با قید فوریت «به بهانه حمله به روحانیون در مشهد» + نقدهای وارده

به گزارش خبرنگار صدای حوزه، یادداشت زیر توسط حجت الاسلام احمد اولیایی، نگاشته شده است که به این بهانه، برخی از مخاطبان صدای حوزه، نقد هایی را به این یادداشت نوشته اند که در ادامه ی یادداشت آمده است که مطالعه می نمایید:

حادثه حمله به سه روحانی در حرم امام رضا علیه السلام هرچند هیچ ارتباطی به «جایگاه روحانیت در جامعه» نداشت و اساسا با اهداف اعتقادی و تفرقه افکن صورت گرفت اما باز هم بحث فاصله مردم از روحانیت یا افول جایگاه روحانیت را بر سر زبان ها انداخت.

آنچه نگارنده را بر این داشت که در این مورد بنویسد کامنت ها و اظهارنظرهای مردم در فضای مجازی بود که به نوعی خوشحالی مردم از این حادثه را نشان می داد. یک خوشحالی تاسف بار و در عین حال تعجب آور؛ اینکه چرا یک‌تکفیری به روحانیون حمله کند خیلی سوال پیچیده ای نیست اما اینکه چرا باید هموطنان ما از این حمله خوشحال شوند، یک پرسش پیچیده و قابل تامل و بسیار نگران کننده است.

قطعا پاسخ به این پرسش تحقیقات نظری و پیمایشی متعدد و دقیق می طلبد اما به قدر وسع و حوصله یادداشت، میتوان گفت بخشی از وضعیت موجود حاصل دو اشتباه بزرگ حوزه و روحانیت بوده است؛

یک. حضور در تمام عرصه ها:

اینکه روحانیون باید در امور اجرایی ورود کنند یا خیر، یک دعوای قدیمی ست اما ظاهراً این حضور روحانیون در همه عرصه های سیاستگذاری، تقنینی و اجرایی کشور این حق را به مردم می دهد که تصور کنند وضع موجود جامعه حاصل حضور و تصدی گری روحانیت است.

دو. فاصله گرفتن روحانیون از مردم و به عبارتی از بین رفتن زیست مشترک:

پیشتر، روحانیت با مردم زیست مشترک داشت و محله ها شاهد حضور روحانی و کنش های اجتماعی وی بودند.این همزیستی تمام تصورات غلط نسبت به روحانیت را در ذهن مردم از بین می برد اما اکنون محله ها خالی از روحانی ست. طلاب به شهرستان ها باز نمی گردند و این به شکاف مردم و روحانیت دامن زده است.

لذا باید سریعتر فکری کرد؛

اول. روحانیون از مناصب فاصله بگیرند و حتی اگر لازم است درین باب قانون وضع شود.

دوم. طلاب به محل تولد خود بازگردند و در محله خویش اصطلاحا کار آخوندی کنند. این برگشت البته مستلزم تصمیم مرکز مدیریت و تصمیم گیران حوزه است.

مادامی که این دو اتفاق نیفتد، ما شاهد فاصله مردم از روحانیت، افول مرجعیت فکری فرهنگی روحانیت و مانند اکنون، بی تفاوتی و حتی خوشحالی از کشته شدن طلاب و روحانیون خواهیم بود.

نقد های وارده به یادداشت بالا:

۱٫ نگارنده این یادداشت یا رصد ضعیفی انجام داده یا پیج های اپوزیسیونی را زیاد تورق و مطالعه کرده است و از طرفی مشاهدات میدانی و همان سرصحنه و حمایت مردم از روحانی مظلوم را ندیده است.

۲٫ جنگ هیبریدی دشمن علیه دین و روحانیت را در طول چهل سال اخیر خوب ندیده و بعنوان متغیر اصلی نادیده انگاشته است که از دلایل جدی در تخریب چهره روحانیت، متغیری چون پروپاگاندا و تبلیغات سیاه دشمن بوده است.

۳٫ ضعف تحلیل جایی بیشتر نمود پیدا می کند که افت محبوبیت طلاب را پیشفرض غلطی قرار داده و نتایج غلط‌تری چون عقب نشینی از مناصب حکومتی را نتیجه می گیرد. لازم به ذکر است که اساسا برخی پست ها فقط در شان روحانیت است و بس والا که ماهیت خود را از دست می‌دهد که در برخی بخش ها از دست داده و سکولار شده است.

۴٫ بازگشت به کار آخوندی هم شائبه سکولار شدن و بی‌تفاوتی نسبت به سیاست و کلان مباحث اجتماعی را تداعی می کند که با توجه به اجمال موجود در نوشته، در حد یک گمانه منفی برخاسته از متن می توان تامل بیشتری نمود.

۵٫ نکته نهایی اینکه این نوع آسیب شناسی در این موقعیت خیلی دقت نظر ندارد و انگار که دیدگاهی در صدد موقعیتی بوده تا توصیه هایی را دیکته کند چرا که انگار مقصر قضیه را چینش و ترکیب حضور روحانیت در جامعه و سیاست القا می‌کند.

در حال تکمیل…