به گزارش صدای حوزه، روزهای تلخی در حوزه‌های علمیه در حال رقم خوردن است.
تورم لجام گسیخته و کوشش هر چند ناکارآمد دولت برای حمایت از اقشار ضعیف و آسیب پذیر جامعه و غفلت تام و تمام از وضعیت معیشت طلاب و فضلای حوزه!
خط فقر در سال جاری یازده میلیون تومان اعلام شده و درآمد متوسط حوزویان کمتر از دو میلیون است!!
کاش مساله به همین جا ختم می‌شد.
حسب روال متعارف زن و شوهرها در خانواده ایرانی به همراه فرزندان خود گاه و بیگاه به بازار، پارک، سینما، کنار دریا و … می‌روند. که تاثیر بسیاری بر کاهش فشارهای مختلف زندگی می‌گذارد.
خانواده طلاب چطور؟!
اما خانواده‌های حوزویان در این میان کجا باید بروند تا باری بند از دل برگشایند و غبار غم از ذهن و جان بشویند؟!
در وضعیتی که تبلیغات مستمر و مسموم دشمنان در کنار ضعف و سوء مدیریت‌ها همه ضعف‌ها را متوجه حوزویان ساخته است و کار از اهانت و اسائه گاه به ضرب و جرح کشیده شده است، چگونه انتظار است یک فاضل یا طلبه حوزه دست زن و فرزند خود را بگیرد و با خیالی آسوده پای به بازار گذارد یا پارک و فضای طبیعی را به نظاره نشیند؟!
فاضلان حوزه و طلاب به هر روی مکرر پای از خانه بیرون گذاشته و با حضور در جلسات درس و بحث و مباحثات علمی حال و هوایی عوض می‌کنند، اما همسران و بالطبع فرزندان آنان چه مجال و مجلسی دارند تا اندکی از فضای تکیده خانه فاصله بگیرند؟!
اگر امکان غربالگری روحی و روانی خانواده حوزویان وجود داشت، بی‌گمان با حجم سنگینی از آمار فرسودگی روحی، آشفتگی، نگرانی، اندوه و به تعبیری گزنده تر روان پریشی مواجه می‌شدیم!
پیداست که این امر چون سر دلبران در حدیث دیگران مورد توجه قرار نخواهد گرفت.
وقتی فقر درونی اهالی حوزه و فشار اجتماعی غیر منصفانه که متوجه آنان است را کنار هم بگذاریم، چه برآیند تلخ و تاریکی بدست خواهد آمد؟!
راستی مدیران حوزه، مراجع مکرم، خیرخواهان حوزه و … به مناسبت روز مادر و زن برای تدارک ذره‌ای از فشارهای روحی و روانی همسران حوزویان چه قدم خیری برداشتند؟!
چقدر توانستند حتی با هدیه یک گل به آنان اعلام کنند که ما از فداکاری، وفا، خدمت بی‌دریغ و تحمل شما به خاطر گناه ناکرده همراهی با اهالی حوزه غافل نیستیم؟!
خداوند ما را بیش از پیش با وظایف‌مان آشنایی و آشتی دهد.
