وقتی جناب حُرّ بن یزید ریاحی از سپاه یزید جدا شد و به محضر امام حسین (ع) رسید، گفت «هل لی من توبه؟ آیا توبه من پذیرفته است».
آمریکا آمده توبه کند
ما نمی دانستیم می شود شمر و عُمر سعد را جناب حُر جا زد. آقای روحانی که چند سال قبل گفت «داستان کربلا، ماجرای مذاکره است»، امروز ادعا کرده «آمریکا آمده توبه کند؛ می گوید هل لی من توبه»!
او از کدام گفتار یا رفتار مقامات آمریکایی دریافته که آنها توبه کرده اند؟ این که بایدن گفت «روش های هوشمندانه تری برای سخت گیری بیشتر علیه ایران وجود دارد»؟ یا این موضع او و بلینکن و رابرت مالی که می گویند اگر ایران به تعهدات برجامی برگردد، و دائمی کردن محدودیت های برجام را بپذیرد، آمریکا به برجام بر می گردد و آن را سکویی برای مذاکره برای محدود کردن توان موشکی و نفوذ منطقه ای ایران قرار می دهد؟!
آقای روحانی از کدام گفتار یا رفتار دولتمردان آمریکایی احساس کرد آنها دنبال توبه هستند؟ و اگر توبه ای در کار نیست -که نیست- چرا روحانی اصرار دارد آدرس خلاف واقع به مردم بدهد؟
دولت آمریکا اگر از رویکرد ترامپ پشیمان بود و اراده توبه داشت، باید بدون هیچ قید و شرطی به برجام باز می گشت و تحریم های وضع شده در پسابرجام (توسط دولت های اوباما و ترامپ) را بر می داشت، نه این که همان خباثت ها را ابزاری برای فشار و طلبکاری بیشتر قرار دهد.
فرشته شدن شیطان
شیطان را فرشته جا زدن، شراکت در خدعه اوست. و سوال مهم این است که آقای روحانی با چه انگیزه ای، مجددا این شراکت را پذیرفته است؟ او با برجام، واگذاری یا تعلیق و توقف فعالیت ۹۵ درصد دارایی های هسته ای را پذیرفت و حالا منتقدان را متهم به دروغ گویی می کند.
واگذاری ۹۷۰۰ کیلو گرم اورانیوم غنی شده از مجموع ۱۰ هزار کیلو گرم، از کار انداختن ۱۵ هزار سانتریفیوژ از ۱۹ هزار سانتریفیوژ، توقف غنی سازی ۲۰ درصد و تغییر کاربری رآکتور اراک، واقعیت های این معامله نقد در برابر وعده های نسیه است که به چند برابر شدن تحریم ها در قالب آیسا، سیسادا و کاتسا انجامید.
کارگردان سریال گاندو نه، کارگردان فیلم تبلیغاتی روحانی در سال ۹۲؛ اگر بخواهد فیلم بسازد، چه فیلم باید بسازد تا واقعی باشد؟ یعنی مثلا اوباما و بایدن را در شکل و شمایل جناب حُر تصویر کند؟ از هم گسیختن چرخه سانتریفیوژ ها را مونتاژ سانتریفیوژ جدید جا بزند؟ یا صف های مرغ و روغن را صف تشکر مردم از دولت نشان دهد؟!
شومن بودن روحانی
ما چه کنیم که حتی کارگردان (و سناریو نویس) فیلم تبلیغاتی روحانی در سال ۹۲ هم او را «شومن» می داند و می گوید «متن های سخنرانی روحانی را در سال ۹۲ من نوشتم. ۲۷- ۲۸ جمله طراحی شده بود که قرار بود او بگوید. مثلاً «هم چرخ سانتریفیوژ‌ها باید بچرخد، هم چرخ زندگی مردم»… روزبه‌روز با سیطره رسانه‌‌ها، آدم‌هایی انتخاب می‌شوند که به شومن و بازیگر نزدیک‌ترند تا سیاستمدار».
غنی سازی قبل از دولت روحانی به مرز غنی سازی صنعتی نزدیک شده بود و در این هشت سال حتما می توانستیم فعالیت های هسته ای را برای اتفاع کشور از مزیت های این برنامه، به مقیاس صنعتی توسعه دهیم.
اما ۹۵ درصد این چرخه به هم پیوسته با برجام از هم گسیخت و ذخائر اورانیوم غنی شده ظرف یک دهه از کشور خارج شد. به عنوان مثال از مجموع ۱۹ هزار سانتریفیوژ فعال، ۱۵ هزار دستگاه از فعالیت باز ایستادو آبشار های به هم پیوسته آن از هم منفک شد.
توقف هسته ای یا پیشرفت هسته ای؟
این واقعیت ماجراست اما مدتی است آقای روحانی با معاضدت آقای صالحی، ادعا می کند نه تنها پیشرفت هسته ای متوقف نشده، بلکه پیشرفت هم داشته ایم.
با کدام سند؟ با برخی فعالیت های حاشیه ای یا مثلا رونمایی از فعالیت آزمایشی یک یا چند سانتریفیوژ نوع پیشرفته تر که اغلب آنها همان اوایل دولت روحانی حاصل شده یا قریب الحصول بود!
این رفتار، به این می ماند که کسی خودروی تا ۸۰، ۹۰ درصد سر هم شده و آماده نهایی شدن توسط افراد کاربلد را اوراق کند و هفت هشت سال بعد با نو کردن یکی از چهار چرخ بگوید دیدید کار را عقب نینداختیم، هیچ بلکه ارتقا هم دادیم!
عقب راندن برنامه هسته ای در آستانه صنعتی شدن در حد یک برنامه پایلوت، افتخاری ندارد و البته مصائب دیگر برجام در تحمیل تورم های ششصد تا هشتصد درصدی به اقتصاد کشور به عنوان دومین رکورد تورمی پس از رکورد دولت هاشمی، داستان پر غصه دیگری است خارج از مجال این بحث.
