به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، محمدایمانی در کانال ایتای خود نوشت:
هر کاری گرهش در دولت جدید گشوده می شود، حامیان رویکرد دولت قبل می گویند “کار دولت روحانی بود و تدارکش را آن دولت کرده بود”!
مثلا مشکل کمبود واکسن ظرف چند هفته اخیر حل شد و ظرف بیست روز به اندازه دویست روز قبل واکسن وارد کشور شد، ادعا کردند در دولت قبل خریداری شده بود؛
و این در حالی است که با رایزنی آقای رئیسی، ضمن خرید ۶۰ میلیون دُز واکسن، در ورود انبوه آن به کشور، تسریع غیر قابل مقایسه با قبل اتفاق افتاده است.
حالا دیگر کسی نمی گوید و نمی تواند هم مثل قبل ادعا کند “تا مشکل FATF حل نشود، امکان هیچ معامله خارجی وجود ندارد”.
در واقع، این دروغ چهار ساله، با خرید و واردات انبوه واکسن، ابطال شد و حال آن که از ربیعی و جنیدی و مطهری تا برخی نشریات اجاره ای، FATF را قفل مطلق هر نوع تجارت خارجی معرفی کرده بودند.
از طرف دیگر، اگر کسی ادعا کند “معامله دارو، استثنای تحریم هاست”، باید از او پرسید که چرا این استثنا در سه چهار سال گذشته وجود نداشت و در همین یک ماهه که آقای رئیسی و دولت جدید سر کار آمده اند، اجرایی شده است؟
اروپایی ها ظرف سه سال گذشته، از همه تعهدات برجامی شان، به برداشتن تحریم غذا و دارو بسنده کردند و قول دادند کانال اس پی وی یا اینستکس را برای مبادله نفت در برابر غذا و دارو راه اندازی کنند، اما به همان هم عمل نکردند و دولت روحانی را سه سال سر دواندند!
تلخ این که حتی در تحریم های سازمان ملل هم غذا و دارو مستثناست، اما غرب از صدقه سر برجام، غذا و دارو را هم در فهرست تحریم گذاشت و غربگرایان را شرمنده کرد.
اکنون که ایران رسما به پیمان شانگهای پیوسته، همان محافل ادعا می کنند این عضویت به خاطر برجام و لغو تحریم های سازمان ملل است. سوال: برجام، شش سال قبل امضا شده، پس چرا عضویت ما در پیمان شانگهای شش سال طول کشید و عدل، با کنار رفتن دولت روحانی و آمدن دولتی منصرف از غرب تحقق پیدا کرد؟ آیا نمی شد با رایزنی قوی تر، در این روند ضد تحریمی تسریع کرد
آیا جز این است که آقای روحانی فقط می خواست دل آمریکا را به دست آورد و بنابراین، قدرت انتخاب شرکای متنوع را از دست داد؟ این اعتراف آقای ظریف در آخرین گزارش به مجلس است:
«اگر در مورد ضرورت کار متوازن با شرق و غرب به یک اجماع ملی رسیده بودیم و با خوش خیالی، دوستان دوران سختی را در سراب طمع سرازیر شدن شرکت‌های غربی از خود نرنجانده بودیم، دوستانمان سرخورده_نمی‌شدند و در دوران سختی رهایمان نمی‌کردند».
برجام با اصرار روحانی، معطوف به آمریکا بود. آن قدر در نهایی کردن دو طرفه توافق با آمریکا زیاده‌روی کردند که با ناراحتی طرف‌های دیگر مذاکره مواجه شد. حتی فرانسوی‌ها معترض شدند و تا مدت ها در مسیر توافق کارشکنی کردند
زیاده روی روحانی در تمایل به آمریکا ریشه دار بود. او قبل از انتخابات ۹۲ هم گفته بود «اروپایی ها آقا اجازه هستند و آمریکا کدخداست؛ بستن با کدخدا راحت تر است».
روحانی همچنین در کتاب خاطراتش اذعان می‌کند: «سال ۸۳ گفتم که ما، بین دوچرخه و پیکان مخیر بودیم. دوچرخه غیرمتعدها و پیکان، انگلیس و فرانسه و آلمان بودند. بنز (آمریکا) هم بود، ولی ما اجازه نداشتیم از آن استفاده کنیم. پس، ناچار شدیم پیکان را انتخاب کنیم. البته اروپایی‌ها از این مصاحبه کمی مکدر شده بودند».
روحانی برخلاف اقتضای عقلانیت، به همه کشور های بی محلی و دهعن کجی کرد تا دل آمریکا مستکبر را به دست بیاورد و این به مثابه بنزینی بود که روی آتش زیاده خواهی یک مستکبر ریخته می شد.
