به گزارش خبرنگار صدای حوزه، حجت الاسلام علی گودرزی طی یادداشتی به ماهیت فعالیت های مردمی و گروههای جهادی و آفت مطلق انگاری در کارهای فرهنگی پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:
مقام معظم رهبری امام خامنه ای دام عزه العالی در تاریخ ۱۲/۰۵/۱۴۰۰ در مراسم تنفیذ حکم سیزدهمین دوره ریاست جمهوری توصیه های داشته اند که میخواهیم از این توصیه ها برای بحث خودمان کمک بگیریم.
ایشان در بخشی از توصیه ها می فرمایند: رییس جمهور محترم در شعارهای ایشان مساله مردمی بودن تکرار شده؛ این را از دست ندهند این چیز بسیار مهمی است دولت مردمی را که شعار ایشان بوده در واقعیت محقق کنند…. در بخش دیگری می فرمایند “دولت باید مظهر وفاق باشد”…
بحث ما بر سر دولت نیست ولی امروزه مجموعه های زیادی وجود دارند که یک دهه و حتی بیشتر شعار کار مردمی را داده اند و باید به معنای واقعی کلمه این مهم را محقق کنند و مظهر وفاق در میان جامعه مخاطب مردمی خود باشند.
خودمطلق پنداری موجب اختلال در حکمرانی بر گروه های مردمی و منجر به رذیله اخلاقی “عجب تشکیلاتی” می گردد
امروز آفتی را در جامعه شاهدیم که برخی خود را در عرصه های کار سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و … مطلق می پندارند و مردم و گروه های مردمی را با سنگ محک خودشان می رانند یا نزدیک می کنند. این آفت مانع تحقق شعار روزهای نخستین جهاد می باشد که ما برای مردم در کنار مردم در میان مردم میخواهیم اتفاق مبارکی را رقم بزنیم!
جبهه فرهنگی باید از این گرایش فاصله بگیرد و اجازه ندهند عده ای خود مطلق پندار در امورش اخلال ایجاد کنند و جراحی دردناکی در این رابطه صورت دهد.
خود مطلق بینی و به عبارت دقیق تر خود مطلق پنداری یکی از آفت های مهم و اساسی در در جریان حکمرانی بر گروه های مردمی است و به نوعی منجر به عجب تشکیلاتی و در نهایت پاشیده شدن سازماندهی ها صورت پذیرفته است.
اگر این آفت را مراقبت نکنیم به جای اینکه کمک کار مردم و گروه های مردمی باشیم با سرعت به رقیب آنها تبدیل می شویم و اگر کسی کاری بزرگتر بدون هماهنگی با ما انجام داد شروع می کنیم به تخریب و صفحه گذاشتن در خفا و علن بر علیه آن شخص و گروهش.
شهید چمران در سخنرانی عجیبی همان روزهای اول انقلاب هشدارهایی در این زمینه داده اند که بنظر می رسد تمام حرف دل ماست و برای امروز این حرفها راهگشاست و باید با آب طلا بر روی کتیبه ها متعلق به جبهه فرهنگی انقلاب نوشته شود تا از این آفت دور بماند:
“ما ای دوستان باید بترسیم، باید بترسیم ازاینکه خدای ناکرده آن زیربنای فکری و اساسی خویش را از دست بدهیم و دچار مادیگری و منافع شخصی و مصالح مادی خود بشویم! آنجا غرور غوغا خواهد کرد، آنجا خودخواهی آتش خواهد زد، آنجا تکبر، طاغوت شدن، فرعون شدن برای بزرگان ما و جوانان ما پیش خواهد آمد. آنجا خواهید دید که جوانی را مامور می کنید که برگروهی حکمرانی کند، آنگاه همان جوان مسئول طاغوتی می شود، تکبر می فروشد، مغرور می گردد، بر دوستان خود دیکتاتوری می کند.
دوستان باید آگاه باشند. آنجا که نمونه های این فساد بروز کرد و عده ای از انقلابیون و جوانانش به این راهها کشیده شدند، و غرور و تکبر بر آنها سلطه یافت و احساس کردند که طاغوت ها دراجتماع پیدا شده اند، محورهای قدرت خلق شده است، هر محوری منافع خویش را می طلبد، «هر محوری می خواهد محورهای دیگر را خرد کند،» آنجاست که احساس می کنیم از فرهنگ اسلامی و انقلابی خویش منحرف شده ایم. آنجاست که باید به خدای بزرگ بازگردیم و در مقابل او توبه کنیم و از او بخواهیم که ما را هدایت کند.”
باید آنجا بفهمیم که در پرستش خدا، وحدت وجود دارد، اما در پرستش ذات است که تشتت و تفرقه بوجود می آید، یعنی آنجا که تشتت و تفرقه بوجود آمد باید حب ذات و منفعت شخصی را سراغ گرفت و این بزرگترین بیدارباش برای جوانان انقلابی ماست تا خود و دیگران و همه را کنترل کنند.
جا داشت نویسنده محترم کمی مصداقی تر و دقیق تر به این موضوع خوب پرداخت میکردند. ۹۵ درصد یادداشت نقل قول بود!!
اتفاقا خیلی عالی که منطق و چینش مطالب را از بزرگان آوردند تا اتقان بیشتری پیدا کند،عالی و متعالی بود.
خاتم دقیقا همین درد و مرض رو گرفته