به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام احمد داعی از بهترین کوهنوردان حال حاضر کشور است که سال ها در رشته کوهنوردی به فعالیت پرداخته، اما آنچه او را در این میان متمایز کرده، حضور فعال در عرصه های تبلیغی و فرهنگی با محوریت ورزش است.
گفت و گوی جذاب با این روحانی کوهنورد را در ادامه می خوانید:
لطفا ضمن معرفی خودتان از نحوه ورودتان به عرصه ورزش کوهنوردی بگویید.
احمد داعی هستم، طلبه درس خارج مقام معظم رهبری و حدود ۱۸ سال است که در مدارس شهر تهران در کار تبلیغی و فرهنگی، فعالیت مستمر دارم.
به عقیده من انسان در کوه آرامش از دست رفته خود را در این زندگی ماشینی و مشکلات فراوانی که وجود دارد، به دست می آورد و حتی باعث تزکیه نفس انسان می شود.
کوهنوردی تنها ورزشی است که در آن مسابقه و عناوین نفر اول و دوم جایگاهی ندارد و رفاقت به جای رقابت است چرا که در کوهنوردی حرف اول را کمک به همنورد و همراهی با او می زند.
به کسی که هیچ گاه او را ندیده ای و شاید در آینده هم هیچ گاه او را نبینی کمک می کنی، چرا که حضور در کوه و حسی که به انسان می دهد این چنین ایجاب می کند و این حس هم دوستی می تواند به عرصه های مختلف زندگی انسان سرایت کند.
در کوه انسان باید مشکلات و پستی بلندی های زیادی را پشت سر بگذارد تا به قله برسد و چه خوب است که در زندگی برای رسیدن به قله سعادت و معرفت، با آرامش و تدبیر مشکلات را پشت سر گذاشته و به هدف اصلی خود برسد.
از چه زمانی وارد ورزش کوهنوردی شدید؟
بنده از اردیبهشت سال ۱۳۹۶ کوهنوردی را به صورت حرفه ای شروع کردم و شروع کوهنوردی ام با شرکت در دروه های مقدماتی کوهپیمایی بود. از همین جا به همه عزیزانی که قصد شروع کوهنوردی را دارند به ویژه جوانان عزیز توصیه می کنم قبل از حضور در قله، حتما در دوره های آموزش کوهنوردی شرکت کنند زیرا برای داشتن یک کوهنوردی ایمن و سالم، شرکت در این دوره ها ضرورت دارد. دوره هایی مثل هواشناسی کوهستان، پزشکی کوهستان، محیط زیست، جهت یابی و… از جمله دوره هایی هستند که گذراندن آن ها برای هر کوهنورد مبتدی الزامی است.
لازم است همین جا یک تشکر ویژه از همسرم داشته باشم زیرا مشوق من برای کوهنوردی همسرم بود که برای شروع، باشگاه سلام همنورد را به من معرفی کرد که واقعا یک باشگاه حرفه ای و اخلاقی در کوهنوردی می باشد.
با توجه به سختی ها و خطراتی که این ورزش دارد چه عواملی باعث شد تا در این رشته بمانید و فعالیت تان را ادامه دهید؟
بنده در رشته های ورزشی زیادی شرکت کردم و فعالیت داشتم. از جمله در رشته های کشتی آزاد، کشتی کج ،رزم آوران ، جودو، بدنسازی و پارکور که متوسط فعالیت در هر کدام از این رشته ها دو یا سه سال بود اما رشته کوهنوردی را با توجه به توضیحی که دادم پسندیدم و به صورت حرفه ای آن را ادامه دادم.
البته هر ورزشی در ابتدای امر خطرات و سختی های خود را دارد، ولی با توجه به آموزه های ورزشی و دوره هایی که برگزار می شود این آسیب ها به حداقل می رسد و در این حوزه سختی وجود نخواهد داشت چرا که یاد می گیریم چطور گام برداری نموده و توصیه های ایمنی را در کوهنورری استفاده کنیم .
در دوره های آموزشی علم خرید، استفاده و نگهداری از تجهیزات کوهنوردی را فرا می گیریم و با این تجهیزات از تمامی معابر سخت براحتی عبور می کنیم زیرا یادگیری فنون تجهیزات از سختی های کوهنوردی به قدر قابل ملاحظه ای می کاهد.
خطرات کوهنوردی فقط طوفان و بوران و ریزش سنگ نیست، بلکه مسائلی مثل بازتاب های مضر آفتاب، خوراک بد و پوشش نامناسب و خیلی چیزهای دیگر ممکن است به تهدیدهای جدی تبدیل شوند اما برای امثال بنده که دانش مواجهه با خطرات را آموخته ایم و با استفاده از تجربیاتی که به دست آورده ایم اینها برای ما خطرآفرین نیستند. این علم هم با شرکت در همان دوره های کوهنوردی که عرض کردم برای ما حاصل شده است.
شما هم اکنون مسئول فرهنگی هیئت کوهنوردی استان تهران هستید، چه شد که این مسئولیت را قبول کردید؟
بنده از همان ابتدای شروع کوهنوردی در باشگاه سلام همنورد، مسئول فرهنگی باشگاه شدم و هم اکنون نیز فعالیت های فرهنگی متنوعی را در برنامه ها و مناسبت های مختلف برگزار می کنیم.
