نقدی بر نقد بی پرده خانم اسماعیل زاده به صحبت های استاد پناهیان در باب امر به معروف و نهی از منکر
طلبه خبرنگاری که شیفته آموختن بود / روزت مبارک محمد جان!
عدالت آموزشی و چالشهای ساختاری در حوزه علمیه از منظر استاد وکیلی
آیا انبیای الهی مشاهده این همه رنج و مصیبت مردم مظلوم غزه را تحمل می کردند؟
کانونهای عظیم تبلیغی؛ مأموریتهای سهگانه و واقعیت امروز
خطر جایگزینی اجتماعی در کمین روحانیت
حوزه علمیه و تابلوی ایست پستمدرنیسم
جامعه از کارِ حوزه بیخبر است
تجلیل مدیران حوزههای علمیه کشور از حماسهآفرینی ملت ایران و تاکید بر حمایت تام از نظام و رهبری
گردهمایی خانوادگی برگزیدگان گروههای تبلیغی استان آذربایجان شرقی
تصمیم های خردی که به وقتش اتخاذ نشده اند!
روحانیت در خط مقدم خدمت/ روحانی و مداح رامشیری نماد خدمت شدند
روایت شیخ اسماعیل رمضانی از عصر هوش مصنوعی و لزوم تغییر سبک آخوندی!
نقش علما در دفاع از امت اسلامی بیهمتاست/ غزه هرگز شکست نخواهد خورد
آقای محققداماد در سخن اخیر خویش، مطلقِ «دخالت در سیاست» را نفی و تقبیح کرده است، نه گونۀ خاصی از آن را. و بدتر اینکه آن را به «دو تن از بزرگان حوزه»، نسبت داده است.
چند ساعت پس از این، برخی از دوستانِ طلبه دربارۀ این متن به من تذکر دادند که خوب است نام ایشان و لفظ مرجع از متن حذف شود. من نیز هر دو کار را انجام دادم، اما در همین مدت کوتاه، همان «نسخۀ اولیۀ یادداشت»، منتشر شده بود...
میان وضعیّت اجتماعی موجود و چارچوب فکری مقام معظّم رهبری فاصلۀ بسیار زیادی وجود دارد و مطالبات ایشان به مرحلۀ عمل و تحقق نمیانجامد.
نخستین اختلاف به سالهای آغازین نهضت باز میگردد؛ زمانیکه مرحوم هاشمیرفسنجانی معتقد بود که باید در برابر حکومت پهلوی، «جبهۀ ضدّامپریالیستی» تشکیل داد و بر اساس این هدفِ واحد، جریان مبارزه را صورتبندی کرد، امّا مصباح بر این باور بود که نباید به نهضت اسلامی، نگاه «عملگرایانه» داشت و با ارجاع به «هدف»، «وسیله» را توجیه کرد