چرا قوانین اینترنتی در کره دور زده نمی‌شود؟

فضای مجازی پای ثابت همه انتخابات در سراسر دنیا است که حتی می توان گفت این روزها بیشترین تاثیر را در انتخابات دارد.

به دلیل اقتضائات خاص این فضا، همه کشورها، برای پیشگیری از اتفاقات ناخواسته، همزمان با انتخابات، قوانینی را مختص به این زمان درباره فضای مجازی خود دارند.

مشکلات انتخاباتی در فضای مجازی کم و بیش شناخته شده است و از وعده های غیرواقعی توسط کاندیداها آغاز می شود و به بی اخلاقی  و حتک حرمت، سیاه نمایی، تخریب، توهین به اقوام و مذاهب می رسد که خط قرمز در انتخابات است

البته موضوع پیام ها و محتواهای غیر واقعی یا آزاردهنده در فضای مجازی، فقط مختص به دوره انتخابات نیست و همواره انتقاد از انتشار پیام‌های توهین آمیز، تهدید کننده، نژاد پرستانه و توهین‌های جنسیتی، این مطالبه از مسئولان و مدیران شبکه های جهانی از جمله اینستاگرام، فیس بوک و توییتر را در پی داشته که نظارت بر حساب‌های کاربری و صفحه‌ها را بیشتر کنند تا هر کسی نتواند با هویتی جعلی و مجازی در این برنامه‌ها هر مطلبی را ثبت کند.

اما حدود ۴۰ روز دیگر تا برگزاری انتخابات مهم ریاست جمهوری در کشور باقی است و در این گزارش به طور ویژه به یک موضوع مهم انتخاباتی و اینترنتی پرداخته ایم. اینکه آیا فکر سامان دهی فضای مجازی در ایام انتخابات در کشورهای پیشرفته تر هم وجود دارد؟ این کشورها در برخورد با مشکلات انتخاباتی در فضای مجازی چه می کنند؟ آنها چه راهکاری برای استفاده بهتر از ظرفیت های فضای مجازی در این ایام را پیش بینی کرده اند؟ 

برخی ها می پرسند که در کشورهای پیشرفته هم، مسائلی که هنگام انتخابات در فضای مجازی رخ می دهد، وجود دارد یا این موضوعات مختص کشورهای کمتر توسعه یافته است؟ به ویژه اکنون که به دلیل شرایط ناشی از شیوع ویروس کرونا در کشور، امکان برگزاری تجمعات و میتینگ های انتخاباتی نیست، کاندیداها در فرصت هایی که در رسانه ها و فضای مجازی خواهند داشت، برنامه های خود را معرفی خواهند کرد.

در ظاهر همه تصور می کنند که مشکلات مربوط به فضای مجازی در کشورهای کمتر توسعه یافته، بیشتر دیده می شود و به تناسب هم  ابزارهای کنترلی بیشتری برای مدیریت این فضا باید توسط دولت ها و حاکمیت ها استفاده شود که در نهایت به ایجاد محدودیت های بیشتر منجر خواهد شد.

اما بررسی ها نشان می دهد که کشورهای پیشرفته تر و کشورهای جهان اول، روش کار متفاوتی را برای حل این مسائل اتخاذ کرده اند، آنها ابزارهای کنترلی را در ابتدای کار و برای پیشگیری بهتر و موثر به کار می بندند تا در ادامه آمار مشکلات در فضای مجازی را کم کنند.

از این رو است که در عمل می بینیم اتفاقا، کشورهای پیشرفته تر نسبت به دیگر کشورها، قوانین دقیق، صریح و سخت گیرانه تری  را اجرا می کنند و نتیجه بهتری هم می گیرند.

در این باره، تجربه یک کشور که در اغلب رنکینگ های جهانی در نقطه مطلوبی قرار دارد را بررسی می کنیم.

انتخابات در کشور آسیایی دارای بهترین اینترنت چگونه است؟

کره جنوبی از نظر آمادگی الکترونیک و پهنای باند سال‌ها رتبه نخست را در دنیا دارا بوده است. 

طبق گزارش سال ۲۰۲۰ سازمان ملل متحد بهترین کشور‌های دنیا به لحاظ توسعه دولت الکترونیکی کشور‌های کره جنوبی، دانمارک و استونی هستند. کره همچنین سال‌ها عنوان بالاترین سرعت اینترنت موبایل جهان را هم داشته است. طبق اطلاعات موجود در وب سایت اسپید تست (speed test)، در سپتامبر ۲۰۲۰ کره جنوبی بالاترین متوسط سرعت اینترنت موبایل را داشته است.

همچنین، کشور کره جنوبی چهارمین اقتصاد قاره آسیا است و در رتبه رتبه ۱۱ اقتصاد دنیا هم قرار دارد.

