به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام علیرضا محمد‌لو در یادداشتی نوشت: در دانش جامعه شناسی یکی از دوگانه های معروف یا بهتر بگویم شاخص ترین دوگانه، تقابل عامل و ساختار است. برخی با تاکید بر نقش اراده و مبتنی بر انسان شناسی، عامل را مقدم می دانند و عده ای نیز بر بت وارگی جامعه استدلال می کنند و اصالت را به جامعه می دهند.
این مقدمه تاملی است بر این روزهای صدا و سیمای ملی که در مواجهه با کارمندان و برخی خطاواره ها در برنامه زنده تلویزیونی ناشیانه عمل می کند که متوجه نیست که انگار اقتضای برنامه زنده بدلیل ریسک بالا و غیرقابل پیشی بینی بودن تمام عیار و البته جذابیت بالایش بعضا همین است.
قرار نیست که ساختار، برای ترمیم و اصلاحش، همیشه عامل را تنبیه کرده و از ریل خارج کند. گاهی باید عامل را عامدانه رها گذاشت تا در چارچوب ساختارها و نه طابق النعل بالنعل و بخشنامه ای، مانور داده تا برنامه را از کلیشه خارج کند و مخاطب را سورپرایز نموده و گام به گام به چشم انداز همدلی و همذات پنداری رسانه و مخاطب، نزدیک شود.
سیمای محافظه کاری که انگار صدا را دوست ندارد
حداقل در مدل برخورد با برنامه جهان آرا و ثریا و نود و زاویه و… اخیرا هم برنامه شب یلدا نشان دادند که توان اعمال تعادل و تراجیح را در سوژه های داغ و مخاطب ساز و رقابت پذیر ندارند و صدمتاسفانه اقدام به حذف مجریان برنامه یا اصل برنامه جهت رفع حواشی می کنند.
می‌توان گفت تصمیمات ضعیف صداوسیما در مواجهه با کارمندان و مجریان و برنامه سازانش تبدیل به یک بحران شده است. یک مشکل اساسی که تعامل مثبت و هوشمندانه را بلد نیست و برخورد حذفی و چکشی را بدلیل محاسبات غلط یا هراس از دولت در تخصیص بودجه و خطای شناختی و… دستور کار قرار داده است.
در راستای برخورد چکشی سیمای ملی که البته مدتی است استارت خورده و از برنامه ورزشی تا سیاسی مجریانش را تنبیه می کند، یک مجری شبکه بخاطر اشتباه کارشناس برنامه، همچون رحیم پور ازغدی مجری برنامه زاویه با بی مهری یا بهتر بگویم ناکاربلدی مدیران سیما مواجه شد و با توجیحات خلاف شان رسانه ملی از کار معلق گردید.
به اعتمادی به جایگاه تلویزیون و نارسایی رسانه‌های خودی
با این مدل تصمیم گیری ها که فقدان یک اتاق فکر و عقل منفصل را در صدا و سیما به وضوح نشان می دهد، فقط سبد خبری و خوراک مصرف رسانه‌های بیگانه را پر نموده و بی اعتمادی به جایگاه تلویزیون و نارسایی رسانه های خودی را باعث می شود. مواجهه ای که با یک ظرافت و فراستی می توانست باعث تولید برنامه های هم عرض و پوششی در امتداد این برنامه شود ولی با یک بی تدبیری و نگاه بسیط به پاشنه آشیل بدل شد.
باید برای مدیران رسانه جای تامل و تاسف باشد که لایو کارمند و مجریانشان را بی بی سی و ایران اینترنشنال پخش کنند و از عدم صبر و بصیرت مدیریت، حکایت نمایند.
چقدر باید هزینه شود که یک مجری به مرز پختگی برسد و در اوج دوران ثمردهی بدلیل تعلل و ضعف مدیریتی، علی رغم تعهد و تخصصش به حاشیه رفته و در افق محو شود یا در بستر جنگ روانی دشمنان، به کشور بیگانه ترانسفر شود.
