانی خود را حل کنند و در سلامت روح و روان اقدام به تربیت فرزندان خود کرده تا بتوانند فرزندان صالح و سالمی را تربیت کنند.