“تومان” دنباله سینمای تارانتینو؛ پرمدعا، شلوغ‌کن، متظاهرانه و فاقد عمق و حس

تومان مخاطب را در انتظاری واهی و بیهوده نگه می‌دارد و او را دست خالی از سالن سینما به بیرون بدرقه می‌کند. حال آنکه شخصیت‌ها و ماجرای فیلم ظرفیت خلق یک فیلم خوش‌ساخت را داشته‌اند که جملگی از دست رفته است.