به گزارش صدای حوزه، کلیپی اخیرا منتشر شده است که دکتر احمد شفازاده، استاد دانشگاه علوم پزشکی طی سخنانی، جلسه دورهمی قرآنی ۲۸ ساله جمعی از پزشکان متخصص و فوق تخصص را نشان داده و به طعنه هایی که به قرآن زده می شود پاسخ میدهد که در ادامه مشاهده می نمایید:
در این جلسه قرآنی همه حاضران از پزشکان و داروسازان و دندانپزشکان و … هستند و جالب اینکه ما در طی این ۲۸ سال جلسات قرآنی که در منازل اعضای جلسه برگزار می شود، با ولع دور هم جمع می شویم و سر سفره قرآن شاگردی می کنیم و تازه می فهمیم که قرآن کجاست و سواد بشر امروز کجا!
بعضی از روی بیسوادی یا عنادی که با قرآن دارند می گویند قرآن کهنه شده و این حرفها قدیمی هست؛ ما هر بار که دور هم نشستیم معارفی تازه از قرآن یافتیم و حال دلمان خوب شده؛ این را کسانی می فهمند که طعم با قرآن بودن را چشیده اند.
پی نوشت صدای حوزه:
ما طلاب و مبلغین لازم است با تسلط کافی به تفاسیر و ظرایف قرآنی در عین ارتباط عمومی با مردم، در میان جمع فرهیخته و باسواد که درصد بزرگی از جامعه ایرانی را تشکیل می دهند حاضر شویم اما آیا حوزه علمیه مبلغینش را مسلح به معارف تفسیری راهی جامعه می کند؟!
حضور در چنین مجامعی با روش های اقناعی و معارف سطحی راه به جایی نخواهد برد، بسیاری از دانشجویان و اساتید و پزشکان و مهندسین و …به معنای واقعی کلمه تشنه معارف #عمیق دینی هستند!
صدای طلاب:
درباره کلیپ ” دورهمی قرآنی ۲۸ ساله جمعی از پزشکان”:
کلیپی منتشر شده از جمعی از متخصصان و پزشکان که بیش از ۲۸ سال است کنار هم مینشینند و جلسهی قرآن برپا میکنند؛ جلسهای که به تعبیر یکی از پزشکان حاضر، «هر بار که نشستیم، از قرآن حرف تازه شنیدیم»؛ اینها کسانیاند که با وجود اشتغال فراوان، با قرآن زندگی کردهاند؛ قرآن برایشان درس هفتگی و تکلیف آموزشی نیست، بلکه منبع الهام، آرامش و راهنمای مسیرشان شده است.
سؤال اینجاست:
اگر پزشکان، با همه دغدغههای حرفهای و فشار کاری، توانستهاند اینگونه با قرآن مأنوس شوند، چرا در حوزههای علمیه که خانهی قرآن و دین است، هنوز چنین انس عمیقی عمومیت ندارد؟ (مگر انگشت شمار)
همانگونه که آیت الله وحید خراسانی حفظه الله به یکی از اساتید تأکید کردهاند، «قرآن مهجور است و به بکارت خود باقی مانده».
واقعیت تلخ این است که حتی با وجود ۲۰۰ درس تفسیر که در سالهای اخیر در حوزه برگزار شده، هنوز نمیتوان ادعا کرد که قرآن به متن زندگی طلبهها بازگشته یا جایگاه حقیقی خود را یافته است.
آیا طلبهای که ده سال در حوزه درس خوانده، چقدر با قرآن انس دارد؟ چقدر با قرآن مانوس است؟
حقیقت این است که هنوز برنامه علمی و تربیتیِ قرآنیِ منسجم در حوزه تدوین نشده؛ در حالی که طلبهها هر روز برای تبلیغ به مدارس، دانشگاهها و مساجد اعزام میشوند اما غالباً نمیدانند متناسب با سن و نیاز مخاطب، از کدام بخش قرآن باید سخن بگویند.
مشکل، کمبود قصهگویی نیست؛ مشکل این است که قرآن هنوز به عنوان نقشه راه هدایت و تربیت نسل آینده در نظام آموزشی حوزه جدی گرفته نشده است؛ افزایش تعداد دروس به معنای زنده شدن قرآن نیست.
قرآن زمانی از مهجوریت خارج میشود که به بخش جداییناپذیر از گفتار، رفتار، نگاه تربیتی و سبک زندگی طلبهها تبدیل شود.
پزشکان توانستند چنین کنند؛ امید آن است که طلاب نیز بتوانند با قرآن انس واقعی پیدا کنند؛ نه فقط در قالب واحدهای درسی، بلکه در متن زندگی علمی، تبلیغی و شخصیشان.
قرآن باید از حاشیه به متن برگردد؛ این تنها راه زنده شدن خانهای است که قرار بوده خانهی قرآن باشد./ حجت الاسلام علی حیدری
