به گزارش خبرنگار فضای مجازی صدای حوزه، نادر طالب زاده طی یادداشتی علت نساختن فیلم جدید در صدا و سیما را منتشر کرد:
در این سال‌ها ندیدم سازمان صدا و سیما کسانی را که توانایی ساخت فیلم‌های مذهبی و تاریخی دارند را در یک اتاق جمع کنند و ایده‌هایشان را مرور کنند. این مسائل اصلی که نیاز به فکر و تمرکز دارد برای سازمان اهمیتی ندارد و اتفاق نمی‌افتد.
بازیگر نقش مسیح این سریال به دلیل ماندگاری این نقش در اذهان، از ادامه کار بازیگری خودداری کرد و در حال حاضر در دیگر بخش‌های سینما فعالیت دارد.
قبول دارم که ظاهر مسیح این سریال کمی زمخت است. باید به این نکته اشاره کنم که سریال «بشارت منجی» در ابتدا قرار بود ۶ قسمت باشد که پس از بازبینی به ۲۰ قسمت تبدیل شد؛ ولی در حال حاضر به اندازه همان ۶ قسمت تدوین مجدد شده است تا به دو زبان فارسی و انگلیسی دوبله و عرضه شود.
«بشارت منجی» تنها کاری است که صداوسیما تولید کرده و ۳۰ یا ۴۰ مقاله درباره آن در آمریکا نوشته شده است، ولی هیچ وقت صدا و سیما به این موضوع نپرداخت که یکی از آثار صدا و سیما مورد توجه جوامع غربی قرار گرفته است!
حرف من این است که باید این دیوار را بشکنیم تا بتوانیم حرفی که حقیقت دین است را در غرب نمایش دهیم. البته این نکته هم قابل تامل است که کارهای تاریخی و مذهبی خوبی چون سریال «یوسف پیامبر»، سریال «مریم مقدس» و «حضرت سلیمان «در منطقه سروصدای خوبی کرده و بسیار هم دیده شده است.
خانمی از یکی از فسیتوال ها از من خواست که فیلم «بشارت منجی» را به مقامات کلیسا نشان دهد و پس از آن به آن فستیوال دعوت شدیم و فیلم در دانشگاه واتیکان با حضور ما نمایش داده شد، ولی متاسفانه هیچ انعکاسی در رسانه‌های ایرانی نداشت که جمهوری اسلامی فیلمی درباره حقیقت حضرت مسیح ساخته که داخل واتیکان آن را نمایش می‌دهند!
صدا و سیما متوجه ارزش کارم نیست
پس این ماجرا دیدم که صدا و سیما متوجه ارزش کارم نیست و تصمیم گرفتم دیگر کاری نسازم و به برنامه سازی بپردازم.
احمدرضا درویش کار فاخری ساخته است که سالیان زیادی است پشت درهای اکران مانده و اگر تهیه کننده این اثر ایرانی بود تا الان نابود شده بود.
اما در رسانه پویایی نداریم و به دلیل ترس و تعارفات، اعتراضی به عدم اکران این فیلم سینمایی نمی‌کنیم. رسانه باید آزادتر و شجاع‌تر باشد که به نظرم تحولی است که تاکنون پیش نیامده است.
با گذشت زمان این برنامه به «افق رسانه» تبدیل شد و محفلی را برای کارگردانان، تهیه کنندگان ایجاد کرد که دور هم جمع شوند و ایده‌های خود را بیان کنند که متاسفانه این فضا از چارچوب هنری و دلی خود جدا و به فضایی تجملاتی تبدیل شد.
