به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، حسین عباسیان در کانال ایتای زمانه نوشت:
شمر در جنگ صفین حاضر بود و در شمار شیعیان لشکریان امام علی علیه السلام، شجاعت از خود نشان داد. او در این جنگ به دلیل درگیری با «ادهم بن محرز باهلی»، به سختی مجروح شد(تاریخ الطبری، ج ۵، ص ۲۸؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۵، ص ۲۱۳)
او ۱۶ بار با پای پیاده به مکه رفت و شب ها به تهجد و شب زنده داری معروف بود با تمام اینها عاقبت شد جلاد دشت کربلا.
گزاره های تحلیلی:
اولا:شمر بن ذی الجوشن، نخستین و آخرین بدطینت جهان نبوده و نیست. زمین، هیچگاه خالی از شمرها نبوده و نیست و نخواهد بود، چونان که هیچ زمانی، زمین خالی از حجت و نیک نامان نبوده است. ممکن است در جهان پر از اضطراب، حسین بن علی ها کم باشند، اما رسوایی و نفرین حق طلبان همواره عاقبت بد اندیشی و بد خواهی امثال شمر است.
ثانیا: با علی در بدر بودن شرط نیست؛ ای برادر نهروان در پیش روست.
اگر قرار است جمهوری اسلامی ایران ،حضور مقتدرانه و عزتمند در عرصه و صحنه داخلی و بین‌الملل داشته باشد، جز با اراده انقلابی امکان پذیر نیست. اراده انقلابی ، مقطعی و تابع زمان خاص نیست . به عبارتی در اراده انقلابی نگاه منفعتی حمل نمی شود.
تاریخ صدر اسلام وتاریخ انقلاب اسلامی ایران از ابتدا تاکنون از این کج رفته ها کم ندیده است؛ چه اصحاب حضرت رسول(ص) که در جنگ صفین در مقابل امام زمان خویش شمشیر کشیدند و چه برخی جا ماندگان انقلابی ،که فکر کردند چون برای انقلاب زحمت کشیده و زندان رفته اند پس طلبکار انقلاب گردیده اند.
رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم انقلاب فرمودند:
«وسوسه‌ی مال و مقام و ریاست، حتّی در عَلَوی‌ترین حکومت تاریخ یعنی حکومت خود حضرت امیر‌‌المؤمنین (علیه‌السّلام) کسانی را لغزاند، پس خطر بُروز این تهدید در جمهوری اسلامی هم که روزی مدیران و مسئولانش مسابقه‌ی زهد انقلابی و ساده‌زیستی میدادند، هرگز بعید نبوده و نیست.»
