به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام محمد ادریسی طی یادداشتی به بررسی انتخابات کشور عراق که عده ای دعوت به مشارکت و عده ای نیز آن را تحریم می کنند پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:
وصیت ابومهدی المهندس، میثاق سردار سلیمانی و تأکید مرجعیت: چرا “تحریم انتخابات” راهبرد شکست‌خورده است؟
چه بسا “ما مقاطعون هستیم، نه مشارکون” می‌تواند عراق را به سرنوشت سوریه دچار کند؛ در حالی که اکثریت مردم خواستار حضور در پای صندوق‌های رای هستند.
در آستانه انتخابات عراق، جدال کهنه بین”مقاطعون” (تحریم‌کنندگان) و “مشارکون” (مشارکت‌کنندگان) بار دیگر اوج گرفته است.
این در حالی است که وصیت ابومهدی المهندس و میثاق مشترک او با شهید سردار حاج قاسم سلیمانی بر حضور حداکثری تأکید داشت و مراجع تقلید شیعه نیز به صراحت با عدم مشارکت مردم مخالف هستند.
عدم شرکت در انتخابات عراق: ساده‌انگاری نکنید؛ اکثریت مردم خواهان مشارکت هستند.
گفته شد”بدست آوردن رضایت شیعیان” با کم‌ترین هزینه، بدست می آید.
اینکه بگویند رضایت شیعیان را به راحتی میشود بدست آورد در بعضی موارد درست است.
می گویند همین که به اعتقادات شیعه توهین نکنید و کاری به مراسم مذهبی نداشته باشید همین کافیست و میشود بر آنها حکومت کرد و نفت و گاز و برق و آب و…برد.
دلیل اینکه مقتدی صدر انتخابات عراق را تحریم می کند شاید این باشد که فردا روزی هر اتفاقی در هر گوشه عراق که بیفتند خواهند گفت که تو به ما گفتی شرکت کنید و فلانی و بهمانی را انتخاب کنید و همه تقصیر ها را به گردن وی می اندازند فلذا از همان اول درباره انتخابات عراق گفت که: “نحن مقاطعون و لیس مشارکون”.
ولی عملا او دلش می خواهد بهترین ها بر سرکار باشند.
عراق دیگر تحمل “بعثی‌گری” و “داعش دوم” را ندارد
نگرانی اصلی از پیامدهای تحریم، به قدرت رسیدن نیروهای طرفدارن بعثی و داعشی است.
توجه شود که اگر این انتخابات را باقی مانده های حزب بعث ببرند در کوتاه ترین زمان ممکن عراق چه بسا مانند سوریه شود چون حکومتی نخواهند داشت که بتواند جلوی ورود امثال داعش را بگیرد.
در این میان، نقش نهاد مرجعیت به عنوان کانون وحدت‌بخش، تعیین‌کننده است.
بهرحال نظر مرجعیت شیعه مهم است که مخالف عدم شرکت مردم در انتخابات است.
یک تحلیل با استناد به داستان مذهبی، به رفتارشناسی برخی گروه‌ها می‌پردازد:
گروهی در مواجهه، رفتاری شبیه به بنی‌اسرائیل در ماجرای گاو زرد پیشه می‌کنند. وقتی فرمان الهی برای ذبح یک گاو صادر شد، آنها به جای اطاعت، با انبوهی پرسش بی‌حاصل و شروط دست‌وپاگیر، کار را بر خود دشوار ساختند: گاو باید چگونه رنگی داشته باشد؟ شکلش چگونه باشد؟
در نهایت نیز ناگزیر شدند گاوی را با شرایطی طاقت‌فرسا ذبح کنند.
اکنون نیز وقتی مرجعیت دینی مردم را به انتخاب «صالح امین» فرامی‌خواند، برخی به جای عمل، درگیر حاشیه‌سازی و طرح پرسش‌های بی‌پاسخ می‌شوند: صالح به چه معناست؟ امین چه ویژگی‌هایی دارد؟ مبادا بعداً مشخص شود که فرد مناسبی نبوده؟ آیا ظاهر و لباسش نشانه‌ای از صلاحیت است؟
دوراهی ساختگی یا انتخاب سرنوشت‌ساز
این گزارش در پایان نتیجه می‌گیرد که این رفتارها تنها به زیان کشور تمام میشود.
این وسواسِ بی‌جا و شرایط تراشی‌های تعجب آمیز، تنها به تعویق انداختن تصمیم یا انتخاب گزینه‌های نامطلوب می‌انجامد. در روز انتخابات، چنین افرادی یا از پای صندوق رای می‌گریزند یا به نامزدهای بی‌کیفیت رای می‌دهند.
حقیقت آن است که اگر معیارها ساده و منطقی در نظر گرفته شود و به جای حاشیه‌روی، به ماهیت اصلی صلاحیت و امانتداری توجه شود، نمونه‌های شایسته به وفور یافت می‌شوند. مشکل نه در نبود گزینه‌های مناسب، که در دشوارسازیِ یک انتخاب سرنوشت‌ساز است.
