به گزارش خبرنگار صدای حوزه، حجت الاسلام علیرضا محمدلو، سردبیر این پایگاه خبری در یادداشتی کوتاه به مساله ضعف کنشگری طلاب و فقدان اتاق فکر فعال در ساختار حوزه علمیه برای تدوین برنامه و نقشه راه کنشگری پرداخته است که در ادامه می خوانیم:
حوزه و استخدام طلاب در آموزش و پرورش
این روزها اگر در میدان اخبار داخلی و خارجی قرار بگیریم، موضوعات متعددی در نسبت با حوزه علمیه به چشم می خورد که محل تامل و بررسی جدی دارد. بعنوان مثال وقتی خبر استخدام طلاب در مدارس آموزش و پرورس را رسانه سعودی_انگلیسی ایران اینترنشنال روزها و هفته ها و به مناسبت های مختلف در خط خبری نگه می دارد سرنخی فقهی_سیاسی را شاهد هستیم و انتظار می رود که در حوزه علمیه و در لابلای مباحث سنگین دروس خارج یا در سطح همایش ها و گفت و گوهای علمی و حقوقی به این موضوع و حواشی پیرامون آن یک نگاه پسینی و تحلیلی، حداقل شکل بگیرد. اینکه این ورود حداکثری آیا با دغدغه فردی است یا ساختار حوزه نسبت به این ورود گسترده اشراف کافی داشته و بلحاظ نقشه راه و راهبرد، برای طلاب طالب این ساختار آموزشی و تربیتی، یک افق روشنی را در سطح کلان اجتماعی تدوین کرده است؟ آیا طلاب راهی مدارس شده و در نظام بروکراتیک آموزش و پرورش، در بهترین حالت به عنوان یک معلم منظم عمل می کنند یا واقعا به عنوان عنصری اثرگذار و جریان ساز، با بدنه دانش آموزان و سطح کلان تصمیم گیری ساختار موجود، ارتباط موثر برقرار کرده و تغییرات جدی را در ساحت تعلیم و تربیت رقم می زنند؟
حوزه و افطاری ریاست جمهوری
در خبر دیگری شاهد هستیم که رئیس جمهور برای افطاری طلاب، مبلغی را که تابحال سابقه نداشته به عنوان هدیه از طرف مرکز خدمات حوزه پرداخت می کند. بررسی محیطی این مساله که شائبه های جدی را در فضای عمومی جامعه رقم می زند و رصد سیاسی این قضیه توسط حوزه علمیه صورت نمی گیرد یا اگر اطلاعاتی وجود دارد به بیرون درز نمی کند که انگیزه های پشت صحنه ماجرا چه بوده و چرا در این موقعیت خاص انتخاباتی و سوق الجیشی، چنین حاتم طایی را از جانب دولت شاهد هستیم؟ چرا غیر از یکی دوتا حرکت فردی از طرف برخی علما و فضلا و چند کانال حوزوی ان هم بطور خودجوش، تحلیل های جدی و واکنش های مناسبی نسبت به هرج و مرج رخ داده صورت نمی گیرد و مثل خیلی از مسائل گذشته، فریز شده و به تاریخ حوزه و سیاست می پیوندد؟ ایا این مواجهه انفعالی در ارتکاز نهاد روحانیت به عنوان یک نقطه منفی ثبت نمی شود؟ چرا شاهد یک حرکت فعال و واکنش حساب شده در ساحت تصمیم گیری و به تبع در بدنه حوزه نیستیم؟ چرا اینهمه تکثر و پلورالیسم درعرصه عمل حوزویان را تجربه می کنیم؟ دلیل این کثرت و پلورالیزم در عرصه کنشگری آیا به فقدان یک عقل منفصل فعال برای مدیریت و مهارهرمنوتیک در ساحت تصمیم سازی بر می گردد؟
حوزه و انتخابات شورای شهر
در موضوعی مثل انتخابات شاهد هستیم که برخی از طلاب صاحب دغدغه و جوان وارد عرصه رقابت در انتخابات شورای شهر شده اند و از قضا تایید صلاحیت هم صورت گرفته و تصاویر و کمپ های انتخاباتی در شبکه های اجتماعی راه انداخته اند. اگر این مساله را از باب اینکه طلاب با سیاست ارتباط میدانی و رئال بدست آورده اند و قرار است که به معنای واقعی کلمه، پنبه سکولاریزم را بزنند، به فال نیک می گیریم. اما سوال اینجاست که در یک نگاه ساختاری، چقدر در حوزه های ما بطور رسمی یا غیررسمی به طلابی با سن حدودا ۳۰ ساله که هم اکنون نامزد شورای شهر شده اند، درباره شهرمطلوب یا شهرسازی دینی دیتا و محتوا تولید کرده و در سبد مصرفی و آموزشی اش قرار داده ایم؟ آیا بهتر نبود که جلسات، گفت و گوها، واحدهای درسی رسمی یا میتینگ های غیررسمی درباره فهرست و نظام موضوعات شهری برگزار می کردیم تا حداقل نسبت به وضعیت شناسی شهر یا شهرستان یک تصویر درستی در ذهنیت طلاب حوزه علمیه ایجاد کرده باشیم؟ وقتی شخصی به عنوان طلبه در یک سطحی وارد عرصه حکمرانی و تصمیم گیری کلان می شود، انتظار و توقع را بالا برده و ذهنیت ها را نسبت به نقش و کارکرد دین در عرصه اجتماعی تیز و حساس می کند. مردم توقع دارند که آثار مثبتی از حضور دین و دینداران در ساحت مدیریت مشاهده کنند و اگر همان روال سابق و روزمرگی یا حتی تفاوت و تغییر اندکی را مشاهده کنند، نظام باورها و اعتمادشان نسبت به مقوله مذهب دچار لرزه و شبهه می شود.
حوزه و انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰
این ها نمونه های کوچک و ماکتی است از وضعیت غیرمنسجم و نامتراکم طلاب و حوزه علمیه در نسبت با سیاست و ساختارهای کلان حکمرانی که اگر همچنان به عنوان یک مساله جدی به آن نگریسته نشود و مهندسی موضوعی صورت نگرفته و وارد طرح و برنامه، ساحت عملیات، آموزش و آزمون_خطا نشود، یک بحران جدی را زیرپوست حوزه در حال شکل گرفتن خواهد بود که در موقعیت های سیاسی مختلف، با رفتارهای آنارشیستی و با عناوین و القاب مقدس و پرطمطراق دینی بروز خواهد یافت که جز سرتکان دادن و ابراز تاسف، واکنش دیگری را امکان ظهور نخواهد داد. انتخابات ریاست جمهوری می تواند محک جدی برای حضور اکتیو و اثرگذار و جریان ساز حوزه در نسبت با سیاست باشد که یکبار برای همیشه فاتحه سکولاریزم و لاغری حوزه دین در امور کلان سیاسی و اجتماعی را بخواند و نقطه عطفی برای حضو موثرتر و جدی تر طلاب در امورات اساسی کشور رقم بخورد.
