زمان تقریبی مطالعه این یادداشت: ۴ دقیقه | این روزها با توجه به نامزدی چند چهره نظامی در انتخابات ریاست جمهوری، بحث های بسیاری راجع به درست یا غلط بودن حضور نظامیان در انتخابات ریاست جمهوری درگرفته است. برخی به ضرس قاطع می گویند که امام(ره) نظامی ها را از سیاست مطلقا منع کرده است بطوریکه آنها نباید هیچ نوع فعالیت سیاسی داشته باشند واما بازخوانی تمام کلمات و سخنان امام راحل ره در این مورد انگاره ای دیگر را در ذهن خواننده اش ایجاد می کند!
حرف قطعی امام راحل(ره) در مورد نظامی ها و انتخابات
به نظر می رسد عمده تحذیر امام(ره) مربوط می شود به برحذر داشتن ارتش و سپاه از ورود به بازی های سیاسی و حتی ایشان اشاره می کنند اگر هم می خواهید وارد بازی های حزبی شوید اول از ارتش و سپاه بیرون بروید و بعد به کار سیاسی به معنای ورود به احزاب و بازی قدرت بپردازید.
ایشان حمایت سپاه از جریانی در انتخابات را به هیچ وجه قابل قبول نمی دانند و این چقدر ما را به یاد تجربه تلخ و جو غالب در جریان انتخابات ۷۶ می اندازد که اینچنین القا شد که گویی تمام سپاه به شکلی دستوری و صریح به حمایت از ناطق نوری اقدام کرده است. از همان زمان و حتی قبل تر از آن در اوایل انقلاب نظر امام خمینی ره بر عدم ورود نظامیان در امر سیاست و همچنین عدم ورود روحانیون در مناصب سطح بالای دولتی نظیر ریاست جمهوری بود که دومی بعدها تعدیل شد و امام ره به حضور روحانیون در مناصب کلیدی متمایل شدند. اما داستان عدم ورود نظامی ها در سیاست به همان قوت باقی ماند و در یک نمونه؛ امام خمینی(ره) می فرمایند:
” در امر انتخابات باز هم به من اطلاع دادند که بین سپاهی ها باز صحبت هست، خوب انتخابات در محل خودش دارد می شود، جریانی دارد، به سپاه چه کار دارد که آنها هم اختلاف پیدا بکنند”(صحفیه امام، جلد ۱۹، ص ۱۲)
تماشای صحبت های امام راحل ره در ۱۸ مرداد ۶۳ در حسنیه جماران ما را متوجه عمق نگاه امام(ره) می کند که هرگز نمیخواستند نیروهای مسلح در بازی قدرت سیاسی وارد شوند و از “جندالله بودن” خارج شوند.
حال سوال ما اینست چه ارتباطی می توان برقرار کرد بین لزوم عدم ورود نظامی ها به دسته بندی های سیاسی و حمایت از فرد یا جریان هایی خاص در انتخابات و عدم جواز نامزد شدن یک نظامی به عنوان یک شهروند حقیقی و بعد از استعفا از پست نظامی ؟!
به تیتر نوشته دقت کنید:
آیا امام(ره) مشخصا با نامزد شدن یک نظامی در انتخابات ریاست جمهوری مخالف بود؟!
سوال این نیست که آیا امام ره با کار سیاسی سپاه و ارتش به معنای کار حزبی حتی در جهت احزابی انقلابی و کاردرست، موافق بودند یا نه و همچنین سوال این نیست که آیا نظامی ها می توانند در انتخابات ها از شخص یا جریانی حمایت کنند که جواب هر دوی این سوالات منفی است و لذا سوال مقید شده به جواز یا عدم جواز نامزد شدن یک نظامی در انتخابات که طبیعتا و طبق قانون باید قبلش از مقام نظامی خود استعفا داده باشد. به نظر می رسد از فرمایشات امام راحل ره نمی توان جمله ای در جهت مثبت بودن پاسخ سوال کلیدی این نوشته صید کرد!
سوال کلیدی مقید!
و در پایان یک پرسش ساده از تقویت کنندگان خط پروپاگاندای فعلی علیه حضور نظامی ها در انتخابات ریاست جمهوری:
آیا نامزدی چندین باره شمخانی و محسن رضایی و قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری هم مشمول این نهی ذهنی شما بود؟ چرا آن روزها خبری از این همه خرج کردن امام (ره) و آموزه های آکادمیک علوم سیاسی غربی به شکلی همزمان نبود؟ اتفاق جدیدی افتاده است؟ خطری حس کرده اید؟! خدا را چه دیدید شاید نامزدی غیرنظامی ناگهان از پس پرده مقاومت در برابر درخواست ها به در آمد و بعد از سالها سکان دستگاه اجرایی کشور بدست فرزندان انقلاب افتاد!
در هر حال ما طلاب انقلابی حوزه های علمیه، امیدواریم بالاخره بعد ۴۲ سال که بجز مقاطعی کوتاه دولت ها در اختیار لیبرال ها و تکنوکرات ها بوده اند، یک انقلابی از نوع نظامی یا غیرنظامی اش، که دولتش را برای خودش نمیخواهد و از انواع انحرافات فکری عجیب و غریب هم بدور است و فقط آمده تا برای نظام اسلامی کسب آبرو کند وارد میدان شده و بدرخشد و ماه مجلس شود!
