آیا انبیای الهی مشاهده این همه رنج و مصیبت مردم مظلوم غزه را تحمل می کردند؟
کانون‌های عظیم تبلیغی؛ مأموریت‌های سه‌گانه و واقعیت امروز
خطر جایگزینی اجتماعی در کمین روحانیت
حوزه علمیه و تابلوی ایست پست‌مدرنیسم
جامعه از کارِ حوزه بی‌خبر است
تجلیل مدیران حوزه‌های علمیه کشور از حماسه‌آفرینی ملت ایران و تاکید بر حمایت تام از نظام و رهبری
گردهمایی خانوادگی برگزیدگان گروه‌های تبلیغی استان آذربایجان شرقی
تصمیم های خردی که به وقتش اتخاذ نشده اند!
روحانیت در خط مقدم خدمت/ روحانی و مداح رامشیری نماد خدمت شدند
روایت شیخ اسماعیل رمضانی از عصر هوش مصنوعی و لزوم تغییر سبک آخوندی!
نقش علما در دفاع از امت اسلامی بی‌همتاست/ غزه هرگز شکست نخواهد خورد
انتقاد معاون تهذیب حوزه های علمیه از کیفیت برگزاری کمیسیون اخلاق و تربیت در همایش صدسالگی بازتأسیس حوزه
حوزه پیشرو و سرآمد| تکنولوژی‌شناسی یا تکنوکراسی، کدام؟
فقط رهبری می‌توانست چنین پیام تمدن‌سازی بنویسد!
امام محله روشندل روستای حسام آباد با تمرکز بر روی فعالیت‌های قرآنی زمینه انس و معرفت روزافزون اهالی را نسبت به آموزه‌های قرآنی فراهم کرد تا جایی که تصمیم گرفتند کوچه و خیابان‌های روستا را به نام سوره‌ها مزین کنند.
پس از شکل‌گیری قرارگاه تحول و انتخاب حاج آقای انتظاری به عنوان رئیس آن، زمینه پیشرفت روزافزون روستا به همت این امام محله و اهالی، در همه ابعاد مختلف فرهنگی و اجتماعی فراهم شد.
این شورا برای تغییر نگاه ها به نهاد نمازجمعه چه اقدامات مثمر ثمری انجام داده که حالا آقای علی اکبری می گوید: "نگاه در حوزه، در بخش نخبگانی، فضلا و تا ساحت مرجعیت باید نسبت به ائمه جمعه متفاوت و اصلاح‌شده باشد." این تغییر نگاه بخشی عمده اش مروبط به عملکرد خود این نهاد است!
در اجتماع اخیر که با هدف حمایت از همایش مونیخ برگزار شد، تنها حدود ۵۰ نفر حضور یافتند. این همایش، که به جز چند چهره هنری حامی این فرد و معدودی چهره‌های ناشناخته و احزاب گمنام، فاقد هرگونه سخنران یا مشارکت‌کننده برجسته بود، حتی از همراهی هم‌پیمانان پیشین خود در سال ۱۴۰۱ نیز بی‌بهره ماند.
در این اوضاع هولناک اگر انبیای الهی همچون حضرت موسی(ع)، حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص) حضور داشتند آیا مشاهده این همه رنج و مصیبت را تحمل می کردند؟ یا صرفا نظاره گر این نوع رویداد های خشن و غیر انسانی بودند و هیچ گونه واکنشی از خود نشان نمی دادند؟
نکته مهم و نگران‌کننده این است که برخی می‌خواهند با همین وضعیت موجود حوزه، تبلیغ را به اولویت اول حوزه تبدیل کنند؛ در حالی‌که این نگاه از اساس اشتباه است!
اگر چه بحث ما در مشهد با آقای وکیلی در باب حلیت یا حرمت موسیقی بوده است لکن بنظر این تقابل، بسیار عمیق تر و گفتمانی تر از این هاست. چرا که در واقع، سخن پیرامون دو منظر فقاهی به نصوص دینی در بسیاری از مباحث اجتماعی اسلام میباشد.
اگر حوزه علمیه نتواند کارکرد تصویرسازی از دین را به‌درستی ایفا کند، برای او رقیب بیرونی ایجاد می‌شود. به باور من، بازسازی دینی در جامعه شروع شده، اما نه توسط روحانیت!
با رشد دولت مدرن، بسیاری از کارکردهای سابق از دست رفت. طبیعتاً هنگامی که جامعه به این نهاد احساس نیاز نکند، منزوی شدن برای او امری طبیعی به‌حساب می‌آید.
ذهنیت اولیه کسانی که وارد حوزه می‌شوند، یک ذهنیت تبلیغی است. اما هنگامی که افراد وارد می‌شوند، در می‌یابند که مسیرشان ساده نیست. در طلبگی نیز باید از خیلی چیزها بگذرید. یک سری اتفاقات در جوانی هست که وقتی طلبه می‌شوید، از آنها می‌گذرید. این گذشت به طور غیرارادی رخ می‌دهد.
