“مسجد هراسی” و “توبیخ نذریدادن” با طعم حمایت از مستأجر!
امروز ارتباط با جوانان کم رنگ شده است/ نسلی که وارد حوزه می شود، باید مشاوره های لازم به آن ها داده شود!
بازگشت نیمبند تبریزیان
میرزای نائینی و تأسیس عقلانیت دینی در حکمرانی
بازگشت نائینی به متن ولایت؛ از مشروطه تا تمدن اسلامی
نائینی و حکومت مردمی
نشست علمی پیرامون اندیشه سیاسی میرزای نائینی
قدردانی از خدمات تاریخی و اثرگذار تیپ امام جعفر صادق علیهالسلام/ تأکید بر همکاری و تدوین برنامه مشترک
فقه الجهاد/ امنیت و آسایش در پرتو مبارزه و اِعمال قدرت
رسالت حوزه علمیه، تمدنسازی یا مجتهدپروری
نگاهی به نظام آموزشی و منابع درسی حوزه علمیه نجف
نظام آموزشی و منابع درسی حوزه علمیه نجف
تبیین تفاوتهای میان استنباط فقهی رایج و استنباط معارف تبلیغی
وقتی تبلیغ دین، اولویت اول یک روحانی می شود!
وقتی ادبیات دینی و کارکردهای مسجد و نذری آنطور که باید جا نیوفتاده باشد، اشخاصی فکر می کنند صراط مستقیم صرفا دستگیری مستقیم از دیگران است و پرداختن به اموری مانند مساجد و هیأت و روضه و نذری و .... صرفا مناسکی فردی و بدون اثرات اجتماعی هستند
جدای از ثواب عظیم نماز جماعت در مسجد، یکی از خلاهای شهر قم و حوزه علمیه قم، عدم دسترسی طلاب و عموم مردم به اساتید وعلماء سطوح عالی و خالی بودن مساجد در سطح شهر از علمای ربانی و فضلای نام آشناست، به گونه ای که به غیر از زمان درس و بحث نمیتوان به آنها دسترسی داشت.
محافظه کاری ها و گاه مراعات جایگاه ها و ... نمی گذارد کار نظارت عمومی درست پیش برود و از همین روست که به ندرت نشست خبری چالشی و مطالبه گرانه در حوزه رقم می خورد و صرفا به گزارش کار و تعریف و تمجیدها اکتفا می شود چرا که این قبیل مسئولین، رسانه را صرفا ابزار اطلاع رسانی می دانند نه صدای طلاب یا صدای مردم
وقتی ما از علوم انسانی اسلامی صحبت میکنیم منظورمان اینست که مسائل و معضلات و مشکلات فردی و اجتماعی بشر را براساس مبانی و منابع و ارزش های اسلامی که مطابق با فطرت انسان است، پاسخ بدهیم.
یکی از پررنگترین واژههایی که این روزها در ادبیات دولتمردان تکرار میشود، «وفاق» است. اما پرسش جدی این است که وفاق به چه معناست و در عمل چگونه اجرا میشود؟ آیا وفاق یعنی کنار گذاشتن اصول و ارزشهای مشترک جامعه، یا تقویت وحدت حول آنها؟
در عین لزوم برخورد قاطع با هنجارشکنان که هر روز قدمی به جلو هم برمیدارند باید یقه سازمان های عریض و طویل فرهنگی و حتی حوزه علمیه را هم گرفت که چطور در طی این همه سال نتوانسته اند در نهادینه سازی فرهنگ اسلامی نزد عموم مردم ایران بخصوص جوانان، اقدامات درخوری انجام دهند
این برنامه بدون تعارف هم در واقع سراپا تعارف بود و خبری از چالش و پاسخگویی در آن نبود و شاید از همین رو حجت الاسلام خاموشی قبول کرده در آن حضور یابد.
گویی سیستم فرهنگی محافظه کار ما هنوز که هنوز است متوجه وخامت اوضاع نیست و سود خود را در انکار پیشروی سریع سبک زندگی غربی می داند.
علی رغم اهداف پلید این رسانه، باید پذیرفت عدم شفافیت مالی در نهادهای حوزوی و سازمان های فرهنگی بسیار مشهود و مشکل ساز شده است و بجاست از هم اکنون مانع بروز مشکلات بزرگتر در آینده شد
تحلیل های مغایر این ممکن است ناشی از فریب شناختی از طرف دشمنان باشد تا ایران با تصور یک جنگ چند ماهه یا چند ساله، عکس العمل خود به حمله را کنترل و مدیریت شده پیش ببرد و با تمام توان پاسخ شدید ندهد و انرژی خود را ذخیره نگه دارد.
گویا مراکز رسمی حوزه علمیه همچنان در فضای رسانه ای دهه شصت جا مانده اند و دقت ندارند که هم اکنون در عصر شبکه های اجتماعی و قدرت گرفتن افکار عمومی زندگی می کنیم و بی خبر گذاشتن مخاطب منجر به رفع یا دفع شبهات و سوالات نخواهد شد
ما باید با الگوگیری از سیره نبوی در مسیر هدایت و ارشاد مردم گام برداریم. این همان رسالت بزرگی است که بر عهده روحانیت نهاده شده است.
بر خلاف تهران، پیونگیانگ از تأخیر در تسلیحاتیکردن برنامه خود اجتناب کرد؛ پیوسته به سمت دستیابی به بمب پیش رفت، با مشارکتهای مقطعی اراده آمریکا را در خصوص توافقهای احتمالی آزمود، مرتب به مانور و وقتکشی متوسل شد و فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی شدید را تاب آورد. وقتی دیپلماسی شکست خورد، کره شمالی با سرعت برنامهاش را پیش برد تا رژیم کیم بتواند هرگونه تعامل آتی را از موضعی قویتر دنبال کند.