۱۰ تکنیک در تدریس حرفه‌ای

به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، سید جواد محمدزاده، عضو تحریریه مدادالفضلاء در کانال ایتای نویسندگان حوزوی نوشت:

۱- تکلیف ندهید

دادن تکلیف و یا تحقیق به شاگردان، هیچ سودی برای طرفین به همراه ندارد. بلکه ذائقه علم آموزی را در نطفه می میراند و آنها را به جریان آهن ربای اینترنت و کپی پیست متصل می سازد. در خمیر مایه دغدغه مندی و گره گشایی شاگردان بدمید تا معادله معکوس تحقیق را اجرا کنند. آن وقت قفسه کلاس شما کرور کرور از تحقیق میدانی و راهگشا پر خواهد شد.

۲-زندگی کنید

استادی که نتواند در کلاس درس؛ طعم زندگی را به نوآموزان بچشاند، باید برگه استعفای خود را بنویسید و روی میز رئیس خود بگذارد و غزل خداحافظی را صد مرتبه بخواند. زندگی با شاگرد، همان شاگرد پروری هنرمندانه است که باید شمع شد تا نور آفرید. رفتن به خانه شاگردان، احوال پدر و مادر آنان را پرسیدن، وقت بیماری، عیادت رفتن، باز کردن گره های فکری از پیکره پیشانی دانش آموزان؛ استاد را به اعماق تدریس می کشاند.

۳-درس ندهید

درس برای درس؛ استراتژی شکست خورده است.
تلاش برای تدریس؛آب در هاون کوبیدن است.
درس را باید شاگرد بدهد و استاد کلاس را تبدیل به یک میدان قلق گیری در فهم و یادگیری نماید.
استاد رادیویی شدن و گفتن و گفتن، هرچند با صدای خوش و با مهارت گویندگی بالا؛ جانی را تازه نمی سازد. دست شاگردان را بگیرید و در چشمه حرکت آفرینی، تن افکارشان را شست و شو دهید تا چین و چروک نابلدی و کسلی و بی انگیزگی آنان از بین برود.

۴-تشویق و تنبیه نکنید

برای یک مراسم خواستگاری صدها مقدمه را رعایت می کنیم تا اصل مطلب از دهان بزرگترها صادر شود؛ چطور توقع داریم که بدون هیچ مقدمه ای و صرف برگزاری کلاس قاعده تشویق یا تنبیه را عملی سازیم.
تشویق را سالیانه از کارخانه محبت خریداری کنید و آن را از مادیات به معنویات بسته بندی کنید. تنبیه را در گاوصندوق چهار قفله کنید تا درمواقع اضطرار؛ قطره چکانی استفاده کنید.

۵-سبد سازی کنید

درهرکلاس چند سبد درست کنید و یک سرگروه تعیین کنید تا زیرمجموعه را شکل بدهد؛ کلاس شما سه یا چهار نفره می شود.
و شاگردان شما در مقطع دکتری تحصیل خواهند کرد و همزمان کار تشکیلاتی و گروهی را می آموزند.

۶-نمره دهید

نمره نهایی را در همان جلسه اول به همه بگویید. خیال شاگردان را از نمره راحت کنید. ذهنی که درگیر نمره است هیچ وقت با استاد و مباحث او گره نمی خورد و از نردبان بالا نمی آید.

۷-تر و تمیز نخواهید

بگذارید خودشان بنویسند با دست خط خرچنگ قورباغه، کثیف و چروک شده. نترسید؛ جملات اتو کشیده، زرورق های طلا کوب، لفظ قلم ها؛ ذهن و فکر شاگردان را کوتله می کند.
بگذارید خودشان تایپ کنند، صفحه آرایی کنند، راست چین و چپ چین کنند تا مهارت ها بیاموزند.

۸-متفکر بسازید

رفرنس ندهید.
بگذارید خودشان فکر کنند.
آنها را ابوعلی سینا و فارابی ببینید. کوچک نشمارید.
کانت و هگل را بت نکنید که با تبر ابراهیم هم نمی شود آنها را شکاند.
متفکر بسازید تا شاگردان همانند چشمه بجوشند و بالا بیایند.

۹-سه ضلعی باشید

کلاس را به سه ضلع تقسیم کنید.
ضلع اول، حرفهای شما باشد.
ضلع دوم، حرفهای دانش جویان و ضلع سوم را رها کنید و بگذارید از زمین و
زمان بگویند؛ از خورشید و ماه، از گرانی مرغ تا شیر، از مارکوپولو گرفته تاسوال نکیر و منکر و بهشت و جهنم.

۱۰-گرده افشانی کنید

علم آموزی از دیوار کردن دور دنیا؛ سخت تر و جانکاه تر است. برای ساده سازی دروس ؛ گرده های انگیزه سازی را باید بر نهاد افکار شاگردان نشاند و آن وقت منتظر ماند تا شکوفه ها ثمر دهد.