حکومت این کشور دموکراتیک است و قوه مقننه شامل یک مجلس ملی با ۲۳۱ عضو است که برای یک دوره شش ساله تشکیل می شود. رئیس‌جمهور در کشور کره جنوبی با رأی مستقیم مردم انتخاب می شود و در رأس قدرت قرار دارد. انتخابات ریاست جمهور در این کشور هر ۵ سال یکبار برگزار می شود و رئیس جمهور نمی‌تواند در انتخابات دور بعدی نامزد شود. عمده ترین و حساس ترین تصمیمات کشور توسط رئیس جمهور اتخاذ می شود.

انتخاب نخست وزیر در کشور کره جنوبی با پیشنهاد رئیس جمهور و با تصویب در مجلس ملی کره انجام می شود. زمانی که رئیس جمهور نباشد نخست وزیر ریاست کابینه را بر عهده دارد. 

انتخابات ریاست جمهوری در کره هر ۵ سال برگزار می شود و رئیس جمهور بیشترین قدرت را در کشور دارد

کره جنوبی چطور از بروز مشکلات انتخاباتی در فضای مجازی پیشگیری می کند؟

دولت کره جنوبی همزمان با افزایش تاثیر پذیری روزنامه‌نگاری الکترونیکی شهروندان و رشد مبارزات انتخاباتی الکترونیکی، قوانینی را هماهنگ با این فضا وضع کرد.

هدف دولت کره از این قوانین و اقدامات افزایش تضمین اجرای انتخابات به شیوه عادلانه بوده است.

در فضای حقیقی و واقعی، بند ۹۳ قانون انتخابات رسمی عمومی، ۸۰ روز مانده به روز انتخابات، رای دهندگان از توزیع یا نمایش تبلیغات، نامه تبریک، پوستر، عکس، مدرک، نقاشی و هرچیز چاپ شده و همچنین نوار صوتی یا مانند آن که شامل تایید یک کاندیدا یا مخالفت با یک کاندیدا یا حزب سیاسی باشد منع می شوند.

این قانون عمومی و رسمی کشور، متناسب با شرایط فضای مجازی، باز تعریف شده است. به این معنا که با تفسیر کمیسیون ملی انتخابات از این قانون، وبلاگ ها، نظرات کاربران در مورد مطالب وب سایت های خبری و محتواهایی که توسط کاربران در برنامه های کاربردی تولید می شود، مشمول این قانون شده است.

بنابراین کمیسیون ملی انتخابات در کره جنوبی می تواند از وب سایت ها و عرضه کنندگان خدمات میزبانی وبلاگ درخواست کند که وب نوشته هایی که حاوی چنین محتوایی هستند را حذف کنند.

چطور قوانین اینترنت در کره، دور زده نمی شود؟

در اینجا این سوال مطرح می شود که کشوری مانند کره چه ابزار متفاوتی برای اعمال مقررات اش در فضای مجازی در اختیار دارد که وقتی قانونی را وضع کرد، ضمانت اجرایی پیدا می کند و راه های دور زدن آن فراوان نیست. در حالی که در کشورمان می بینیم که برخی از قوانین مصوب مجلس، به راحتی نادیده گرفته می شوند و به دفعات و در موارد متعدد شاهد عمل قانون در فضای مجازی هستیم.

اعمال مقررات مربوط به انتخابات در فضای مجازی کشور کره، از طریق کمیسیون ملی انتخابات انجام می شود. این کمیسیون برای تنظیم محتوای مرتبط با انتخابات، دارای دو بخش است که هر یک بخشی از این مسئولیت را بر عهده دارند.

بخش اول کمیسیون داوری اخبار مرتبط با انتخابات در فضای مجازی است که با اخبار به صورت برخط نظارت دارد.

بخش دوم بخش سانسور سایبری است که به محتوایی که توسط کاربران و وبسایت ها تولید می شود می پردازد. بخش دوم چهار ماه مانده به انتخابات هزار نفر کارمند پاره وقت را استخدام می کند تا با مانیتور کردن محتوای اینترنتی، موارد تخلف از قوانین انتخابات را گزارش کنند.

علاوه بر کمسیون ملی انتخابات در کره جنوبی، کمیسیون دیگری به نام کمیسیون استاندارد ارتباطات کره هم وجود دارد که این کمیسیون در کنار هم مسئول تعیین، نظارت و هشدار در زمینه انطباق محتواهای اینترنتی با قوانین هستند.

کمیسیون ارتباطات کره، در سطح شرکت‌ها ضمانت اجرایی اعمال دستورات و تخطی از دستورات را در اختیار دارد.

در نهایت هم همه این تدابیر با وجود سیستم احراز هویت شهروندان یا همان ثبت نام واقعی در اینترنت ممکن شده که استفاده کنندگان از اینترنت می دانند باید مسئولیت حرفی که در اینترنت می زنند یا مطلبی که منتشر می‌کنند را بر عهده داشته باشد.