به گزارش خبرنگار صدای حوزه، موسم تبلیغ که می رسد، حس و حال تربیت و دغدغه فرهنگی طلاب به اوج می رسد. طبیعی است که تمام اندوخته های چندماه گذشته خود را به روزسانی می کنند و به سمت منابر و هیئات و مساجد با کلی حساب و کتاب و شور و هیجان رهسپار می شوند. خصوصا با توجه به وضعیت کرونایی این دوسال اخیر، منبر رفتن و قدر منبر دانستن یک طعم دیگری پیدا کرده است. اما آنچه که یک تبلیغ را اثرگذار و عمیق می کند و در فرهنگ جامعه ماندگار می سازد محورهایی است که باید رعایت شده و به عنوان یک کارحرفه ای و تشکیلاتی به مساله نگریسته شود.
اول اینکه سازمان های مربوطه که مسئول فراهم نمودن فضا و مکان تبلیغی برای مبلغین محترم و گروه های تبلیغی هستند، فرمالیته عمل نکنند. طبیعتا وقتی شرایط با کرونا گره خورده، باید دقت بیشتری به خرج دهند و چه بسا بسیاری از موقعیت های قبلی دیگر فراهم نباشند و نیاز به بازهماهنگی و تذکر و توجیه مجدد خیلی از هیات های امنای مساجد و هیئات شهری و روستایی باشد. وظیفه جمیعیت سازی و حضور و مراجعه مردم به مکان های تبلیغی بر عهده مبلغ نیست. همین شهرستانی که ما هستیم و در امامزاده مرکزی اش هم مستقر شده ایم، پرنده پر نمی زند. دریغ از یک تبلیغ و بنر ساده و تشویق مردم به اینکه اگر سوال شرعی یا مساله خانوادگی و مشاوره ای دارند به فلان متخصص که در اتاق مشاوره امامزاده مستقر شده مراجعه نمایند. یا حتی کلاس هایی مجازی یا حقیقی با حضور حداقلی و رعایت پروتکل های بهداشتی ترتیب دهند که بنظر می رسد همت و انگیزه ای برای کارهای کوچک و حداقلی مثل همین هم وجود ندارد. این سبک مدیریت تبلیغ در بهترین ایام تبلیغی واقعا پاشنه آشیل بزرگی در به حساب می آید.
دوم اینکه گروه های تبلیغی که در کنار وظایف تشکیلاتی، مسئولیت نظارت و هماهنگی و تسهیلگری امورات میدانی مبلغین هستند، باید متفاوت تر از قبل عمل کنند. سرگروه ها و هیات اجرابی و مدیریتی گروه های تبلیغی بایستی ضعف های نهادهای تصمیم گیر رسمی را تا حد ممکن جبران کنند. اینکه مبلغی شرایط مناسب برایش جور نشده یا از توانایی هایش بهره لازم برده نمی شود و به اصطلاح استعدادهایش خاک میخورد، ناشی از ضعف در مدیریت نفر و رسیدگی به نیروی انسانی و هدررفت سرمایه اجتماعی است. اینکه سبک تبلیغ تغییر خاصی را به خود نمی بیند و فرایند سنتی سپری می شود، نقطه ضعف بزرگی است که مخاطب سوزی و استعدادسوزی و تشکیلات سوزی را به دنبال دارد.
سوم، هیات امنا و مسئولین و مدیران مساجد و منابر هستند که بایستی با هماهنگی بیشتر با مدعوین و مبلغین عمل کنند. از تبلیغ چهره به چهره برای شرکت مردم در هیات و مسجد گرفته تا سعه صدر و توجه لازم به برگزاری تمیز و حرفه ای مراسمات که جنبه بهداشتی و پذیرایی و زیبایی مراسم همزمان رعایت شود. اساسا وقتی فضاسازی و تنظیم زمان سخنرانی و مداحی و همچنین دعوت مناسب از مردم توسط مدیران مساجد و هیات های مذهبی به نحو قابل قبولی صورت بگیرد، مراسمات ماندگار و خاطرات اثرگذار و دلنشینی هم در فرهنگ عمومی رقم خواهد خورد.
در کنار این سه لایه مدیریتی، اخلاق و منش مبلغ نیز حائز اهمیت است. اینکه مدیریت زمان دارد یا نه و همچنین نحوه برخورد و مواجهه اش با کوچک و بزرگ مجلس، چقدر محترمانه و دلنشین است و مدل پاسخگویی اش به سوالات و مشاوره ها، چقدر حرفه ای است، نکات ویژه ای است که ضلع چهارم یک تبلیغ موفق را صورتبندی می کند. به معنای واقعی در برخی موقعیت های تبلیغی اصلا به مساله کرونا و توجه به ظرفیت فضای مجازی نشده و خیلی از مخاطبین از دسترس تبیلغ خارج شده اند. مبلغین در نسبت با مادحین، در فضای مجازی کمتر و لاغرتر حضور دارند و طبیعتا در مهندسی اجتماعی و معرفتی مردم، نقش کمتری ایفا می کنند. مدیریت تبلیغ یعنی توجه به همین جزییات راهبردی که چقدر سیالیت و گردش کارتبلیغی در فضای حقیقی و چه اندازه بهره وری از ظرفیت مجازی را برای امر تبلیغ، جدی می پنداریم.