پایداری، تاب آوری، مقاومت، هوشیاری، وحدت، انسجام، آشکارسازی و تأکید بر مبانی و نظریه انقلاب اسلامی، ایستادگی در برابر استکبار، مبتلا نشدن به وادادگی، تبیین و روایت گری درست، تقویت مبانی معرفتی و ایمان، ارتباط قوی تر با مردم و جوانان و جذب فعالتر، راه پیش روی ما است.
آن‌چه دین را در یک جامعه زنده نگه می‌دارد، بیش از هر چیز، پیوند آن با زندگی روزمره‌ی مردم است. دینداری اگر از متن زندگی جدا شود و تنها به شکلی از نمایش مناسکی تقلیل یابد، دیگر نمی‌تواند کنش اجتماعی معناداری تولید کند.
همین یادداشت علاوه بر اشتباهات پیشین، در قریب به ۲۰ مورد به بزرگانی چون رهبرمعظم انقلاب، حضرت آیت الله جوادی‌آملی، علامه طباطبایی، میرزای قمی و... نسبت‌هایی اساساً کذب و دروغ داده یا اقدام به تحریف آشکار عبارات ایشان کرده‌اند که هرچند در برخی موارد ناشی از بی‌دقتی یا ضعف شدید علمی بود که از طلاب متوسط سطح هم توقع نمی‌رود اما بعضاً نشانه‌های روشنی از تعمد هم در آن دیده می‌شد.
شدت اصابت موشک، تکه‌هایی از پیکر کشته‌شده‌ها را به سمت خانه‌های دیگر پرت کرده بود و اهالی آنها را میان باغچه خانه‌هایشان پیدا کرده بودند.
اگر تا دیروز کارآمدی حوزه با شاخص‌هایی چون تربیت فضلای علوم دینی، گسترش معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام، حمایت معنوی از نظام، و تولید اندیشه دینی سنجیده می‌شد، امروز این معیارها برای داوریِ جامع کفایت نمی‌کند. در دوران نوینی که تهدیدات پیچیده‌تر و عرصه‌های نبرد ترکیبی‌تر شده‌اند، نهاد حوزه نیز باید با معیار «توان کنش در شرایط بحران» مورد ارزیابی قرار گیرد.
چالش اصلی این‌جاست که دوران پساجنگ، همواره مورد توجه نیروهای سیاسی و اجتماعی داخلی و خارجی است و درصدد آن‌اند که مسیر جدید جامعه را با اهداف و شعارهای خودشان هم‌سو سازند.
در این اوضاع هولناک اگر انبیای الهی همچون حضرت موسی(ع)، حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص) حضور داشتند آیا مشاهده این همه رنج و مصیبت را تحمل می کردند؟ یا صرفا نظاره گر این نوع رویداد های خشن و غیر انسانی بودند و هیچ گونه واکنشی از خود نشان نمی دادند؟
نکته مهم و نگران‌کننده این است که برخی می‌خواهند با همین وضعیت موجود حوزه، تبلیغ را به اولویت اول حوزه تبدیل کنند؛ در حالی‌که این نگاه از اساس اشتباه است!
اگر حوزه علمیه نتواند کارکرد تصویرسازی از دین را به‌درستی ایفا کند، برای او رقیب بیرونی ایجاد می‌شود. به باور من، بازسازی دینی در جامعه شروع شده، اما نه توسط روحانیت!
با رشد دولت مدرن، بسیاری از کارکردهای سابق از دست رفت. طبیعتاً هنگامی که جامعه به این نهاد احساس نیاز نکند، منزوی شدن برای او امری طبیعی به‌حساب می‌آید.
بعضی مواقع طلاب و افراد نمی دانند که در حال ارتکاب جرم هستند لذا کارهای فرهنگی در حوزه ها و مساجد می تواند از وقوع جرم پیشگیری کند.
به نظر می رسد هشدارهای جناب ایزدخواه چندان در فرهنگ عمومی کارگر نباشد چرا که تقریبا همه مردم ما مطمئن هستند کالایی که ارزش خود را در هر شرایطی حفظ خواهد کرد طلاست.
مسئله مسکن در کشور وخیم است و ۴۰ درصد مردم ایران مستاجر هستند و خانه دارها هم خانه‌هایی با مجموعه ای از عیوب را دارا هستند.
یک مجموعه مالی در سطحی وسیع اقدام به تبلیغات پیامکی برای طلاب نموده و از آنها برای سرمایه گذاری دعوت کرده است
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری صدای حوزه، همایش نظام پولی تمدن اسلامی روز پنج شنبه ۲۰ اردیبهشت ماه در سالن کوثر اداره کل تبلیغات اسلامی استان قم به همت مؤسسه تحقیقات راهبردی تمدن اسلامی(متا) و با حضور جمعی از استید و پژوهشگران حوزه اقتصاد اسلامی برگزار شد.
