نقش ویتامین دی در ایمنی بدن
یافته های تحقیقاتی نشان می دهد که استفاده هزار میلی گرم اسیدهای چرب امگا ۳ مانند روغن ماهی و دوهزار واحد ویتامین دی در روز در زنان ۵۵ سال و بالاتر و مردان بالای ۵۰ سال، منجر به کاهش ۲۲ درصدی ابتلا به بیماری های خودایمنی می شود.
این پژوهش ها که توسط دکتر کارن اچ کاستنبادر (Karen H Costenbader) از بخش روماتولوژی دانشکده پزشکی هاروارد انجام شد به تحقیق و بررسی اثر این مکمل ها طی بیش از ۵ سال پیگیری و آزمایش موفق پرداخت. در این کارآزمایی، این مکمل ها بی خطر ارزیابی شده و به خوبی از طرف مصرف کنندگان تحمل شدند و هیچ افزایشی در عوارض جانبی مشاهده نداشتند.
دکتر کاستنبادر می افزاید، به افرادی که این مکمل ها را بدون نسخه تهیه می کنند توصیه می کنم مهر و موم های ایمنی را برای اطمینان از کیفیت بررسی کنند، زیرا این محصولات همیشه به خوبی آزمایش نمی شوند.
بیماری‌های خودایمنی خانواده‌ای متشکل از ۸۰ بیماری مرتبط هستند که دارای پاتوژن مشترک شامل نقض تحمل ایمنی و حمله با واسطه ایمنی به بافت‌های خود بدن مشترک هستند. این بیماری ها بسیار شایع بوده و با افزایش سن بشتر می شوند و عوارض قابل توجهی دارند.
در حالی که ناهمگونی مشخصی در بین این بیماری ها وجود دارد، همه آنها به طور موذیانه در طول زمان توسعه می یابند و با شکست در تحمل سیستم ایمنی بدن و تنظیم مسیرهای التهابی معمولا ماه ها تا سال ها طول به طول می انجامند.
آنها همچنین در بسیاری از عوامل ژنتیکی و محیطی زمینه ای خطرساز بوده و بیشتر در زنان شایع هستند. به گفته دکتر کاستنبادر ما پیش بینی کردیم که آرتریت روماتوئید، روماتیسم پلی میالژیا، پسوریازیس، بیماری خودایمنی تیروئید و بیماری التهابی روده شایع ترین بیماری های این گروه از امراض هستند.
بیشتر بخوانید:
سندروم ژیلبرت، بیماری که نباید نسبت به آن بی توجه بود
مشاهدات محققان نشان داد که استفاده از مکمل ویتامین D می تواند در کاهش بروز پسوریازیس موثرتر باشد، در حالی که روغن ماهی در کاهش بیماری خودایمنی تیروئید بهتر عمل می کند. کاستنبادر در ادامه می افزاید: ما مشاهده کردیم که اثر پیشگیرانه روغن ماهی در میان افرادی که سابقه خانوادگی بیماری های خودایمنی داشتند، قوی تر بود.
بنابراین، ممکن است حداقل این مکمل در میان افرادی که دارای تمایل ژنتیکی یا زمینه ای به بیماری خودایمنی هستند، موثرتر باشد. ما همچنین دیدیم که ویتامین دی در بین افرادی که دارای شاخص توده بدنی پایین هستند، اثر پیشگیرانه قوی تری دارد.
بسیاری از بیماری های خودایمنی، پاتوژن های مشابهی در طیف های سنی مختلف دارند، مانند پسوریازیس و آرتریت روماتوئید، در حالی که برخی دیگر مانند دیابت نوع یک، لوپوس اریتماتوی سیستمیک و ام اس، اوج شروع خود را در محدوده سنی بسیار پایین تر شروع می کنند.
تصور می شود حساسیت به بیماری های خود ایمنی در کودکان که دارای مؤلفه های ژنتیکی قوی تری هستند، بیشتر باشد، بنابراین مکمل‌های ویتامین دی ممکن است در پیشگیری از بیماری هایی که در جوانی ایجاد می‌شوند مؤثر نبوده ولی در افراد بالای سن پنجاه سال قطعا موثر خواهند بود.
