به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، موضوع حجاب دغدغه ی بسیاری از افراد مومن جامعه می باشد که با وضعیت فعلی جامعه ی ایران سوالی که ایجاد میشود این است که آیا وضعیت کنونی قابل بازگشت می باشد یا خیر. درباره این موضوع یادداشتی از حجت الاسلام وحید نجفی به دستمان رسیده که در ادامه مطالعه می فرمایید.
آیا حجاب در وضعیت کنونی ایران به نقطه بدون بازگشت رسیده است؟
در پاسخ به این سؤال ابتدا باید چند نکته را توضیح داد:
۱- منظور از نقطه بدون بازگشت، قرار گرفتن در فرآیندی است که به شکل طبیعی و در شرایط معمولی، اصلاحی در آن صورت نخواهد گرفت. درواقع با توجه به این مسئله ترک پوشش اسلامی از سوی بخشی از جامعه، روزبه‌روز عادی‌تر خواهد شد و تنها پدیده‌های بسیار قوی اجتماعی نظیر انقلاب می‌توانند تغییری در این روند ایجاد کند و داشتن قانون در این زمینه، هیچ فایده‌ای جز تنش‌آفرینی نخواهد داشت مگر آنکه قانون ناظر به وضعیت مقبول عرفی حال حاضر باشد که با پوشش کامل اسلامی تفاوت دارد.
۲- منظور از وضعیت کنونی حجاب، احساس شکست فرهنگی در وضعیت عفاف و حجاب نیست. در جهانی که فرهنگ برهنگی و بی‌عفتی غوغا می‌کند و روزبه‌روز شیطان دشمنی خود با بنی‌آدم را با برهنه کردن آن‌ها بیشتر به تصویر می‌کشد.
الحق و الانصاف حجاب شرعی، پوشش عرفی و عفت ورزی در ایران کنونی، نیمه‌پر بسیار قابل‌توجهی دارد و وضعیت انحراف و منحرفان با فشار بسیار فرهنگ آلوده غربی و مزدوران و نادان‌های داخلی چون کاسبان رأی دین‌فروش و سلبریتی هایی که مرعوب فضای رسانه‌ای هستند؛ کاملاً طبیعی است و نزاع جنود رحمانی و شیطانی با توجه به علاقه وافر شیطان به برهنگی بنی‌آدم همچنان ادامه خواهد داشت و ما نیز از خود رفع تکلیف نمی‌کنیم که همچنان دنبال ترویج معروف و دعوت انسان‌ها به صلاح و سعادتشان باشیم.
با توجه به این دو مقدمه با مشاهدات فراوان اجتماعی در نقاط جغرافیایی متعدد باور کرده‌ام که به نقطه بدون بازگشت در مسئله حجاب رسیده‌ایم و طبیعتاً با توجه به عیان بودن مشاهدات خود برای باقی، نیازی به ارایه دلیل برای اثبات یک مسأله عیان ندارم.
اما آنچه مهم است اینکه این وضعیت شناسی ما را باید به مسائلی مشغول کند که برخی از آن‌ها را ذکر می‌کنم.
۱- از نزاع‌های بی‌ثمر اجتماعی و چند دسته شدن مردم با توجه به این مسئله باید جلوگیری کرد. بیان تذکر لسانی به بدحجابان و بی‌حجابان درصحنه از سوی مؤمنان کارآمدی خاصی ندارد و می‌توان مضرات متعددی با توجه به نمونه‌های عینی متعدد برای آن برشمرد. کما اینکه کناره گرفتن کامل از این قشر نیز چیزی جز بستن روزنه‌های حفظ و اصلاح آن‌ها نیست. بنابراین نباید مؤمنان را بااحساس تکلیف اشتباه رها نمود.
۲- پوشش شرعی کامل، رمز اسلامیت جمهوری اسلامی نیست. ماهیت اصلی حکومت دینی به تسهیل بسترها برای دین‌داری است و حکومت دینی موظف به اجرایی سازی همه احکام و لو بلغ ما بلغ نیست. بلکه پس از تبیین و تلاش، در صورت انسداد راه‌ها بر سر تحقق کامل یک حکم شرعی، می‌توان مانند امیرالمؤمنین (ع) افراد جامعه را با بدعتی چون نماز تراویح به حال خود رها کرد و با تمسک بیجا، به تضییع اصول مبتلا نشد.