هم اکنون نیز مدتی است مسئول فرهنگی و عضو کمیته همگانی هیئت کوهنوردی استان تهران هستم و سعی می کنیم برنامه های کوهنوردی که برگزار می کنیم با پیوست فرهنگی باشد. برنامه های فرهنگی نقش مهمی در پاکیزه و سالم نگهداشتن محیط کوهستان و یا نحوه تعامل کوهنوردان با یکدیگر دارد.
عمده وظایف شما در این مسئولیت چیست؟
توصیه به حفظ فرهنگ اسلامی، اخلاق و رفتار اسلامی ایرانی در طول برنامه کوهنوردی، ترویج و فرهنگ سازی عمومی کوهنوردی بین خانواده ها، برپایی برخی شعائر دینی در کوهستان از قبیل نصب بیرق امام حسین(ع) در یک روز از سال که همیشه این امر مهم با شروع ماه محرم در قله توچال و خیلی قلل دیگر انجام می شود و ترویج پیمایش شبانه در ایام ماه مبارک رمضان در مسیرهای مناسب و کم خطر مثل کلک چال از جمله برنامه های واحد فرهنگی هیئت کوهنوردی استان تهران است.
حضور یک روحانی در حین کوهنوردی و در جمع کوهنوردان استان تهران چه واکنشی را در پی داشته است؟
از نگاه برخی فرد روحانی یک شخصی است که منبر می رود، روضه می خواند و اقامه نماز دارد در حالی که به عقیده بنده وظایف اجتماعی روحانیت شامل همه ابعاد و شئون جامعه می شود.
به جرات می توانم بگویم وقتی مردم متوجه می شدند بنده روحانی هستم، استقبال خوبی داشتند و از حضور من در نوک قله و کوهنوردی خیلی خوشحال می شدند و دوست داشتند در کنار من عکس بگیرند.
به نظرم همین حضور بنده بدون هیچ سخنرانی و بیان حدیث که البته اینها نیز لازم است، می تواند به تنهایی ابزاری جهت تبلیغ دین باشد.
حضور طلاب و روحانیون را در عرصه های ورزشی چطور می بینید؟ این حضور چه کمکی می تواند در تبیین و تبلیغ مفاهیم دینی در بین ورزشکاران و عموم مردم داشته باشد؟
الحمدلله حضور طلبه ها در عرصه های ورزشی نسبت به گذشته بهتر شده است اما کافی نیست و این حضور باید بیشتر شود .
معتقدم یک روحانی مبلغ دین است و سفارش به امر ورزش و ساختن جسم و روح از سفارشات دین مبین اسلام می باشد. وقتی ورزش می کنم هم برای سلامتی خودم و هم برای تشویق دیگران است، زیرا در بحث امر به معروف ابتدا باید خود عمل نماییم و سپس به دیگران توصیه کنیم.
من اگر بالای منبر خطاب به مردم بگویم ورزش کنید، زیرا برای سلامتی شما خوب است؛ تا وقتی خودم ورزش نکنم و عامل نباشم هیچ تاثیری نخواهد داشت، بنابراین حضور طلاب در رشته های مختلف ورزشی می تواند در امر تبلیغ و ترویج دین موثر باشد.
تاکنون به کدام کوه ها و قله های معروف صعود کرده اید؟
بیشترین صعود های من مربوط به قلل تهران است از جمله؛ توچال، کلکچال، دار آباد، پیازچال، لزون شرقی و غربی آسیاب باد، بند عیش، قلعه دختر، کاسونک، خلنو و… بوده است.
همچنین موفق به صعود قلل مرتفع در برخی استان ها همچون دماوند و علم کوه در استان مازندران، سبلان در استان اردبیل، دومیر در استان مرکزی، برف انبار در استان قم، کرکس در استان اصفهان، پراو در استان کرمانشاه و… شده ام.
بهترین خاطره ای که از حضور در کوهنوردی دارید به ویژه با مردم و ورزشکاران این رشته برای ما بیان کنید.
سال ۹۶ به همراه جمعی برای صعود به سمت کوه سبلان عازم شدیم، در همان حوالی قبل از رسیدن به قله، یک دریاچه ای بود که در آنجا تخته سنگی معروف به سنگ محراب است و ما برای اقامه نماز ظهر در این مکان توقف کردیم. البته چنانچه شرایط جوی اجازه بدهد و فضایی برای اقامه نماز باشد سعی می کنیم حتما نماز جماعت را بر پا کنیم.
بنده برای اقامه نماز جماعت ایستادیم، در حالی که چند نفر بیشتر نبودیم و جمعیت بیشتری هم در دامنه کوه و اطراف سنگ محراب حضور داشتند، اما بعد از اقامه نماز ظهر وقتی می خواستم نماز عصر را شروع کنم، متوجه شدم جمعیت بسیاری در حال آماده شدن برای شرکت در نماز جماعت شده اند و این بهترین و جالب ترین خاطره برای من بود.
